Ζούμε την απαρχή της τέταρτης Βιομηχανική επανάστασης. Μιας επανάστασης που θα αυξήσει παγκοσμίως τον παραγόμενο πλούτο, η οποία επιβάλλει την δικαιότερη κατανομή του πλούτου, την άμβλυνση των ανισοτήτων, την καταπολέμηση της φτώχειας αλλά και την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, ως βασικού παράγοντα οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής. Ζούμε στην μετα-πανδημιακή εποχή, η οποία απαιτεί συγκροτημένες πολιτικές, υπέρ του κοινωνικού κράτους.
Ο νέος νόμος Μητσοτάκη – Χατζηδάκη για τα εργασιακά στοχεύει στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Επιβεβαιώνει ότι η Κυβέρνηση, αποκομμένη από την καθημερινότητα των εργαζομένων, δεν επιθυμεί ούτε να μειώσει τον χρόνο εργασίας χωρίς τη μείωση αποδοχών ούτε να κατανέμει τον πρόσθετο παραγωγικό πλούτο ως κοινωνικό κεφάλαιο.
Ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Εργασίας, όποιο μεταρρυθμιστικό μανδύα κι αν φορέσουν, δεν πρόκειται να αποκρύψουν τις βαθιές αντιμεταρρυθμιστικές προθέσεις τους.
Μπορεί με αυταρέσκεια να θεωρούν ότι γκρεμίζουν ένα παλιό, δήθεν απαρχαιωμένο καθεστώς στην αγορά εργασίας και άρα προκαλούν αναταραχή, όμως σίγουρα γνωρίζουν ότι στην πραγματικότητα δεν δημιουργούν καμία θαυμάσια κατάσταση, κανέναν κόσμο με ανάπτυξη, ευημερία, εκσυγχρονισμό ή εξευρωπαϊσμό.
Και αυτό διότι το νομοθέτημα του «dream-team» Μητσοτάκη – Χατζηδάκη, με την ατομική διευθέτηση του χρόνου εργασίας (χωρίς ΣΣΕ και Συνδικάτα), την εργάσιμη εβδομάδα –«λάστιχο», την «ευέλικτη» τηλεργασία πλήρους, μερικής ή εκ περιτροπής εργασίας, το ημερήσιο «ωράριο-«λάστιχο» και την κατάργηση στην πράξη του θεσμού της υπερεργασίας, τον περιορισμό της συλλογικής αυτονομίας των συνδικάτων και του «δικαιώματος του συνδικαλίζεσθαι» όπως κατοχυρώνεται στο Σύνταγμα, την μετατροπή του ΣΕΠΕ σε «μαϊμού» ανεξάρτητη αρχή και το γκρέμισμα όλων των ελεγκτικών μηχανισμών της δημόσιας διοίκησης, πλήττει καίρια τα βασικά δικαιώματα στην εργασία και την απασχόληση, τη συλλογική διεκδίκηση και εκπροσώπηση των εργαζομένων αλλά και την προσωπική διαχείριση του ελεύθερου χρόνου.
Γι’ αυτό και συγκροτεί θεσμική, κοινωνική, παραγωγική, πολιτική και ιδεολογική αντι-μεταρρύθμιση. Μια αντι-μεταρρύθμιση την οποία, ως γνήσια προοδευτική δύναμη, καταγγέλλουμε. Όχι γιατί δεν μπορούμε να προσαρμοστούμε στις τεκτονικές αλλαγές που συντελούνται. Ούτε γιατί νοσταλγούμε τις κατακτήσεις των εργατών του Σικάγο ή εκείνες της ελληνικής εργατικής τάξης τη δεκαετία του 1980.
Την καταγγέλλουμε και την αποκαλύπτουμε, διότι αντιστεκόμαστε στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Νέας Δημοκρατίας, γιατί πιστεύουμε ότι το παραγωγικό πρότυπο πρέπει να αλλάξει και να ανασυγκροτηθεί σε διαφορετική κατεύθυνση από εκείνη που επιδιώκει ο νέος εργασιακός νόμος και η Κυβέρνηση γενικότερα.
Το Κίνημα Αλλαγής, πιστό στις παραδόσεις και στην προσφορά στον τόπο, σε διαρκή ρήξη με το λαϊκισμό από τη μία και τον θατσερισμό από την άλλη, με υπευθυνότητα, ανοίγει το εναλλακτικό και αυτόνομο δρόμο της Νέας Αλλαγής. Με ένα νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο, για ανθρωποκεντρική πρόοδο μέσα από τη βιώσιμη ανάπτυξη και την κοινωνική δικαιοσύνη.
