Η Χρύσα – Ολυμπία Παπαγεωργίου είναι Δικηγόρος Θεσσαλονίκης ασκώντας μάχιμη
δικηγορία στην Θεσσαλονίκη και μετέπειτα στην Αθήνα εδώ και 10 χρόνια.
Τα καλοκαίρια της ωστόσο, έχει επιλέξει να μένει στα ελληνικά νησιά. Φέτος το
καλοκαίρι έμεινε όλο τον Ιούλιο στο νησί της Σύμης και τον Αύγουστο βρίσκεται στο
ακριτικό νησί του Καστελλορίζου ένα νησί με μόλις 500 μόνιμους κατοίκους.
Εκεί ανέλαβε μια πρωτοβουλία μετά και την μαζική άφιξη τουριστών στο νησί το
διάστημα του Δεκαπενταύγουστου, και οργάνωσε τον καθαρισμό του νησιού από τα
σκουπίδια που άφησαν πίσω οι ταξιδιώτες όταν έφυγαν. Την πρωτοβουλία αυτή
στήριξαν ντόπιοι αλλά και τουρίστες που βρίσκονται στο Καστελόριζο αυτές τις
ημέρες. Το αποτέλεσμα; Ένα καθαρότερο και ομορφότερο νησί.
Το μότο της είναι «Ο Καζαντζάκης έλεγε; “Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ
μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γη. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω”.
“Δεν ξέρω αν ισχύει πάντα εγώ πάντως πιστεύω ότι οι μικρές καθημερινές πράξεις
είναι που κάνουν την διαφορά. “, ΄ήταν το πρώτο πράγμα που μας ανέφερε.
Ακολουθεί η σύντομη συζήτηση που είχε με τον Ευριβιάδη Ελευθεριάδη:
Καταρχάς, η επιλογή να μένεις το καλοκαίρι στα νησιά πως προέκυψε; είναι εύκολη η διαμονή αυτή; συνδυάζεται με επαγγελματικές ή κοινωνικές υποχρεώσεις;
Από μικρό παιδί με την οικογένεια μου περνούσαμε ένα με δύο μήνες στα ελληνικά
νησιά κάθε καλοκαίρι από γνήσια και ειλικρινή αγάπη προς το αυθεντικό «ελληνικό
καλοκαίρι» αυτό που περιγράφεται σε ένα από τα ωραιότερα – κατά την γνώμη μου –
βιβλία για την Ελλάδα του χθες, το βιβλίο του Lacarriere Jacques “ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ”
Επομένως είναι έμφυτη για μένα η επαφή με την θάλασσα και την ηρεμία και για τον
λόγο αυτό περνάω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ δίπλα σε αυτήν ζώντας απλές και
αυθεντικές στιγμές.
Πως προέκυψε το Καστελόριζο;
Αν και πολύ νέα είμαι αθεράπευτα ρομαντική. Για εμένα το “ελληνικό καλοκαίρι”
είναι συνυφασμένο με μια ζωή δίπλα στην θάλασσα και την φύση, η επαφή με μία
άλλη Ελλάδα. Μια Ελλάδα αγροτική, που έχει διατηρήσει έναν παλιό τρόπο ζωής,
λιγότερο υλιστικό και πιο κοντά στη φύση. Δυστυχώς αυτό έχει χαθεί από τα περισσότερα νησιά μας. Έχω ζήσει σε όλα τα νησιά των Κυκλάδων και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι το τοπίο έχει αλλάξει δραματικά.
Άνθρωποι που είδαν την ευκαιρία να βγάλουν εύκολο χρήμα ξεπούλησαν και συνεχίζουν να ξεπουλούν τον τόπο τους χωρίς να υπολογίζουν ότι η χωρίς όρια εκμετάλλευση του τουριστικού προϊόντος, έχει προκαλέσει ήδη ανεπανόρθωτη ζημιά στο οικοσύστημα πέρα από την αισθητική πλευρά του θέματος. Οικισμοί έχουν χαθεί και τα νησιά θυμίζουν κακόγουστα λούνα – παρκ απευθυνόμενα σε ανθρώπους που δεν έχουν μάθει να τα εκτιμούν. Δεν αντέχω τις fancy ομπρέλες και ξαπλώστρες ούτε την μουσική στη διαπασών από το μπιτς μπαρ που λειτουργεί λίγο πιο πίσω ούτε τις γκουρμεδιές στα νησιά ούτε τους κινέζους να περιφέρονται με ομπρέλες βροχής κατά δεκάδες μην καταλαβαίνοντας τίποτα για τα νησιά και την ιστορία τους και θεωρώντας ότι δίπλα στον Παρθενώνα θα κάνουν βουτιές!
Δεν ψάχνω μία «νησιωτική πόλη». Επιμένω λοιπόν σε πείσμα των καιρών να συνεχίζω να ψάχνω την ερημική παραλία, την γλυκιά γιαγιούλα που θα σε καλέσει στο σπίτι της χωρίς να σε ξέρει και θα σε κεράσει γλυκό του κουταλιού.
Την αυθεντική καλημέρα και τις ιστορίες που θα σου διηγηθεί ο καπετάνιος της βάρκας που σε πηγαίνει στις παραλίες. Με αυτούς θέλω να ζω και αυτούς ψάχνω. Οι διακοπές αυτές, οι τόσο όμορφες για εμένα δεν ανήκουν σε άλλην εποχή.
Για το λόγο αυτό επέλεξα φέτος το Καστελόριζο όσο παραμένει παρθένο.
Στο βίντεο με το οποίο στην ουσία κάλεσες τον κόσμο σε αυτήν την πρωτοβουλία φάνηκες λίγο ενοχλημένη ίσως και εκνευρισμένη. Για ποιο λόγο, αν αναλογιστούμε ότι και εσύ επισκέπτρια είσαι στο νησί.
Για μένα είναι πολύ βασικό να αλλάξει η νοοτροπία των ανθρώπων. Στις μέρες μας η έλλειψη ατομικής ευθύνης παρατηρείται όλο και περισσότερο με αναμενόμενο αποτέλεσμα τις εκφυλιστικές και δυσάρεστες καταστάσεις που ζούμε σήμερα. Το «δεν μαζεύω εγώ τα σκουπίδια του άλλου», το οποίο αντιμετώπισα και εδώ σε μεγάλο βαθμό με στενοχώρησε βαθιά και με προβλημάτισε. Δεν είναι δυνατόν να μην μας προβληματίζει η παθητικότητα του κοινωνικού συνόλου όσο και των υπευθύνων
απέναντι στα όσα ζούμε καθημερινά.
Είδες ανταπόκριση που σε ικανοποίησε από τους πολίτες του νησιού; Πως τους φάνηκε αυτή σου η κίνηση;
Ήταν συγκινητική η ανταπόκριση του κόσμου ιδίως ανθρώπων που δεν είναι από το νησί αλλά βρίσκονται εδώ για επαγγελματικούς λόγους. Νέα παιδιά από την Αθήνα που δουλεύουν σεζόν 12 – 14 ώρες κάθε μέρα χωρίς ρεπό, δάσκαλοι και καθηγητές που διορίστηκαν εδώ και αγάπησαν τον τόπο ως δικό τους και έφεραν και τις οικογένειες τους εδώ, παιδιά που υπηρετούν στον στρατό και στα σώματα ασφαλείας.
Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η παρουσία μικρών παιδιών – μαθητών του Δημοτικού του Καστελόριζου, οι οποίοι ενώ είχαμε μαζέψει 10 μεγάλες σακούλες μέσα στην ζέστη επέμεναν να συνεχίσουμε κι άλλο.
Σίγουρα δεν μπορείς να αρέσεις σε όλους. Και υπάρχουν δυστυχώς και άνθρωποι που δεν στηρίζουν τον εθελοντικό ούτε θεωρούν ότι μπορεί να αλλάξει κάτι. Ατάκες «δεν είναι δική μου δουλειά» , «δεν θα καταφέρεις τίποτα» , «γιατί εγώ να μαζεύω σκουπίδια αφού δεν τα έριξα εγώ» τις συνάντησα αλλά τις αγνόησα. Εγώ επιμένω να πορεύομαι στην ζωή μου με την φράση του Καζαντζάκη : <Ν αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γη. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω>
Αν λοιπόν παρακινήσω έστω και ένα παιδί να σκεφτεί την επόμενη φορά που θα παίζει στην αλάνα με τους φίλους να μην αφήσει εκεί πεταμένο το μπουκάλι νερού αλλά να το κουβαλήσει ακόμα και μέχρι σπίτι του αν δεν υπάρχει κάδος τότε εγώ είμαι χαρούμενη.
Επόμενος σταθμός;
Επόμενος σταθμός αποτελεί αρχικά η 2 η δράση μας στο νησί του Καστελόριζου την Παρασκευή 23 Αυγούστου 2024 ώρα 19:00 καθαρίζουμε το Μανδράκι. Το ήσυχο, γραφικό και πανέμορφο λιμανάκι, με την μοναδική αμμουδιά στο νησί.
Σημείωση: Η εθελοντική μου αυτή πρωτοβουλία και δράση έχει μοναδικό σκοπό να
βοηθήσει το πολύτιμο έργο της καθαριότητας των Δήμων ειδικά σε απομακρυσμένες
περιοχές που η διαχείριση των αποβλήτων είναι ιδιαίτερα δύσκολη και ιδίως το
διάστημα του καλοκαιριού που τα νησιά δέχονται πλήθος τουριστών που αφήνουν τα
σκουπίδια τους παντού. Παράλληλα θέλουμε να δώσουμε το μήνυμα ότι αγαπάμε το
μέρος που ζούμε είτε προσωρινά είτε μόνιμα και το αποδεικνύουμε εμπράκτως.
Αλίμονο αν οι εθελοντικές προσπάθειες επικρίνονται με την αιτίαση ότι υποκρύπτουν
την διάθεση προσωπικής προβολής.
