Δεν χρειάστηκε να σκεφτώ πολύ πριν απαντήσω στην ερώτηση ενός καλού φίλου: «Γιατί ασχολείσαι με τον Πολάκη;». Ήμουν σίγουρος για τις απαντήσεις μου άλλωστε. Στην περίπτωση του Πολάκη ζούμε την διαιώνιση της ατέλειωτης εμφύλιας διαμάχης με καταγωγή τον εμφύλιο πόλεμο. Το καταλαβαίνουν και άλλοι. Ο Μπίστης, ο Φίλης, ο Κούλογλου από τον ΣΥΡΙΖΑ. Καταλαβαίνουν και αυτοί -με τις δικές τους προσεγγίσεις -ότι η πολιτική ζωή της χώρας δεν μπορεί να μείνει στο στερεότυπο του 1949. Γνωρίζουν και αυτοί ότι το ριμέικ αυτής της κάθετης διαίρεσης με την συκοφαντία και την λάσπη επιχείρησε να το αναβιώσει και ο «Αυριανισμός» μέχρι πού Σημίτης και ΠΑΣΟΚ τον απομόνωσαν από την Δημοκρατική παράταξη.
Με πλήρη συνείδηση όταν η δήθεν αντιδεξιά ρητορική της εφημερίδας έκρυβε τις πιο αντιδραστικές προθέσεις. Γιατί ο Αυριανισμός είχε κοντινά σύνορα με τις ακραίες αντιλήψεις πού καλλιεργούν την μισαλλοδοξία, τον διχασμό, την αμφισβήτηση της πολιτικής. Ο Λαϊκισμός μιλά στο όνομα του λαού αλλά τον λαό τον αντιμετωπίζει ως «πελάτη» και όχι ως το υποκείμενο των κοινωνικών αλλαγών. Χαϊδεύει τα ένστικτα του όχλου. Κάτι τέτοιο εκπροσωπεί σήμερα ο Πολάκης. Και συντηρεί έναν πληθυσμό οπαδών οι οποίοι την πολιτική δεν την αντιμετωπίζουν ως πρόγραμμα θέσεων αλλά σαν έναν τσαμπουκά στο γήπεδο. Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά στην απάντηση μου. Για όσους βρισκόμαστε στην αντιπολίτευση, ο Πολάκης είναι ο μεγάλος χορηγός του Μητσοτάκη. Γιατί με τις χοντράδες και τις ακρότητες διευκολύνει την επικοινωνιακή προπαγάνδα της συμπολίτευσης. Αν βρίζεις σκαιά κάποιον συνήθως χάνεις το δίκιο σου. Τόσο απλό. Και ο “αψύς Κρητικός” μόνο βρίζει. Έτσι ώστε η κυβέρνηση τον χρησιμοποιεί εύκολα για συμψηφισμούς με τα λάθη της. Ο Πολάκης- από την πλευρά του-δεν δίνει δεκάρα για τίποτα. Κάνει non stop προεκλογική εκστρατεία. Μιλά όπως πίνει τσικουδιά σε ένα καφενείο. Ότι αρέσει στο κόσμο πού τον ακούει. Ότι μαζεύει το χειροκρότημα. Ότι φέρνει ψηφαλάκια. Απορώ αν έχει διαβάσει- εκτός Ιατρικής- τίποτα σοβαρό. Βάζω στοίχημα ότι δεν έχει κουραστεί να διαβάσει ούτε Μαρξ, ούτε κανένα άλλο βιβλίο αριστερού διανοούμενου. Τον Λουί Αλτουσέρ, για παράδειγμα, μπορεί και να τον θεωρεί Γάλλο μόδιστρο. Η διχαστική του ρητορική εξυπηρετεί τα φτηνά προσωπικά σχέδια για να επικοινωνεί με ακραίους και οργισμένους. Κάτι σαν Ταλιμπάν.
Δεν διαθέτει ούτε την απλή ευγένεια των λαϊκών ανθρώπων. Αυτών που μπορεί να τους ονόμαζαν ταπεινωτικά «χαμάληδες» αλλά με τα καλά τους ρούχα και τις φτωχές τους εκφράσεις προσπαθούσαν να εκφραστούν αξιοπρεπώς σε επίσημες δραστηριότητες. Το αντίθετο δηλαδή με τον Πολάκη στην Βουλή. Το πρόβλημα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τον κρατά στις γραμμές του ως κεντρικό εκπρόσωπο μίας άτυπης συνιστώσας των Αυριανιστών και των Λαϊκιστών στην εκλογική πελατεία. Γιατί ο τύπος αυτός ήταν και ένα είδος γέφυρας ακόμα και με όσους στην αρχή αμφισβητούσαν την πανδημία και τα περιοριστικά μέτρα. Δυστυχώς στο όνομα της Αριστεράς.
Το αποτέλεσμα είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας και να θέλει να τον εκτοπίσει, τώρα πια είναι δύσκολο. Θα πρόκειται για μια επώδυνη ρήξη με ένα σημαντικό ποσοστό οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ που τον θεωρούν ως την «φωνή του λαού», ως αντισυμβατικό παράγοντα. Επειδή πιθανά έχουν μπερδέψει την Αριστερά με τις κραυγές. Επειδή ποτέ δεν κατάλαβαν ότι η Αριστερά στην Ελλάδα ήταν συνδεδεμένη με την μόρφωση και τον Διαφωτισμό. Ο Κύρκος ή ο Ήλιου πάντως πού ονομάστηκαν ευγενικοί άνθρωποι, σας διαβεβαιώνω ότι μαζί του δεν θα ήταν καθόλου ευγενείς. Θα τον είχαν πετάξει έξω με τις κλωτσιές.
Δημοσίευση από “ΤΑ ΝΕΑ”
