Ιστορίες που σε εμπνέουν, διηγήσεις που σε “αγγίζουν”, στιγμές που κρατάνε για πάντα. Το Newn World κάνει απόψε τη δική του διαδικτυακή πρεμιέρα με σκοπό να αναδείξει όλα τα παραπάνω και να βοηθήσει όσους σκέφτονται ξανά και ξανά να φτιάξουν μία βαλίτσα με προορισμό το… άγνωστο!
Η νέα εβδομαδιαία στήλη του Newn.gr ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες που θα βρείτε στο site μας. Ο λόγος είναι προφανής και την ίδια στιγμή τόσο ξεχωριστός.
Στο δια ταύτα, εμείς σας κάνουμε την πάσα και εσείς… σκαλίζετε την ψυχή και το μυαλό σας για να αποτυπώσετε στο χαρτί μια ιστορία γεμάτη συναίσθημα, εμπειρίες, αλήθειες, χρώμα και ένα κοινό σκοπό, τον οποίο δεν θα αργήσετε να καταλάβετε. Οι Έλληνες του εξωτερικού θα αναρωτηθούν για το επίπεδο της – καλής εννοούμενης – τρέλας μας. «Μα καλά εμείς ονειρευόμαστε την Ελλάδα κι εσείς μιλάτε για το έξω;». Δεν τους κακολογείς. Νιώθεις και κατανοείς ότι το έχουν ανάγκη, περισσότερο από τον καθένα.
Από την άλλη οι φοιτητές της χώρας νευρικά μονολογούν “Αχ να κρατούσε λίγο ακόμη…”
Αναφέρονται στο erasmus, στη δουλειά και στην κάθε εμπειρία μακρυά από την “ασφάλεια” και τα όρια της πατρίδας. Μια τέτοια ιστορία ξετυλίγουμε και σήμερα, την πρώτη του #NewnWorld. Και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, πάμε να γνωρίσουμε την Κωνσταντίνα Θεοδοσιάδη, φοιτήτρια του sports science, η οποία μοιράζεται μαζί μας τη δική της περιπέτεια στα γραφικά σοκάκια της Αλμερίας, μια πόλη που θυμίζει έντονα ελληνικό νησί.
Κείμενο της Κωνσταντίνας Θεοδοσιάδη,
Είχα και εγώ την τύχη να γνωρίσω τη μοναδική εμπειρία του να ζεις στο εξωτερικό για κάποιο χρονικό διάστημα. Συγκεκριμένα πήγα ως φοιτήτρια στην Αλμερία, πόλη της νότιας Ισπανίας, για 6 μήνες. Πραγματικά δεν ξέρω από πού να αρχίσω! Ας αρχίσω με το όνομα μου (πολύ βασικό)!
Με λένε Κωνσταντίνα και στα 22 μου δήλωσα συμμετοχή στο πρόγραμμα εράσμους της σχολής μου και κάπως έτσι μια μέρα ξημέρωσε στην Αλμερία. Το βράδυ πριν την πτήση μου ένιωθα πολύ αβέβαιη και με έπνιγαν οι δεύτερες σκέψεις! Σκεφτόμουν όλα όσα θα άφηνα πίσω μου, αλλά αν έκανα πίσω και δεν επιβιβαζόμουν στο αεροπλάνο, θα είχα χάσει την πιο δυνατή εμπειρία που μέχρι τώρα έχω ζήσει. Βρέθηκα ξαφνικά σε ένα νέο τόπο που κανείς δεν με ήξερε, προσπαθώντας να συνεννοηθώ σε μια ξένη γλώσσα. Ο μόνος γνωστός μου ήταν η συμφοιτήτρια μου που είχαμε διαλέξει τον ίδιο προορισμό και η παρουσία της πραγματικά μου έδινε πολλή δύναμη!
Τις πρώτες μέρες ψάχναμε σπίτια να νοικιάσουμε. Από επιλογή μας δεν θέλαμε να μείνουμε σε εστίες, ούτε να μείνουμε οι δυο μας στο ίδιο σπίτι, έτσι ώστε να έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε περισσότερο κόσμο. Τελικά το νέο μου σπίτι ήταν ένα μεγάλο διαμέρισμα δίπλα στη θάλασσα με συγκατοίκους δυο Κορεάτισες και έναν Γερμανό. Δέσαμε αμέσως! Παράλληλα προσαρμόστηκα πολύ γρήγορα στη ζωή της πόλης, παρότι δε μιλούσα πολύ καλά ισπανικά. Οι άνθρωποι ήταν πολύ ανοιχτοί και βοηθητικοί, οι καιρικές συνθήκες ήταν παρόμοιες με αυτές της Ελλάδας και δεν άργησα να νιώσω εκείνον τον τόπο, τόπο μου.
