Λίγα χρόνια πριν, καθόμουν με μία πολιτική παρέα σε ένα καφέ της Θεσνικης και συζητούσαμε για την αυτοδιοίκηση και τον δήμο. Τον λόγο πήρε ένας πρώην αυτοδιοικητικός και απαξίωσε τελείως τον Μπουτάρη με διάφορους χαρακτηρισμούς.
Του ζήτησα να επιλέξει έναν επιτυχημένο δήμαρχο τα τελευταία 20 χρόνια στην Θεσνικη. Άρχισε να με κοιτάζει περίεργα. Του είπα ότι θα τον βοηθήσω λιγάκι παραπάνω με τα ονόματα: Κούβελας, Κοσμόπουλος, Παπαγεωργόπουλος και τον προκάλεσα να επιλέξει έναν και να ορίσει αυτός το πεδίο σύγκρισης (οικονομία, πολιτισμός, παιδεία, υγεία, διοίκηση κτλ).
Πάγωσε. Ωραία η ουτοπία που μπορεί να έχει κανείς στο μυαλό του για τον δήμαρχο της καρδιάς του και εύκολη η κριτική προς όλους. Αλλά υπάρχει και η ευθύνη της επιλογής.
Δεν επέλεξε φυσικά κανέναν. Ήξερε μέσα του καλά ποιος ήταν ο καλύτερος δήμαρχος της τελευταίας εικοσαετίας στην πόλη. Όπως επίσης ήξερε πόσο αυτοαναφορικός φαίνεται στα μάτια όλων καθώς ο μόνος καλός δήμαρχος που έχει στο μυαλό του πιθανώς να είναι ο εαυτός του.
Το 2017, σε μία αντίστοιχη παρέα, κάποιος ”στόλιζε” τον Καμίνη. Του πρότεινα αντίστοιχα να επιλέξει έναν καλύτερο δήμαρχο που διατέλεσε στο αξίωμα αυτό τα τελευταία 20 χρόνια και να παραθέσει το έργο του για την Αθήνα. Ανάφερα τα ονόματα: Αβραμόπουλος, Μπακογιάννη, Κακλαμάνης, έθεσα ένα στοιχειώδες πλαίσιο σύγκρισης (έναντι της βιτρίνας) και τον προκάλεσα να επιλέξει. Άκρα του τάφου σιωπή.
Σήμερα, η Ελλάδα έχει μία Πρόεδρο της Δημοκρατίας που τιμά τον θεσμικό της ρόλο και τη χώρα, επιλέγοντας παράλληλα έναν μη κομματικό παρεμβατικό ρόλο και αναδεικνύοντας ζητήματα που αφορούν στη δημοκρατία, υπερασπιζόμενη δικαιώματα και μειοψηφίες και τιμώντας με τη στάση της πρόσωπα έξω από το ‘σύστημα’.
Κάποιοι που υποτίθεται πίνουν νερό στο όνομα της δημοκρατίας, των θεσμών, των δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου, δεν έχουν βρει έναν καλό λόγο να πουν έστω για τον νέο συμβολισμό που φέρει η Κ. Σακελλαροπούλου. Αντίθετα, περιμένουν με το μαχαίρι στα δόντια να κάνει τη στραβή, να βγουν στα κάγκελα και να ”της την πουν΄΄, να την αποδομήσουν. Μάλιστα, της δίνουν και αριθμό ευκαιριών στα λάθη, αλλιώς καίγεται. Αλήθεια, πόση μιζέρια κρύβεται σε αυτή τη συμπεριφορά; Αλλά, πέραν τούτου, έχουν επιλέξει με τον τρόπο τους και τον δικό τους ΠτΔ, τον Προκόπη Παυλόπουλο. Διότι η πολιτική είναι (και) σύγκριση.
Ρωτήστε αυτούς που κατηγορούν με μανία τον Σωτήρη Τσιόδρα, ποιον θα επέλεγαν στη θέση του; Αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη ή από τη γνωστή γωνιά της μιζέριας και της απαξίωσης κάνουν την ψυχοθεραπεία τους;
Κάποιοι μιλούν για διαφθορά του πολιτικού συστήματος, φώναζαν μάλιστα για τους ”κλέφτες του ΠΑΣΟΚ” καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ together. Εγώ, ας πούμε, στα κόμματα παίρνω το στιγματισμένο ΠΑΣΟΚ ως επιλογή και τους ρωτώ να μου πουν στο θεσμικό πεδίο και στα χρόνια που κυβέρνησαν τι έχουν κάνει για την αντιμετώπιση της διαφθοράς; Το ρημαδόΠΑΣΟΚ έκανε έναν ΑΣΕΠ, μια Διαύγεια, μία ηλ. συνταγογράφηση, ένα άνοιγμα οφσορ, έναν θεσμό οικονομικού εισαγγελέα. Αυτοί οι κύριοι, τι;;, Τυρί και ψωμί;
Κάπως έτσι συναντάμε αυτάρεσκους ανικανοποίητους πολίτες να ασκούν κριτική δίχως αύριο στον κάθε Ομπάμα και να λούζονται τους Τραμπ ανά τη γη.
Προφανώς και η κριτική είναι χρήσιμη και απαραίτητη. Άλλωστε εχθρός του καλού το καλύτερο. Αν όμως αυτή είναι μίζερη και κυρίως απαξιωτική, πέρα από το καλοθρεμμένο εγώ που υποκρύπτει, εξισώνει τους πάντες και το κάνει αδιάκριτα, ναρκοθετώντας το leading by example ή την πλέον απλή σύγκριση του καλύτερου σε κάτι.
Η Ελλάδα πρέπει να υπερβεί αυτή τη ματιά της μιζέριας και της απαξίωσης. Και σε όσους την κουβαλούν, απλώς να τους ρωτάτε, όχι τι έκαναν ή τι θα κάνουν αυτοί για τη χώρα τους, αλλά ποιος πιστεύουν ότι έκανε κάτι. Δώστε τους κάποιον ή κάτι να χρεωθούν, ευθύνη λέγεται. Και θα ψάχνουν γωνιά ξανά, όχι για να απαξιώσουν το σύμπαν, αλλά για να κρυφτούν. Αν, μάλιστα, τους καταφέρετε να πουν μια καλή κουβέντα, τότε θα έχει χάσει έναν ακόμη πόντο η μιζέρια μας. Και θα έχει κερδίσει η Ελλάδα της δημιουργίας, της εξωστρέφειας, της θετικής ματιάς *ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε*
