Ποιο θα ήταν το πολιτικό περιεχόμενο που θα συμπυκνωνόταν στη λέξη «εξέλιξη»; Εύκολο είναι, όλες εκείνες οι αποφάσεις που θα άνοιγαν την κλειστή και ασθενική οικονομία και την κλειστή και φοβική κοινωνία.
Στην αρχή ήταν η «δημοκρατία». Μετά ήταν η «Ευρώπη». Μετά ήταν η «ανάπτυξη». Λέξεις που βούιζαν στα αυτιά των Ελλήνων ψηφοφόρων σε κάθε προεκλογική συγκέντρωση και σε κάθε τηλεοπτικό debate αρχηγών τα τελευταία χρόνια. Λέξεις που έχαναν το νόημά τους από την υπερβολική χρήση τους.
Λέξεις που προδίδουν την κενότητα του δημόσιου λόγου των ελληνικών κομμάτων. Όλοι στο κυνήγι των εντυπώσεων και της επικοινωνίας. Κανένας στο κυνήγι της συγκρότησης ενός λεκτικού σχήματος που να συνοψίζει τις επιδιώξεις μιας κοινωνίας.
Άλλωστε οι ανάγκες της κοινωνίας δεν πιάνουν τίποτα μπροστά στο κομματικό συμφέρον, για την προάσπιση του οποίου θα δοθεί ο μεγάλος αγώνας μόλις τελειώσει το τυπικό τελετουργικό της κάλπης. Γιατί λοιπόν να μην είναι αρκετό για το τελετουργικό ένα καλογραμμένο κείμενο από τον λογογράφο του καθενός τους, πασπαλισμένο με λίγη «δημοκρατία», λίγη «Ευρώπη» και λίγη «ανάπτυξη»;
Τις πραγματικές ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και της ελληνικής οικονομίας, δε θα τις καλύψει ποτέ καμία διακήρυξη των κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα φτιάχνοντας κομματικούς στρατούς, ούτε φυσικά η αντίστοιχη διακήρυξη του νεόκοπου σωσία τους. Όλοι τους έχουν στόχο απλώς και μόνο τη συντήρηση της κοινωνίας και της οικονομίας κάπου μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Και αν η λέξη «συντήρηση» αγκυλώνει και για αυτό καταχωνιάζεται, ή από τους πλέον θρασείς αντικαθίσταται και από την αντίθετή της, την «πρόοδο», είναι αυτή η λέξη που εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τον βαθύτερο στόχο τους: τη διατήρηση των κεκτημένων τους. Για όλους αυτούς υπάρχει μια λέξη-εχθρός, μια λέξη που θα συμβόλιζε το τέλος των κεκτημένων τους και για αυτό δεν την ακούμε ποτέ: η «εξέλιξη».
Ποιο θα ήταν το πολιτικό περιεχόμενο που θα συμπυκνωνόταν στη λέξη «εξέλιξη»; Εύκολο είναι, όλες εκείνες οι αποφάσεις που θα άνοιγαν την κλειστή και ασθενική οικονομία και την κλειστή και φοβική κοινωνία.
Ο απεγκλωβισμός της υγιούς επιχειρηματικότητας από τον κρατικό εναγκαλισμό και από τα αργόσυρτα γρανάζια της δημόσιας διοίκησης. Η άνευ όρων αποδοχή όλων εκείνων που μένουν «εκτός» από τα στεγανά της πατριαρχίας, της πυρηνικής οικογένειας και της ελληνικής φυλής. Ανοιχτά επαγγέλματα, ανοιχτά μυαλά.
Αυτό χρειάζεται η Ελλάδα σήμερα. Αποφάσεις και δράσεις που θα μετατρέψουν τους εξαρτημένους επαγγελματίες σε διαμορφωτές της ζωής τους. Αποφάσεις και δράσεις που θα μετατρέψουν τα στερεότυπα σε δικαιώματα. Την εξέλιξη.
Κανείς δεν έχει την τόλμη να πει αυτή τη λέξη. Γιατί κανείς δεν μπορεί να υπερασπιστεί το περιεχόμενό της για την οικονομία και για την κοινωνία. Καλύτερα έτσι όμως. Γιατί υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να την «ανακαλύψουν» και να την καταχραστούν σαν τη «δημοκρατία», την «Ευρώπη» και την «ανάπτυξη». Ας μην τους αφήσουμε.
(Ο Νίκος Νυφούδης είναι πρώην βουλευτής του Ποταμιού)
