Επιμέλεια: Αλέξανδρος Παπαϊωάννου
Το Newn People είναι κοντά σας για άλλη μια βδομάδα, με άλλη μια ιστορία από αυτές που αγαπάμε να σας παρουσιάζουμε και εσείς να διαβάζετε με τον Χρυσό Παραολυμπιονίκη του μπότσια Γρηγόρη Πολυχρονίδη να μιλάει στον Αλέξανδρο Παπαϊωάννου για το μπότσια, τις… αμέτρητες διακρίσεις του αλλά και την εκ γενετής αναπηρία του και πως οι το πείσμα του τον έφτασε στην κορυφή.
Αν και πλέον το #NewnPeople έχει συστηθεί αρκετές φορές στους αναγνώστες του οφείλουμε μια μικρή εισαγωγή όπως κάνουμε κάθε φορά. Το ένθετο μας λοιπόν που έχει καθιερωθεί από τον Νοέμβριο στο Newn.gr, έχει ως σκοπό την ανάδειξη, αθλητών, αθλημάτων και ιστοριών που αξίζουν να ακουστούν και να τις γνωρίσει το ευρύ κοινό όπως ήταν και αυτή της προηγούμενης Δευτέρας με την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη της Σοφίας Ιωσηφίδου.
Ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης λοιπόν είναι μια τρομερή περίπτωση αθλητή, μια ξεχωριστή θα λέγαμε. Χρυσός Ολυμπιονίκης και Παγκόσμιος πρωταθλητής στο άθλημα του μπότσια. Μάλιστα και νούμερο 1 στην Παγκόσμια κατάταξη εδώ και 3 χρόνια. Το μπότσια λοιπόν, είναι ένα αρκετά δύσκολο άθλημα που, όποιος μπει και ακούσει την εξήγηση του Γρηγόρη γι’ αυτό, θα του θυμίσει… σκάκι.
Οι διακρίσεις του μιλούν από μόνες τους. 4 μετάλλια σε Παραολυμπιακούς, 1 Χρυσό, 2 Ασημένια και 1 Χάλκινο. Ακόμα μετράει 14 Χρυσά μετάλλια, 8 Ασημένια και 5 Χάλκινα σε Πανευρωπαϊκό και Παγκόσμιο επίπεδο. Το… ταμείο του λοιπόν 31 μετάλλια σε όλες τις διοργανώσεις και το “κοντέρ” συνεχίζει να γράφει.
Η πάθηση του, εκ γενετής νωτιαία μυϊκή ατροφία, είναι μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή πάθηση, όπως και ο ίδιος ο Γρηγόρης. Ιδιαίτερος άνθρωπος και αθλητής που έχει μάθει μόνο να κερδίζει ακόμη και μέσα από τις ήττες του και αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά μαθήματα που μας δίνει σε όσα μοιράστηκε μαζί μας στο πλαίσιο του Newn People.
Αυτό είναι ένα κομμάτι της… τεράστιας “ιστορίας” του Γρηγόρη Πολυχρονίδη από όσα μας είπε στην κουβέντα που είχαμε και τον ευχαριστούμε θερμά γι’ αυτό.
**Απόσπασμα συνέντευξης
“Να προβάλλονται όλα τα αθλήματα”
Γ. Πολυχρονίδης: “Θέλω να σας συγχαρώ για την προσπάθεια που κάνετε γιατί εκτός από το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ υπάρχουν πάρα πολλά αθλήματα που είναι συναρπαστικά και αξίζει ο κόσμος να μάθει για αυτά”
Η εγκατάσταση στην Ελλάδα και το “κόλλημα” με το μπότσια
-Γεννήθηκες στην Γεωργία το 1981 και ήρθες στην Ελλάδα αργότερα, ποια ήταν η αφορμή που σε παρακίνησε να το κάνεις;
Γ. Πολυχρονίδης: “Οι γονείς μου είναι Έλληνες ομογενείς, Πόντιοι ουσιαστικά και το να έρθουμε στην Ελλάδα ήταν ένα όνειρο ζωής από τους παππούδες μου, που κατάφεραν να πραγματοποιήσουν οι γονείς μου. Ο δεσμός της οικογένειας μου με την χώρα ήταν πάντα πολύ δυνατός για διάφορους λόγους, κάτι που “πέρασε” και στην δική μου γενιά.”
