Το Newn People το έχετε αγκαλιάσει. Όχι τόσο γιατί τα γράφουμε εμείς καλά, όσο για τις ιστορίες αθλητών και αθλημάτων που αγγίζουν κάθε πτυχή, κρυφή ή φανερή, του χαρακτήρα μας.
Στο σήμερα, Τρίτη αντί για τη συνηθισμένη Δευτέρα, γνωρίζουμε την αθλήτρια στίβου, Ζωή Ανδρικοπούλου. Ένα κορίτσι που όπως αναγράφεται και στον τίτλο κοίταξε στα μάτια το χρόνο και εν τέλει τον άφησε πίσω της, να την κυνηγά. Για το πως τα κατάφερε θα μας το πει η ίδια. Εξάλλου, δεν χρειάστηκαν και πολλές ερωτήσεις για να το καταλάβουμε.
Πίστεψε στον εαυτό της, αναφωνεί “προχώρα” σε κάθε της χιλιόμετρο και μόλις φτάνει στον τερματισμό… ξεκινάει ξανά από την αρχή. Αυτό είναι το πρώτο μυστικό της επιτυχίας!
Το πείσμα, λένε, μπορεί να σε φτάσει στο Έβερεστ των ονείρων σου. Δεν έχουν άδικο, όμως πόσοι τόλμησαν να το προσπαθήσουν; Ποιοι είχαν το θάρρος και ποιοι κατόρθωσαν να σκαρφαλώσουν στο πιο δύσκολο “βουνό” της ανθρώπινης φύσης;
Η απάντηση είναι υποκειμενική, ο καθένας κάτι κρατάει στις μνήμες του που θα οδηγεί για πάντα μέχρι και την πιο ακραία του επιθυμία. Ναι, ξέρω αρκετά μεγάλη εισαγωγή, αλλά έχει το νόημα της και δεν θα αργήσετε να καταλάβατε το γιατί.
Πάμε λοιπόν να γνωρίσουμε καλύτερα την σημερινή μας πρωταγωνίστρια, Ζωή, που όχι απλά σκαρφαλώνει στο δικό της Έβερεστ, αλλά έχει βαλθεί να φτάσει και στην κορυφή…
Η 25χρονη αθλήτρια των 1.500μ., 3.000μ. στιπλ (με φυσικά εμπόδια) και 5.000μ. μας ξεναγεί στις μεσαίες αποστάσεις του στίβου, σε αυτές τις διαδρομές που σε κάνουν να αγαπήσεις τους δρόμους, τα γήπεδα, το κάθε δάπεδο αυτής της γης. Αν δεν το προσπαθήσεις, δεν θα καταλάβεις τη μαγεία που σου προσφέρει. Ακούστε και την ίδια, κάτι παραπάνω ξέρει.
Συνέντευξη στον Γιώργο Τσαρουχά
–Ο κορωνοϊός έχει βάλει “στοπ” στα όνειρα και τους στόχους μας τον τελευταίο χρόνο. Εσένα σε τι βαθμό σε έχει επηρεάσει;
Ζ.Α: Με έχει επηρεάσει αρκετά η κατάσταση καθώς δεν έχει πολλούς αγώνες που θα ήθελα μα τρέξω στην αρχή ούτε σε γήπεδο δεν μπορούσαμε να μπούμε και γενικά ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις που κάνουν αρκετά δύσκολη και την προπόνηση μας καθημερινά.
–Θεωρείς ότι η όλη κατάσταση θα αφήσει μια “μελάνια” στον αθλητισμό και στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα γενικότερα;
Ζ.Α: Θεωρώ θα αφήσει σίγουρα « μελάνια». Στον αθλητισμό. Πιστεύω δεν θα ξανά δούμε τόσο μεγάλους μαζικούς αγώνες μελλοντικά όπως μέχρι τώρα.
