Ο Δημήτρης Καλογιάννης γνωστός και ως η Δήμητρα της Λέσβου δεν ήταν ένας από εμάς.
Αυτό θα ήταν υποκρισία από όσους έχουν κατοχυρώσει το δικαίωμα να ζουν με τον τρόπο που θέλουν οι ίδιοι, να μην υπόκειται σε κάποιο είδους κοινωνικό ρατσισμό, να ξεκινούν από τις ίδιες αφετηρίες να δημιουργήσουν, να ερωτευτούν, να αγαπήσουν αλλά και να ζήσουν με το μέγιστο βαθμό ελευθερίας.
Όλα αυτά τα χρόνια ο Δημήτρης Καλογιάννης ζούσε μέσα στο σκοτάδι του σεξισμού, του ομοφοβιαμού, του οικογενειακού και κοινωνικού μπουλινγκ, του μίσους και της μη αποδοχής για αυτό που αισθάνεται και θέλει να είναι.
Δεν ήταν καν ακτιβιστής της λοατκι, δεν είχε την φωνή και την δύναμη να εκφραστεί και να διεκδικήσει το αυτονόητο δικαίωμα στην διαμόρφωση της ζωής του, όπως κάνουν χιλιάδες άλλοι που ανήκουν στην λοατκι κοινότητα.
Ο Δημήτρης Καλογιάννης ήταν μια τραγική φιγούρα που κατέληξε κάτω από άγνωστες συνθήκες, αλλά εδώ και πολλά χρόνια είχε πεθάνει για ένα τμήμα της κοινωνίας, εισπράττοντας μόνο χλευασμό, απαξίωση και στιγματισμό.
Υπό αυτή την έννοια ουδέποτε ήταν ένας από εμάς, γιατί δεν τον αφήσαμε εμείς να γίνει, ή με την οργουελιανή έννοια, επειδή κάποιοι ήταν πιο ίσοι από τους άλλους και κατά επέκταση και από τον Δημήτρη. Οι περισσότεροι και ο γράφων ανάμεσα τους, αγνοούσαν την ύπαρξη του πριν αναζητηθούν τα ίχνη του.
Τώρα όμως τον μάθαμε και τον γνωρίσαμε, την ώρα που αυτός έκανε το τελευταίο του όπως φάνηκε ταξίδι, αναζητώντας την δική του Ιθάκη. Και είναι η στιγμή που μπορούμε να πούμε ότι έστω και νεκρός δεδικαίωται.
Ας αναγνωρίσουμε λοιπόν έστω και τώρα, ότι ο Δημήτρης ή η Δήμητρα, ήταν ένας από εμάς που απλά δεν του δόθηκε η δυνατότητα να ζήσει όπως εκείνος ήθελε. Και ας το έχουμε υπόψιν μας ότι εκτός από την δική μας ευημερία και πρόοδο, υπάρχει και η κοινωνία των από κάτω, αυτών που δεν έχουν φωνή και λόγο υπεράσπισης και που τις πιο πολλές φορές ανήμποροι και αδύναμοι να προστατεύσουν τον ίδιο τους τον εαυτό, αντιμετωπίζονται ως κοινωνικές παρεκτροπές, σαν το έμβρυο που αποβάλλεται από την κοιλιά μιας γυναίκας για να μην της προκληθεί κάποιο πρόβλημα υγείας.
Ας αναπαυθεί στην αιωνιότητα των δικών του ονείρων και προσδοκιών…