Όταν βρίσκεσαι στο μέρος που έχεις μεγαλώσει, πολλές φορές ο περίγυρος σου και οι δραστηριότητες σου παραμένουν στην ζωή σου όχι πάντα από επιλογή αλλά και από συνήθεια. Έχεις συνηθίσει να είσαι αυτός που ο περίγυρος σου ξέρει ότι είσαι. Ξέρει τα κατορθώματα σου, έχει δει την εξέλιξη σου. Συνεπώς όταν πας σε έναν καινούριο τόπο όλα αυτά μηδενίζουν και μπορείς να δεις πιο καθαρά τι είναι αυτό που θες από δική σου επιλογή να κρατήσεις στην ζωή σου. Έχεις την ευκαιρία να σε γνωρίσουν νέα άτομα χωρίς να έχουν ιδέα ποιος ήσουν. Αυτά τα άτομα βλέπουν το αποτέλεσμα της εξέλιξης σου χωρίς να επηρεάζονται από την πορεία της. Ξαφνικά έχεις μια ολόλευκη σελίδα να την γεμίσεις με ό,τι χρώμα θες.
Έτσι μαθαίνεις τον εαυτό σου εις βάθος, βλέπεις την προσαρμοστικότητα σου σε νέα δεδομένα, ανακαλύπτεις καινούριες δεξιότητες, έρχεσαι αντιμέτωπος με φοβίες που ποτέ δεν σε είχαν απασχολήσει στο παρελθόν και τις οποίες καλείσαι να αντιμετωπίσεις. Ένα τέτοιο παράδειγμα για εμένα ήταν το άγχος κοινωνικοποίησης. Πίσω στην Ελλάδα δεν είχα ιδιαίτερο πρόβλημα να παρουσιάσω τον εαυτό μου σε κάποιο τρίτο άτομο γιατί ήξερα ότι πάντα θα ήταν κοντά μου κάποιος φίλος μου. Όπου και να πήγαινα θα ήμουν μαζί με φίλους η θα πετύχαινα κάποιον γνωστό μου. Και ξαφνικά στην Αλμερία ήρθα αντιμέτωπη με το άγνωστο. Ένα μέρος γεμάτο με νέα πρόσωπα που έπρεπε να τους παρουσιάσω τον εαυτό μου και μάλιστα σε μια γλώσσα διαφορετική από τη μητρική μου! Πριν καλά καλά να πάρω την απόφαση να τους πλησιάσω, το έκαναν εκείνοι και τότε ήταν που ανακάλυψα ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να έχει κόσμο γύρω του! Ένα σωρό νέα παιδιά από άλλες χώρες έψαχναν κι αυτά να χτίσουν φιλίες που εν τέλει σε έναν ξένο τόπο φαντάζουν οικογένεια. Έτσι και έγινε!
Αφού βρήκα τα πατήματα μου και έκανα τον κύκλο των φίλων μου από άτομα του εράσμους, αποφάσισα να γνωρίσω και ντόπιους. Να κάνω παρέες με άτομα που έχουν γεννηθεί στην Αλμερία και δεν έχουν πρακτικά την ίδια ανάγκη για κοινωνικοποίηση με εμένα. Έκατσα και σκέφτηκα λοιπόν τι θα ήθελα να με ψυχαγωγεί από δικιά μου επιλογή και όχι από συνήθεια.
Έτσι άλλαξα κάποιες δραστηριότητες που έκανα πίσω στην Ελλάδα, όπως ο στίβος, με κάποιες άλλες που θα ήθελα πολύ να δοκιμάσω αλλά ποτέ δεν είχα τον χρόνο να το κάνω. Γράφτηκα στη σχολή χορού και το ναυταθλητικό όμιλο της γειτονιάς μου. Γνώρισα πολλούς ανθρώπους όλων των ηλικιών. Άτομα που είχαν μεγαλώσει σε άλλον τόπο και όμως είχαμε τόσα πολλά κοινά! Άτομα
πρόθυμα να με βοηθήσουν ανιδιοτελώς! Σιγά σιγά ανακάλυπτα ότι ο κόσμος δεν είναι και τόσο μεγάλος, ότι αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν, ότι όλοι έχουμε παρόμοιες φοβίες και ανάγκες και μια ιστορία από πίσω μας που μας κάνει ξεχωριστούς.