–Σε προσωπικό επίπεδο, τι ήταν αυτό που κράτησε ζωντανό το κίνητρο και το όνειρο σου σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς; Ποια είναι η συμβουλή σε όσους απαισιοδοξούν ή το βάζουν κάτω;
Ζ.Α: Το κίνητρο μου είναι ο προσωπικός στόχος που έχω θέσει για τον εαυτό μου και ότι θέλω συνέχεια να βελτιώνομαι σε αυτό που κάνω. Η συμβουλή μου είναι να συνεχίσουν να κάνουν αυτό που αγαπάνε και ότι θα έρθουν πολύ καλύτερες μέρες στον αθλητισμό και θα τα έχουμε αφήσει όλα πίσω μας.
–Μιας που ασχολείσαι ενεργά με το personal training, πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η άθληση στην ψυχολογία του ανθρώπου; Από την επαφή σου με τον κόσμο, θεωρείς ότι υπάρχει ακόμα η όρεξη και η σπίθα για το αύριο;
Ζ.Α: Θεωρώ ότι είναι πολύ βασικό για την ψυχολογία πιστεύω πολύ στο «νους υγιής εν σώματι υγιεί» πιστεύω ο άνθρωπος πρέπει να δουλεύει και τα δυο κομμάτια για να έχει μια ισορροπία στην ζωή του. Όταν δεν αγαπάμε το σώμα μας , όταν δεν μας αρέσει τότε χαλάει αυτή η ισορροπία , χάλια η ψυχολογία μας.
–Πάμε λίγο σε εσένα. Όλη η ζωή σου είναι χιλιόμετρα. Τι σου έμαθαν αυτά τα χιλιόμετρα ανά τα χρόνια, κι αν έπρεπε να τα ξεχωρίσεις ποιες “διαδρομές” σου θα τόνιζες με έντονα γράμματα;
Ζ.Α: Σίγουρα μου έμαθαν να κάνω υπομονή να πιστεύω σε εμένα και να επιμένω. Αυτό που θα ξεχώριζα μέχρι τώρα και που ήταν φοβερές εμπειρίες για εμένα ήταν όλες οι προετοιμασίες που έκανα στο εξωτερικό ( Νότια Αφρική , Κένυα, Ισπανία ). Έμαθα πολλά πράγματα και έκανα πολλά πολλά χιλιόμετρα σε διαφορετικές συνθήκες σε υψόμετρο και γνώρισα πολλές διαφορετικές κουλτούρες και τρόπους προπόνησης.
–Στο σήμερα, θεωρείς ότι έχεις πετύχει ένα μέρος των ονείρων σου, έχεις αγγίξει το αγωνιστικό στο ταβάνι;
Ζ.Α: Δεν θεωρώ ότι έχω αγγίξει το ταβάνι και πιστεύω ότι δεν έχω ταβάνι πάντα μαθαίνουμε πάντα εξελισσόμαστε. Έχω πετύχει ορισμένα όνειρα μου ναι , έχω όμως αρκετά όνειρα που θα ήθελα να πραγματοποιήσω και έχω μπροστά μου πολύ δουλειά τα επόμενα χρόνια ώστε να τα πετύχω.
–Την ώρα του αγώνα, της επιτυχίας, της αποτυχίας… Τι περνάει από το μυαλό σου κάθε φορά που πατάς το ταρτάν; Ποιο είναι το συναίσθημα που σου μένει στο τέλος;
Ζ.Α: Κάθε φορά που πατάω το ταρτάν είμαι ευγνώμων που βρίσκομαι στο γήπεδο και μπορώ να κάνω αυτό που αγαπάω. Το συναίσθημα στο τέλος ενός αγώνα ανάλογα με το αποτέλεσμα είτε θετικό είτε αρνητικό έχω και το ανάλογο καλό η κακό συναίσθημα που μου μένει στο τέλος. Πάντα όμως λέω «πάμε παρά κάτω» στον εαυτό μου δεν επαναπαύομαι σε καμία από τις δυο περιπτώσεις.
–Ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες των αποστάσεων που καλύπτεις και σε ποια από αυτές νιώθεις πιο άνετα;
Ζ.Α: Η ιδιαιτερότητα είναι ότι στα 3000μ με φυσικά εμπόδια έχω να διανύσω μια αρκετά μεγάλη απόσταση με πολλά εμπόδια και με την λίμνη που είναι πολύ ξεχωριστό σε σχέση με τα υπόλοιπα αγωνίσματα του στίβου και σύγχρονος και ιδιαίτερα δύσκολο. Πιο άνετο για εμένα σαν αγώνισμα είναι τα 5000μ.
–Από όλα σου τα ταξίδια, τα run και τις δυσκολίες… Ποια ήταν η πιο έντονη και ποια η πιο δύσκολη στιγμή σου μέχρι τώρα;
Ζ.Α: Η πιο έντονη στιγμή ήταν όταν έτρεξα σε αγώνα στην Κίνα συγκεκριμένα στην Σανγκάη την απόσταση των 3000μ σε αγώνα δρόμου. Η χειρότερη στιγμή για εμένα ήταν όταν έσπασα το πόδι μου ενώ έτρεχα σε ένα δάσος στα Πυρηναία.
–Θεωρείς ότι η Ελλάδα έχει παρόν και μέλλον στον χώρο του ελληνικού στίβου;
Ζ.Α: Παρόν δεν έχουμε και πολύ καλό γενικά, είμαστε πολύ πίσω στον στίβο, στην Ελλάδα υπάρχει μόνο το ποδόσφαιρο με τον στίβο ελάχιστοι ασχολούνται και είναι πολύ λυπηρό. Μέλλον θα έχει μόνο άμα αλλάξουν ορισμένα πράγματα και νοοτροπίες.
–Το πρόγραμμα της δικής σου γυμναστικής και προετοιμασίας τι περιέχει;
Ζ.Α: Η δίκη μου προετοιμασία περιέχει τα πάντα. Πολλά χιλιόμετρα , ταχύτητες , ενδυνάμωση , διαλειμματικές προπονήσεις , long runs.
–Η ψυχή τρέφει το μυαλό και το σώμα. Με αυτή τη λογική, ποια στοιχεία του χαρακτήρα σου θεωρείς ότι σε βοήθησαν να αντέξεις τον πρωταθλητισμό;
–Τι είναι αυτό που σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένη στο τέλος της μέρας;
Ζ.Α: Θεωρώ η μαχητικότητα μου και η πειθαρχία μου. Αυτό που με κάνει ευτυχισμένη στο τέλος της ημέρας είναι που κατάφερα για μια ακόμα μέρα να κάνω αυτό που αγαπάω και συγχρόνως να βοηθήσω αρκετά άτομα να γυμνάσουν και να αγαπήσουν το τρέξιμο και γενικά την άσκηση.
–Σε όσους δεν έχουν αυτοπεποίθηση ή έχουν διάφορα θέματα με το σώμα τους, τι τους απαντάς – συμβουλεύεις;
Ζ.Α: Να ασχοληθούν με το σώμα τους να θέσουν στόχους και σιγά σιγά να δουλέψουν την αυτοπεποίθηση τους. Ο καθένας είναι μοναδικός και δεν θα έπρεπε να νιώθει κατώτερος από κάποιον άλλον. Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας.
–Τέλος, ποια είναι τα role – models της δικής σου ζωής; Τα προσωπικά σου στηρίγματα και οι άνθρωποι που τους χρωστάς το μεγαλύτερο ευχαριστώ.
Ζ.Α: Σίγουρα αυτοί που με στήριξαν και με στηρίζουν στην πορεία μου είναι οι γονείς μου. Η δεύτερη πιο σημαντική στήριξη μου κυρίως ψυχολογική είναι οι φίλοι μου. Επίσης γενικά στην πορεία μου έχω στήριξη από τους χορηγούς μου που είναι πολύ σημαντική βοήθεια για εμένα και τους ευχαριστώ όλους για την πολιτική στήριξη τους.
Ζωή σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας τις σκέψεις και τις εμπειρίες σου. Σου ευχόμαστε κάθε καλό για το παρόν και το εγγύς μέλλον!
Το Newn People θα επιστρέψει με νέα ενδιαφέρουσα ιστορία μέσα στην επόμενη εβδομάδα. Stay tuned…
