Η απεικόνιση της φετινής χρόνιας μέσα από τη κοινωνική ευαισθησία του αθλητισμού που μας έδειξε τον δρόμο για ένα καλύτερο αύριο.
Κείμενο του: Γιώργου Τσαρουχά
2020
Μία χρονιά που όλα πήγαν στραβά και εμείς ψάχνουμε κόκκους στην άμμο για να σας πείσουμε ότι ακόμα και αυτή η περίοδος, με όλες τις ιδιαιτερότητες της, είχε πολλά να μας διδάξει.
Ίσως αυτοί οι κόκκοι δεν ήταν και τόσο αμελητέοι, ίσως ήθελαν ήθελαν τον χρόνο τους για να «λάμψουν» μέσα σε ένα άχαρο και μαύρο παρόν! Ο αθλητισμός και οι ομάδες που τον εκπροσωπούν έδωσαν, για άλλη μία φορά, τις απαντήσεις που χρειαζόμασταν για να συνθέσουμε αυτό το δυσκολοκατάβλητο παζλ του 2020 που αν ήταν επιτραπέζιο, θα ήταν σίγουρα το Jumanji. Γεμάτο ανατροπές, δύσκολες πίστες, φαντασία, με μία τραγική και πέρα για πέρα αληθινή πραγματικότητα…
Ο τίτλος δεν είναι τυχαίος, ούτε παραπλανητικός. Είναι μία έμπνευση της στιγμής ,αν θέλετε, και για μένα ο μοναδικός καθρέπτης του σήμερα. Σε μία προσπάθεια ανάλυσης της φετινής χρονιάς περίπου 3 μήνες πριν την αποχαιρετήσουμε μια για πάντα, έμεινα στα ψηφία που την απαρτίζουν
καθώς αυτά είναι που οδηγούν τη σκέψη μου στο παρακάτω συμπέρασμα. Το 2020 ΔΕΝ πρέπει να διαγραφεί από τη μνήμη των ανθρώπων. Και εξηγούμαι:
Ο αριθμός δύο -2-
Αρκούν δύο ιστορίες για να καλύψω το πρώτο ψηφίο της χρονιάς. Δύο ιστορίες που μας δίδαξαν τη δύναμη της ενότητας. Μας υπενθύμισαν ότι στις χαρές στέκεσαι και μόνος σου, στις δυσκολίες και στις λύπες όμως ψάχνεις για αυτό το χέρι που θα σε σηκώσει, θα σε ακουμπήσει, θα σε κάνει να αισθανθείς οτιδήποτε άλλο πέρα από μοναξιά.
Οι ομάδες γνώριζαν ότι μετά το πέρας αυτής της πανδημίας τίποτα δεν θα είναι ίδιο και βλέποντας τα μέχρι τώρα πρώιμα αποτελέσματα μάλλον είχαν δίκιο. Αποστάσεις μεταξύ των θεατών, περιορισμοί εισόδου στα γήπεδα, ανυπαρξία κόσμου στις μισές από τις κερκίδες του πλανήτη. Μία εικόνα που οι φίλοι των αθλημάτων δεν μπορούν να συνηθίσουν, μα είναι καταδικασμένοι να την αντικρίζουν κάθε Κυριακή. Κάτι τέτοιες κενές Κυριακές μέσα στην καραντίνα, ποδοσφαιρικές ομάδες, από την πιο μικρή έως την πιο μεγάλη, απέδειξαν ότι υπάρχει ακόμα ανθρωπιά και ρομαντισμός στον αέρα που αναπνέουμε και μας έδωσαν “2020” λόγους να πιστέψουμε σε ένα καλύτερο αύριο!
Επέλεξα να σας διηγηθώ δύο από αυτές, ιστορίες που «ξύπνησαν» μέσα μου κάθε αίσθημα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης τη στιγμή που η κοινωνία του σήμερα μας δίνει άλλους 2020 λόγους να μην πιστεύουμε στα παραπάνω αγαθά.
Η πρώτη έρχεται από την γειτονική Ιταλία και από την ομάδα της Parma. Σε μια ξεχωριστή πρωτοβουλία ο σύλλογος αποφάσισε να «επιστρατεύσει» το ρόστερ του για την πιο σημαντική “αποστολή” εκτός των αγωνιστικών χώρων. Οι ποδοσφαιριστές της ομάδας του ιταλικού Βορρά με πρωτάρη τον αρχηγό τους, Ματέο Σκοτσαρέλα, διάβαζαν κάθε βράδυ, επί 2 μήνες, από ένα παραμύθι σε νεαρούς φίλους της ομάδας που μέσα από την οθόνη του υπολογιστή ξεχνούσαν για λίγο τις όποιες απαγορεύσεις της νέας πραγματικότητας και γινόταν ενεργά μέλη των Παρμενάζι!
