Οι εκλογές του Κινήματος Αλλαγής του τρίτου σε δύναμη αυτή τη στιγμή πολιτικού φορέα και με ανοδικές τάσεις αναμφίβολα έχουν ενδιαφέρον για ολόκληρο το πολιτικό σύστημα.
Οι έξι ικανοί υποψήφιοι έδωσαν τις μάχες τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αλλά διαφαίνεται ότι το «παιχνίδι» θα κριθεί μεταξύ Αντρέα Λοβέρδου, Γεώργιου Παπανδρέου και Νίκου Ανδρουλάκη. Δεν θα εστιάσω τόσο πολύ στο περιεχόμενο της πολιτικής των τριών υποψηφίων εδώ. Αυτό κρίνεται αυτοτελώς. Εδώ θα μιλήσω πιο πολύ για το πώς σκέπτονται μετά την εκλογή τους να μαζέψουν τα «κουκιά» για τη παράταξη. Και ο Λοβέρδος και ο Παπανδρέου έχουν εστιάσει σε μια στρατηγική «επαναπατρισμού» των ψήφων.
Ο πρώτος από τη ΝΔ και ο δεύτερος από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή τη στρατηγική την υπηρετούσαν και πριν την προεκλογική περίοδο. Κατά τη γνώμη μου όμως είναι ταυτόχρονα και αδιέξοδη και εξηγούμαι: Οι κεντρώοι/Κεντροαριστεροί που ψήφισαν ΝΔ το έκαναν γιατί σε καμία περίπτωση δεν επιθυμούν να δουν τον ΣΥΡΙΖΑ/Τσίπρα στη κυβέρνηση. Δεν πρόκειται να μετακινηθούν εάν νιώσουν ότι η μετακίνηση τους «ψαλιδίζει» τη διαφορά μεταξύ της ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ και μπορούν με αυτό το τρόπο να του φέρουν νέα δυναμική. Αντίστοιχα η «αντιδεξιά» ρητορική έχει εγκλωβίσει τον Παπανδρέου καθώς εκ των πραγμάτων αφήνει ανοικτή δίοδο επικοινωνίας με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Και αυτή όμως η στρατηγική είναι αδιέξοδη καθώς οι «αντιδεξιοί» σοσιαλδημοκράτες που έχουν μετακινηθεί προς το ΣΥΡΙΖΑ επιλέγουν το «μεγάλο χωριό» που μπορεί εν δυνάμει να απειλήσει τη ΝΔ ή έχουν πλέον ριζοσπαστικοποιηθεί τόσο ώστε να μην τους αγγίζει η ιδεολογία της Σοσιαλδημοκρατίας
Οπότε τι; Έχουμε αδιέξοδο; Η απάντηση είναι όχι. Εκτός των προαναφερόμενων συνόλων υπάρχουν και αυτοί που τα τελευταία χρόνια απέχουν συνειδητά, αυτοί που ψηφίζουν βάσει πραγματισμού και αυτοί που ψηφίζουν για πρώτη φορά. Αυτό το σύνολο που ίσως δεν έχει τόσο έντονη την ιδεολογική πυξίδα, έχει ένα άλλο χαρακτηριστικό, είναι πρόθυμο να σε ακούσει αν έχεις κάτι να του πεις.
Αν αυτό που του λες, υπό την ιδεολογική σου φυσικά αφετηρία, το ενδιαφέρει θα σε ψηφίσει. Δεν φοβάται τις συνεργασίες εφόσον αυτές γίνονται πάνω σε πολιτικές βάσεις και όχι στο πλαίσιο ενός πρόσκαιρου τακτικισμού.
Ένα το ΚΙΝΑΛ μπορέσει να πείσει σημαντικό μέρος αυτών των ψηφοφόρων (συν κάποιοι που όντως θα μετακινηθούν λόγω ανανέωσης της ηγεσίας), τότε μπορεί να αποκτήσει τις κρίσιμες πρόσθετες ποσοστιαίες μονάδες που θα παγιώσουν το διψήφιο ποσοστό και θα το μεγεθύνουν ως πολιτική οντότητα.
Στο άνωθεν πλαίσιο ο μοναδικός υποψήφιος που έχει τις προϋποθέσεις να πετύχει είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης
