Άλλη μία θυσία που καλείται ο επαγγελματικός κόσμος της Θεσσαλονίκης να κάνει για το κοινό καλό. Αυτή τη φορά όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά… Δεν είναι Μάρτιος του 2020 και σίγουρα δεν είναι Νοέμβριος…
Για να μπορέσει να στηρίξει ο κάθε πολίτης ένα μέτρο πρέπει πρώτα να πειστεί και έπειτα να παραδειγματιστεί και στην προκειμένη περίπτωση, δεν ισχύει τίποτα από τα δύο. Έκλεισε καθολικά η αγορά στην Θεσσαλονίκη, που θεωρήθηκε ότι είναι ένας από τους λόγους της αύξησης των κρουσμάτων, αλλά δεν μας εξηγήθηκε ποτέ πώς εξήχθη αυτό το συμπέρασμα. Ζητείται να επιδείξουμε υπομονή και τήρηση των μέτρων, αλλά η εικόνα της Ικαρίας είναι πιο δυνατή από κάθε λέξη που ειπώθηκε τελευταία.
Οι Εικόνες συνωστισμού που παρατηρούνται σε δύο κεντρικές οδούς στιγματίζουν όλη την πόλη και σίγουρα αυτή η γενίκευση οδηγεί σε παράλογα συμπεράσματα. Δεν είναι αναγκαία συνθήκη ένα τοπικό πρόβλημα να κόβει την ανάσα του επαγγελματία σε όλη την πόλη που μοχθεί να τηρήσει όλα τα μέτρα, που παρακαλεί για εντατικοποίηση των ελέγχων, που τρέχει να ελεγχθεί μαζικά σε όλους τους Δήμους του Πολεοδομικού συγκροτήματος για να προστατέψει την επιχείρησή του και την κοινότητα, που προσέχει γιατί φοβάται και ο ίδιος για την υγεία του, που ξέρει ότι βάσει των αποτελεσμάτων όλων των εντατικών ελέγχων, δεν υπάρχει μεγάλη διασπορά του ιού πουθενά πλην του Κέντρου και που ξέρει πως ό,τι οικονομική ελάφρυνση λαμβάνει περιοδικά, υποθηκεύει το μέλλον πολλών επιχειρήσεων…
Μέχρι στιγμής, όλα τα μέτρα προς τις επιχειρήσεις στοχεύουν αποκλειστικά στην μετρίαση των επιπτώσεων και στην προσωρινή διατήρηση των θέσεων εργασίας. Τί θα γίνει όμως μόλις τελειώσει η περίοδος της κρατικής προστασίας; Πόσο έχει προσανατολιστεί η ενίσχυση στην μελλοντική βελτίωση του παραγωγικού μοντέλου; Πόσο υποθηκεύει το μέλλον της οικονομίας η συρρίκνωση κατά 15 δις του ΑΕΠ για το 2020 και πόσο η εκτίναξη του κρατικού χρέους για την προσωρινή προστασία των επιχειρήσεων;
Πρέπει οπωσδήποτε να λειτουργήσει η αγορά για να πάψει να υποδαυλίζει όλες τις μελλοντικές ευκαιρίες ανάκαμψης της οικονομίας μας και πρέπει οπωσδήποτε να βρεθεί η ισορροπία ανάμεσα στην προστασία του κοινωνικού συνόλου και στην υπερβολή της προχειρότητας.
Αν υπάρχει σχέδιο για την διαχείριση της κρίσης, θα πρέπει τουλάχιστον να μας γίνει γνωστό για να μπορέσουμε κι εμείς να προσαρμοστούμε στα δεδομένα. Η επιχείρηση χρειάζεται προγραμματισμό για να λειτουργήσει και να αναπτυχθεί. Ακόμη, στις δύσκολες εποχές, η σωστή ενημέρωση, ο προγραμματισμός θα δώσουν την ευκαιρία στον επιχειρηματία να προσαρμοστεί.
Είναι γεγονός πως στα πλαίσια αυτής της πρωτόγνωρης συγκυρίας σε διάφορα μέτωπα, η χώρα σημείωσε αξιόλογες επιδόσεις. Αυτό όμως που ζούμε τελευταία με την γενίκευση και τις απροειδοποίητες ανακοινώσεις, χωρίς καν ένα βασικό διάστημα προσαρμογής, μας δίνει την αίσθηση ότι πλέον κινδυνεύει να χαθεί ο έλεγχος…