Συνολικά 200 παραμύθια, πάνω από 180 ώρες ανάγνωσης και 250 οικογένειες. Τους χειροκροτείς, τους σέβεσαι κι αν βρεθείς στην Ιταλία φοράς περήφανα και το κασκόλ τους.
Στη δεύτερη περίπτωση, συναντάμε το εμβληματικό «Κίτρινο Τείχος» από το Βεστφάλεν της Γερμανίας. Οι οπαδοί της Μπορούσια Ντόρτμουντ διακρίνονται παγκοσμίως για την αξιοζήλευτη αφοσίωση τους στην ομάδα και την «καυτή» ατμόσφαιρα που δημιουργούν σε κάθε εντός έδρας παιχνίδι της. Αυτή τη φορά θορύβησαν τους πάντες με την φιλανθρωπική τους «φωνή» δίνοντας έναν άλλο τόνο στις δύσκολες μέρες του εγκλεισμού. Συγκεκριμένα, αγόρασαν κανονικά την “ψηφιακή” τους μπυρίτσα, τα λουκάνικα και οτιδήποτε μπορεί να συνοδεύσει μία ποδοσφαιρική βραδιά και προσέφεραν (από τον καναπέ του σπιτιού τους) πάνω από 70.000€ σε διάφορα μπαρ και εστιατόρια που βρίσκονται στα πέριξ του Signal Iduna Park και έβαλαν λουκέτο λόγω των συνθηκών. Η συγκεκριμένη δράση στηρίχθηκε αμφότερα από τον ίδιο τον σύλλογο και τους ποδοσφαιριστές του, οι οποίοι και δώρισαν μερίδιο του μισθού τους για αυτόν τον ιδιαίτερο και άκρως ανθρώπινο σκοπό. Ναι, τους λες και ρομαντικούς. Ή με μία λέξη: οικογένεια!
Με λίγα λόγια μόλις σας παρουσιάσαμε τα πιο όμορφα «παραμύθια» σε μία τραγική πραγματικότητα.
Ο αριθμός μηδέν -0-
Το δεύτερο ψηφίο το αφιερώνουμε στο απόλυτο “ΜΗΔΕΝ” που συμβολίζει τη μηδενική ανοχή σε κοινωνικές αδικίες και σε θέματα που θέτουν σε κίνδυνο παρακμής την κοινωνία μας. Από το “Black Lives Matter” μέχρι την αντιφασιστική δράση σε πολλές πόλεις του πλανήτη, το 2020 μας ένωσε λίγο περισσότερο έστω κι αν χρειάστηκε πρώτα να μας δώσει την πιο ξαφνική και.. ύπουλη γροθιά!
Μία γροθιά που οι αστέρες του αθλητισμού και ο υπόλοιπος κόσμος αποφάσισε να την μετατρέψει στο πιο ισχυρό «όπλο» κατά του ρατσισμού. Δεν είναι μόνο οι διαδηλώσεις και τα χιλιάδες μαύρα μπλουζάκια που αποτύπωναν πάνω τους όλη την αδικία, τον θυμό και το «Ώς εδώ» που όλοι μας αναφωνήσαμε το βράδυ της 25ης Μαΐου! Οι παίκτες του NBA, έγχρωμοι και λευκοί, αφιέρωσαν ολόκληρη τη σεζόν και τους κόπους τους στο παρκέ στον George Floyd και στον κάθε “George” που έχασε τόσο άδικα τη ζωή του εξαιτίας κάποιων ρατσιστικών αντιλήψεων που όφειλαν να μείνουν θαμμένες σε άλλες δεκαετίες.
Οι παίκτες γονάτισαν, μετονομάστηκαν σε «Justice», «Equality» και «All lives matter» για ιερό σκοπό και εν πολύς κατάφεραν να απομακρύνουν τα σύννεφα αυτού του τραγικού γεγονότος. Η ίδια διαδικασία ακολουθήθηκε σε ολόκληρο τον αθλητικό πλανήτη, είτε η μπάλα είχε πορτοκαλί, είτε άσπρο, είτε κίτρινο χρώμα.