Έτσι λοιπόν ξεπέρασα τη φοβία μου και έμαθα να σέβομαι το διαφορετικό στην πράξη και όχι μόνο στα λόγια! Έχτισα μια καθημερινότητα έτσι όπως εγώ την ήθελα χωρίς να επηρεάζομαι από κανέναν άλλον και περνούσα πραγματικά υπέροχα. Έκανα πράγματα που με έκαναν χαρούμενη και αν κάτι τελικά δε μου άρεσε απλά το απέβαλα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Η ώρα της κρίσης ήρθε 6 μήνες αργότερα. Όταν θα έφευγα από την Αλμερία για να γυρίσω στην Ελλάδα. Όταν θα άφηνα πίσω μου όλες μου τις επιλογές και προτιμήσεις, όταν θα αποχαιρετούσα τους φίλους μου ξέροντας ότι θα κάνω καιρό να τους ξαναδώ. Και εκεί που ήμουν μέσα στο πούλμαν προς το αεροδρόμιο – έκλαιγα με μαύρο δάκρυ παρεμπιπτόντως – αναθεώρησα. Σκέφτηκα ότι ήμουν πολύ ευτυχισμένη και περήφανη για τους δεσμούς που είχα δημιουργήσει και κατάλαβα ότι στην πραγματικότητα δε θα άφηνα τίποτα πίσω, διότι αυτήν την εμπειρία θα την κουβαλούσα πάντα μέσα μου, μιας και με άλλαξε ως άτομο. Συνειδητοποίησα ότι η ζωή είναι πολύ μικρή και ότι πρέπει να γεμίζω την καθημερινότητα μου με ανθρώπους και δραστηριότητες που με πληρούν. Εξάλλου τώρα έχω μια οικογένεια σχεδόν σε όποια χώρα και αν βρεθώ. Μπορεί να μην έχω καθημερνή επικοινωνία με τους φίλους μου από το εξωτερικό, αλλά το γεγονός ότι περάσαμε μαζί μια τέτοια εμπειρία πάντα θα μας φέρνει κοντά.
Πλέον η Πολωνία δεν είναι στο μυαλό μου μια κρύα χώρα, αλλά είναι το μέρος που μεγάλωσε η φίλη μου η Μαρτίνα. Πλέον ανάμεσα στους ουρανοξύστες της Κορέας βρίσκονται και τα σπίτια των δυο συγκατοίκων μου. Πλέον ξέρω ότι στη Γερμανία με περιμένει πολλή μπίρα κερασμένη από τον άλλο μου συγκάτοικο. Ξέρω ότι ένα από όλα αυτά τα sombrero που κυκλοφορούν στο Μεξικό είναι πάνω στο κεφάλι του φίλου μου του Φερνάδο. Ξέρω ότι στην Ισπανία με περιμένουν πολλά ακόμα τάπας με φίλους. Να μην παραλείψω την ζεστή πίτσα που με περιμένει στην Ιταλία! Ξέρω ότι είμαι ευπρόσδεκτη σε αυτά τα μέρη όπως και οι φίλοι μου ξέρουν ότι πάντα θα έχουν ένα σπίτι στην Ελλάδα.
Έτσι λοιπόν γύρισα πίσω στην Ελλάδα διαφορετική και βρήκα τους ανθρώπους που με περίμεναν, φίλους, οικογένεια και έπεσα στην αγκαλιά τους. Είχα μια πολύ όμορφη ιστορία να τους αφηγηθώ. Αν με ρωτάς αν θα το ξαναέκανα, θα σου πω ανεπιφύλακτα! Αν με ρωτάς αν πρέπει να το τολμήσεις θα σου πω ΝΑΙ χωρίς δεύτερη σκέψη!
Στο τελευταίο κομμάτι του κειμένου της Κωνσταντίνας, κρύβεται όλο το νόημα. Κάθε αρχή ενός νέου ταξιδιού σε βάζει σε σκέψεις και κατευθύνει το μυαλό σου σε κάτι που δεν έχει συνηθίσει, το άγνωστο. Στο τέλος αυτού του ταξιδιού θα πάρεις τις απαντήσεις που χρειάζεσαι και με τη παραπάνω ιστορία επιβεβαιώνεται στο έπακρο η ρήση που λέει: «Από τότε που κουράστηκα να ψάχνω, έμαθα να βρίσκω. Κι από τότε που ο άνεμος μου εναντιώθηκε, έμαθα να σαλπάρω με όλους τους ανέμους.» Φρήντριχ Νίτσε, για να δώσουμε και τα credits.
Ο σπουδαίος Στέλιος Καζαντζίδης είχε τραγουδήσει κάποτε… «Στα ξένα Έλληνας και στην Ελλάδα ξένος.» Η νέα αυτή στήλη του Newngr έρχεται για να αναδείξει ιστορίες που εν πολύς έχουν το ηχόχρωμα του παραπάνω τραγουδιού, αλλά και μία δική τους ξεχωριστή νότα μακρυά από περπατημένα στερεότυπα και ορθολογισμούς.
«Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να έχει κόσμο γύρω του», πολύ σωστά παρατήρησε παραπάνω η Κωνσταντίνα Θεοδοσιάδη. Με όλα αυτά που συμβαίνουν στο σήμερα, αυτή η πρόταση μας χτυπάει κατευθείαν στη φλέβα. Τροφή για σκέψη, λοιπόν, μέχρι να τα ξαναπούμε…
Επιμέλεια: Γιώργος Τσαρουχάς
* Αν επιθυμείτε κι εσείς να μοιραστείτε τη δική σας ιστορία – περιπέτεια στο εξωτερικό, επικοινωνήστε μαζί μας στο email: info@newn.gr
