Γράφει ο Ευθύμης Παπαβραμίδης,
Οι νόμοι είναι ανθρώπινο δημιούργημα και ως τέτοιο χωρά αναθεώρηση και μεταρρύθμιση. Με την αλλαγή στον νόμο περί αδειών, αν αναλογιστούμε ως δεδομένο το επιχείρημα, ότι η συγκεκριμένη αλλαγή “φωτογραφίζει” τον Δ. Κουφοντίνα ή και όχι, τότε μπαίνουμε σε μια διαδικασία σκέψης, ότι το κυβερνών κόμμα διακατέχεται από ένα αίσθημα “δυσφορίας” εξαιτίας του νόμου που ψηφίστηκε στον βωμό της Δημοκρατίας. Ένας νόμος που ίσχυε από το 1999 έως το 2014, ο οποίος έπαψε να ισχύει αφού το πάθημα έγινε μάθημα (υπόθεση Ξηρού). Αυτή είναι η “παγίδα” της Δημοκρατίας, να υπάρχει το λάθος άτομο στο λάθος σημείο, το οποίο σε αντιπροσωπεύει, άλλα ταυτόχρονα ευθύνεσαι εσύ για αυτό.
Η αλλαγή ενός νόμου δείχνει ότι μπορεί να επέλθει αλλαγή. Η ισχυροποίηση/αυστηροποίηση ενός νόμου φανερώνει το μη επιθυμητό αποτέλεσμα του και τη μη ικανοποίηση από το αποτέλεσμα του, που είχε μέχρι εκείνη τη χρονική στιγμή, επιβεβαιώνοντας ότι χωρά μεταρρύθμιση, καθώς αποτελεί ανθρώπινο κατασκεύασμα. Δε στέκομαι στην απόφαση αυτή καθαυτή. Αλλά σε μια περίπτωση αξιοποίησης της παρούσας κατάστασης.
Η Πολιτεία θα μπορούσε να μπει σε μια διαδικασία ενσυναίσθησης με τον λαό. Υφίσταται την “αδικία” ενός νόμου για αυτό και προβαίνει σε αλλαγή. Βλέπει από τη σκοπιά του πολίτη το αίσθημα της “αδικίας” (στην περίπτωση μας η χορήγηση άδειας). Δύναται να πραγματοποιηθεί αλλαγή στο τρόπο σκέψης και εφαρμογής των πολιτικών (όχι πια τεχνοκρατικών και διοικητικών μεθόδων). Τα κοινωνικά προβλήματα χρήζουν πολιτικών αποφάσεων και όχι τεχνοκρατικών μεθόδων που αψηφούν τις συνέπειες και οδηγούν στη σταδιακή πολιτική απογύμνωση των πολιτών. Οι πολιτικές οφείλουν να ενσωματώνονται σε ένα πολιτικό πρόγραμμα κοινωνικής δικαιοσύνης και οφείλουν να “σέβονται” και να προσιδιάζουν με την υπάρχουσα οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα. Από τη στιγμή που μπαίνεις στο “ρόλο” του πολίτη που υφίσταται αδικία (βλ. από οικονομικά μέτρα) μπορείς και να διαπιστώσεις πότε επιβαρύνεται και να αλλάξεις τακτική με μερική και σταδιακή αποφόρτιση. Στόχος της πολιτικής είναι να φέρει την ευδαιμονία (το “ευ ζειν” όπως το όρισε ο Αριστοτέλης) στην κοινωνία. Δηλαδή να παρέχει τις συνθήκες για μια ζωή όπως αξίζει στον καθένα στο ανθρώπινο επίπεδο. Για να επιτευχθεί αυτό χρειάζεται να επιστρέψει στην “καρδιά” της ίδιας της κοινωνίας.
Ευθύμης Παπαβραμίδης, Πολιτικός Επιστήμονας – Μεταπτυχιακός φοιτητής «Πολιτική Ανάλυση»