Όλοι γονάτισαν μπροστά της για καλό σκοπό προσφέροντας οικονομική, ανθρώπινη και πάνω από όλα ηθική βοήθεια, διατηρώντας τις αξίες της ανθρώπινης ζωής ψηλά τη στιγμή που ολόκληρος ο κόσμος τους παρακολουθούσε από το σπίτι. Η μεγαλύτερη νίκη προήλθε από ένα.. μηδενικό και αυτό φανερώνει πολλά!
Χωρίς να θέλω να τραβήξω περισσότερο το θέμα, νομίζω οι περισσότεροι πιάσατε το νόημα της συγκεκριμένης διαδικασίας.
Το δεύτερο δυάρι -2-
Το δεύτερο δυάρι της παρέας μπορεί εύκολα να μεταφραστεί και μέσα από τους αριθμούς – πράξεις μόλις ΔΥΟ ανθρώπων. Τόσοι χρειάστηκαν για να γίνει η διαφορά. Marcus Rashford και Pep Guardiola προσέφεραν μέσα από τις φιλανθρωπικές τους ενέργειες πάνω από 22 εκατομμύρια ευρώ στο σύνολο για να βοηθήσουν αυτούς που το είχαν πραγματικά ανάγκη, αυτούς που κοιτώντας πίσω σε αυτή τη χρονιά θα βλέπουν σκόνη, θρύψαλα και ένα φως αισιοδοξίας που απλόχερα τους χάρισαν δύο άγνωστοι.
Ο μεν Rashford μέσα από την φιλανθρωπική ομάδα που ο ίδιος δημιούργησε (Fareshare) συγκέντρωσε περίπου 20 εκατομμύρια λίρες για να προμηθεύσει τρία εκατομμύρια γεύματα σε άπορους ανθρώπους κατά τη περίοδο του κορωνοϊού και εξασφάλισε για τουλάχιστον άλλες έξι εβδομάδες τα σχολικά γεύματα όλων των παιδιών στο Ηνωμένο Βασίλειο. Από την άλλη ο Καταλανός τεχνικός της Manchester City δώρισε μία περιουσία ζωής, για οποιονδήποτε άλλον – γύρω στα 2 εκατομμύρια ευρώ -, ώστε να στείλει δεκάδες κούτες με γάντια, μάσκες και αντισηπτικά πίσω στην πατρίδα του. Η φιλανθρωπική τους «συμμαχία» επέφερε επιτέλους χαμόγελα και ελπίδα σε αυτούς τους ανθρώπους.
Ξαφνικά μαζεύτηκαν πολλά «δυάρια» σε μία παράγραφο, έτσι;
Το δεύτερο μηδενικό -0-
Και κάπου εδώ, στο τέλος, συναντάμε το τελευταίο ψηφίο. Ένα μηδενικό που μόνο μηδενικό δεν θυμίζει. Και για άλλη μια φορά θα χρειαστεί να αιτιολογήσω το σκεπτικό μου.
Αν κάτι μας δίδαξε η φετινή χρονιά είναι ότι είναι στο χέρι μας να αξιοποιήσουμε τα μηδενικά της ζωής και για να το πετύχουμε αυτό απλά χρειάζεται να τα συνοδεύσουμε με άλλους μεγαλύτερους αριθμούς. Το
αυτονόητο δηλαδή.
Αυτό φαίνεται ότι είχαμε ξεχάσει και ήρθε το 2020 να μας το υπενθυμίσει με τον πιο αλλοπρόσαλλο και περίεργο τρόπο. Στον αθλητισμό και όχι μόνο θυμήθηκαν κατά της διάρκεια της πολύμηνης καραντίνας να προσθέσουν κι άλλα νούμερα στην εξίσωση της χρονιάς, ώστε το αποτέλεσμα να διαγράψει οτιδήποτε άλλο πέρα από το μηδέν. Και το κατάφεραν. Δεν είναι μόνο οι οικονομικές συνεισφορές που ξέφευγαν κατά πολύ από αυτόν τον αριθμό αλλά κυρίως οι ηθικές αξίες που αναφέραμε παραπάνω και μέσα σε αυτούς τους 9 μήνες πολλαπλασιάστηκαν σε βαθμό που αγγίζουν το μαγικό νούμερο του.. 2020!
Γιατί τα μηδενικά έχουν αξία μόνο όταν πλαισιώνονται από τα υπόλοιπα νούμερα που στη δική μας περίπτωση έκαναν και την διαφορά.
Το μάθημα που προέκυψε ήταν χρησιμότερο από όλα τα χρόνια του σχολείου κι ας ήταν το πιο απλό. Συνήθως οι λύσεις, λένε, ότι βρίσκονται στα πιο απλά πράγματα της ζωής. Και δεν έχουν άδικο…
