Ζούμε σε μια μεταβατική εποχή τριπλής κρίσης (οικονομικής, υγειονομικής και κλιματικής) με εμφανή τα σημάδια παντού.
Η οικονομία «αγκομαχά», αναζητά ακόμα «ελατήρια» ανάπτυξης και αναμένει τις «ενέσεις» ρευστότητας του Ταμείου Ανάκαμψης. Η πανδημία μεταλλάσσεται και είναι ακόμα εδώ. Τα επικίνδυνα και καταστροφικά καιρικά φαινόμενα είναι μεγαλύτερης συχνότητας, διάρκειας και έντασης πια. Δεν υπάρχει πολιτικός χρόνος και περιθώρια για εφησυχασμούς και επικοινωνιακές ωραιοποιήσεις, σε κανένα από τα τρία αυτά μέτωπα των κρίσεων. Δεν υπάρχει επιστροφή στην «κανονικότητα», όπως την ορίζαμε πριν το 2020. Όλα θα είναι αλλιώς από εδώ και πέρα στη λειτουργίας της αγοράς και της κοινωνικής ζωής. Απέχουμε όμως αρκετά από την οριστική διαμόρφωση της νέας «κανονικότητας» και της καθημερινότητας πολιτών και κράτους.
Το πως θα διαμορφωθεί το τοπίο αυτής της νέας «κανονικότητας-καθημερινότητας» στη χώρα μας είναι θέμα πολιτικών επιλογών και προτεραιοτήτων, οι οποίες τώρα αποκρυσταλλώνονται. Τις επιλογές και τις προτεραιότητες της κυβέρνησης της ΝΔ τις βλέπουμε να ξεδιπλώνονται νομοθετικά και υφολογικά σε όλο το φάσμα της οικονομίας και της κοινωνίας. Είναι επιλογές νέο-συντήρησης, κλειστών συστημάτων διαμόρφωσης αποφάσεων, καταστολής και όχι πρόληψης, διεύρυνσης ανισοτήτων και προνομιακής μεταχείρισης των «δικών» της παιδιών. Είναι επιλογές που υπονομεύουν την αξιοπιστία της πολιτικής, προκαλούν σύγχυση πολλές φορές στους πολίτες και μεγαλώνουν την ανασφάλεια στην κοινωνία. Η κυβέρνηση της ΝΔ εξελίσσεται σε «βραχνά» και εμπόδιο στην έλευση μιας νέας κανονικότητας στην χώρα. Δεν επιταχύνει τον ερχομό μιας ισόρροπης βιώσιμης ανάπτυξης, αλλά βρήκε πάτημα στην πανδημία και πριμοδοτεί την ανάπτυξη για τους λίγους. Η κυβέρνηση της ΝΔ προτιμά δυστυχώς να έχει μέτρο σύγκρισης τον κακό εαυτό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και προβάλει ως μόνιμη πρόφαση-δικαιολογία για τις αστοχίες της το… «γιατί οι προηγούμενοι ήταν καλύτεροι ;».
Από την άλλη πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αντιπολιτευτική στρατηγική και οι «κορώνες» μελών και στελεχών του τροφοδοτούν την κυβερνητική ηγεμονία παρά την εξασθενούν. Συνεχίζουν να είναι ο μεγαλύτερος χορηγός της Δεξιάς. Η προσπάθεια της ηγεσίας του να φορέσει ένα πιο κεντρώο ή σοσιαλδημοκρατικό προσωπείο, για να υποκλέψει ακόμα μια φορά τη ψήφο των προοδευτικών πολιτών έχει πέσει στο κενό. Όπως είπε ο Αβραάμ Λίνκολν “μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό”. Δεν αρκεί να θέλουν δηλαδή, αλλά πρέπει και να μπορούν…
Ήταν αυτό που αποτέλεσε κ ένα από τα βασικά συνθήματα – μηνύματα του ΠΑΣΟΚ προς τον λαό το 1981, ο οποίος ήθελε την Αλλαγή και μόνο το ΠΑΣΟΚ μπορούσε τότε να την φέρει και να την εγγυηθεί. Η θετική ιστορική παρακαταθήκη του ΠΑΣΟΚ με τα έργα και τις τομές του υπάρχει, αλλά δεν αρκεί. Με πυξίδα αυτή την παρακαταθήκη πρέπει να βάλουμε δυναμικά στον δημόσιο διάλογο τα νέα μεγάλα ζητήματα που αφορούν τους πολίτες, όπως η διεύρυνση των ανισοτήτων, η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, οι αγωνίες των νέων για την κλιματική αλλαγή, η υποβάθμιση της Δημοκρατίας μας. Σημερινό ιστορικό χρέος της δημοκρατικής παράταξης, είναι να δώσει διέξοδο και προοπτική. Μια προοδευτική ατζέντα, η οποία θα συνδιαμορφωθεί με τους πολίτες και θα βάζει τις προτεραιότητες για μια διαφορετική οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας μας. Μια προοδευτική ατζέντα που θα προτείνει μια διαφορετική αξιοποίηση των πόρων του Ταμείου Ανάπτυξης και όχι το business as usual της κυβέρνησης. Να τρέξουμε επιτέλους ένα άλλο βιώσιμο παραγωγικό μοντέλο, να οργανώσουμε καλύτερα το δίκτυο πρωτοβάθμιας υγείας της χώρας και να στηριχθούν οι πιο ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού, ανατρέποντας αδικίες. Να εκπροσωπήσουμε τους νέους μη προνομιούχους και μια μεσαία τάξη που βλέπει το μέλλον των παιδιών της να εξελίσσεται με λιγότερο ευνοϊκούς όρους. Να γίνουμε «μπροστάρηδες» σε σύγχρονα αιτήματα όπως η ανθρωποκεντρική αξιοποίηση των εξελίξεων της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Να υπερασπιστούμε θέματα και κεκτημένα δημοκρατίας, αξιοκρατίας και ισότητας. Να δημιουργήσουμε τις βέλτιστες προϋποθέσεις ώστε οι νέοι μας να γυρίζουν πίσω, να ονειρευτούν τη ζωή τους στην πατρίδα τους για να συμβάλλουν δημιουργικά σε ένα καλύτερο μέλλον για όλους.
Σκοπός κάθε φιλόδοξου επικεφαλής του Κινήματος Αλλαγής θα πρέπει να είναι όχι μόνο να εγγυηθεί, μέσα από τις προσεχείς διαδικασίες ανάδειξής του, την ενότητα και την ενδυνάμωση της παράταξης, αλλά η διαμόρφωση και διατύπωση μιας «προοδευτικής» ατζέντας ως φάρος αναφοράς και εναλλακτικής πολιτικής πρότασης κάθε δημιουργικής δύναμης απέναντι στην νέο-συντήρηση της κυβέρνηση της ΝΔ. Υπάρχουν οι κοινωνικές συνθήκες, η αγωνία αλλά και η αναζήτηση των πολιτών για να ταυτιστούν και να ανα-συνταχθούν στην βάση μιας τέτοιας «προοδευτικής» ατζέντας. Είναι το δημιουργικό κομμάτι της κοινωνίας μας που ψάχνει έκφραση και περιμένει εκπροσώπηση. Από τη δυνατότητα μας να απαντήσουμε σε αυτές τις προκλήσεις θα κριθούμε όλοι, ο χρόνος είναι σήμερα.
*Ο Γιώργος Αρβανιτίδης είναι Βουλευτής Β΄ Θεσσαλονίκης με το Κίνημα Αλλαγής
