Η εικόνα του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ μετά την περιπέτεια υγείας της Φ.Γεννηματά δεν είναι ενθαρρυντική. Ο αριθμός των υποψηφίων αρχηγών, η έκρηξη ατομικών σχεδιασμών, η απουσία συλλογικής διαβούλευσης για την αυτοσυντήρηση του χώρου προκαλούν ανησυχία. Την ίδια ώρα η επιδίωξη για συμπίεση της Κεντροαριστεράς από τον νέο αδύναμο δικομματισμό είναι μια σκληρή πραγματικότητα. Το ΚΙΝΑΛ βρίσκεται αντικειμενικά σε δύσκολη θέση. Στις νέες συνθήκες η μόνη αποτελεσματική διέξοδος είναι να βρεθούν απαντήσεις με όρους «επιστροφής στην πολιτική». Με μία τέτοια θεώρηση τα κεντρικά πολιτικά διακυβεύματα θα μπορούσαν να συνοψιστούν σε τρία ζητήματα.
Το ΠΡΩΤΟ αφορά την βασική στρατηγική. Είναι σημαντικό να συγκροτηθεί ένας Προοδευτικός εναλλακτικός πόλος απέναντι στην Συντηρητική παράταξη. Όχι με όρους «αντιδεξιού μετώπου» το οποίο δεν έχει σχέση με τους σύγχρονους όρους άσκησης πολιτικής αλλά ως μιαεναλλακτική επιλογή σε σχέση με τον νεοφιλελευθερισμό, τις συντηρητικές αξίες, την μεροληψία υπέρ των ισχυρών.
Αν το ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ δεν κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση τότε θα αφήσει το πεδίο στον Αριστερό Λαϊκισμό. Οι εκλογικές καταγραφές του ΣΥΡΙΖΑ εγγράφονται σε αυτή την αδυναμία και έχουν σχέση με τις δυσκολίες που αντιμετώπισε ο ευρύτερος χώρος της Κεντροαριστεράς στην κρίση των μνημονίων. Η θετική προοπτική της προοδευτικής παράταξης βρίσκεται στηνυιοθέτηση της σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης με σαφή μεταρρυθμιστική πνοή. Με την ανανέωση των ιδεών για το Κοινωνικό κράτος. Με οριοθέτηση από τον εθνικισμό και τον ρατσισμό. Με την Ευρωπαϊκή πορεία σε προοδευτικό προσανατολισμό. Με τις πιο πλατιέςκοινωνικές συμμαχίες. Με την αντίληψη της «Ανοιχτής κοινωνίας» και των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Η ΔΕΥΤΕΡΗ αφορά την τακτική. Η προσπάθεια για την αλλαγή των συσχετισμών απαιτεί αυτόνομη γραμμή ανταγωνιστική και με την ΝΔ και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Απαιτεί επίσης την τροποποίηση του σημερινού συσχετισμού ανάμεσα στο ΚΙΝΑΛ και στον ΣΥΡΙΖΑ στην λεγομένη «προοδευτική όχθη» του κομματικού συστήματος έτσι ώστε να είναι σε πιο ισχυρή θέση η σοσιαλδημοκρατικήατζέντα για τις πολιτικές αναδιατάξεις. Σε αυτό το πεδίο άλλωστε βλέπουμε και την ανάκαμψη των Σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στην Ευρώπη με τα ίδια στον κεντρικό ρόλο των κυβερνητικών λύσεων. Άρα σε αυτή την κατεύθυνση χρειάζονται και οι αντίστοιχες κινήσεις.
Τέλος ένα ΤΡΙΤΟ σημαντικό ζήτημα αφορά το πολιτικό υποκείμενο, δηλαδή τον κομματικό φορέα. Το εγχείρημα του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ είχε στο συμβόλαιο του την πιο πλατιά συσπείρωση δυνάμεων. Κατά συνέπεια η «επόμενη μέρα» από την εκλογή αρχηγού πρέπει να αποτελεί την συνέχεια του ελπιδοφόρου ανοίγματος του 2017 παρά τα λάθη και τις προσωπικές στρατηγικές. Είναι προφανές ότι το ΠΑΣΟΚ με τα ιστορικά του χαρακτηριστικά αποτελεί την βασική δύναμη αυτού του σχεδίου. Η συγκέντρωση δυνάμεων όμως από το σύνολο της Κεντροαριστεράς με δυνάμεις του Προοδευτικού Κέντρου, της Οικολογίας και της Ανανεωτικής Αριστεράς είναι μία υπόθεση που απαιτεί υπερβάσεις. Πού δεν περιορίζεται στην αγωνία της ιστορικής δικαίωσης αλλά βάζει στο επίκεντρο την νέα γενιά, τα δυναμικά στρώματα της κοινωνίας, τα νέα κινήματα. Η επιμονή στο σχήμα του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ με πολυτασική συγκρότηση και ενιαία στρατηγική είναι ένα ικανό σχέδιο για το μέλλον. Σε αυτό πρέπει να συνεχίσουμε.
Για να γίνει το ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ βασικός παράγοντας οικοδόμησης της μεγάλης Κεντροαριστεράς, της νέας μεγάλης προοδευτικής παράταξης.
Δημοσίευση από “ΤΑ ΝΕΑ”