-Ασχολείσαι εδώ και πάρα πολλά χρόνια με το άθλημα του μπότσια, έχοντας μάλιστα δεκάδες διακρίσεις και μετάλλια, ένα άθλημα που δεν είναι ευρέως διαδεδομένο. Εξήγησε μας αν θέλεις τι είναι το μπότσια αλλά και γιατί το επέλεξες.
Γ. Πολυχρονίδης: “Στον Παραολυμπιακό χώρο τα αθλήματα μας επιλέγουν αυτά, βάση της αναπηρίας που έχουμε και όχι το ανάποδο. Εγώ λόγω της αναπηρίας μου, η οποία έχει πολύ περιορισμένη κίνηση στα άκρα μπορούσα να αγωνιστώ στο μπότσια και πιο συγκεκριμένα στην κατηγορία BC-3.
Το μπότσια είναι ένα άθλημα τακτικής. Η μπάλα του έχει το μέγεθος ενός πορτοκαλιού, και υπάρχει ένας στόχος μια λευκή μπάλα. Από εκεί και πέρα υπάρχουν 6 μπλε και 6 κόκκινες μπάλες από μια εξάδα για κάθε παίκτη. Έπειτα σκοπός είναι κάθε δική σου μπάλα να είναι πιο κοντά σε σχέση με του αντιπάλου ώστε να κερδίσεις περισσότερους πόντους όταν έχουν παιχτεί και οι 6 μπάλες. Νικητής είναι αυτός που στα 4 σετ έχει τους περισσότερους πόντους.
Στην κατηγορία μου συγκεκριμένα εφόσον υπάρχει ο περιορισμός της κίνησης είναι επιβεβλημένο να υπάρχει και κάποιο βοήθημα ώστε να μπορούμε να ρίξουμε την βολή.
Οι παίκτες του μπότσια θεωρούμε το άθλημα ένα συνδυασμό από σκάκι και μπιλιάρδο.”
Η ασθένεια και η έναρξη της αντιμετώπισης της
–Πάσχεις από μια αναπηρία που ονομάζεται, νωτιαία μυϊκή ατροφία, πες μας αν θέλεις τι ακριβώς είναι, και αν πρόκειται για μια εκ γενετής ασθένεια:
Γ. Πολυχρονίδης: “Στην ουσία από το σώμα μου λείπει μια πρωτεΐνη κάτι που φέρνει μια… καμπή στο σώμα όσο περνούν τα χρόνια προκαλώντας ατροφία στους μύες.
Κάτι που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι τα Χριστούγεννα του 2016 εγκρίθηκε το πρώτο φάρμακο στην Αμερική για την αντιμετώπιση της ασθένειας. Μάλιστα εδώ και ένα χρόνο και κάτι έχω ξεκινήσει και εγώ να λαμβάνω το φάρμακο αυτό. Στην ουσία βοηθάει ώστε να μπει ένα “φρένο” στην εξέλιξη της πάθησης κάτι που είναι εξαιρετικά σημαντικό.”
Τα μετάλλια, οι διακρίσεις και οι Παραολυμπιακοί του 2016
-Σε προηγούμενες συνεντεύξεις του Newn People, αρκετοί αθλητές με κάποια αναπηρία μας έχουν τονίσει ότι αυτό αποτέλεσε και κινητήριο μοχλό για τους ίδιους, ώστε να αισθανθούν μοναδικοί και να ξεχωρίσουν. Συνέβη κάτι τέτοιο και με σένα;
Γ. Πολυχρονίδης: “Σε περιπτώσεις όπως η δική μου που κάποιος έχει μια αναπηρία, έχει λιγότερα εφόδια, περνάει από το μυαλό του καθενός, ότι το “κενό” που υπάρχει πρέπει να το καλύψω.
Άρα θα πρέπει να δυναμώσεις περισσότερο σε άλλους τομείς. Είναι κάτι που χρειάζεται πολύ μεγάλη προσπάθεια, υπομονή και δύναμη. Φυσικά χρειάζεται και η στήριξη των ανθρώπων που μας αγαπούν. Το σημαντικότερο είναι ότι πρέπει να πείσεις τον εαυτό σου, ότι “ξέρεις κάτι δεν τα παρατάω, θα δουλέψω και με βάση αυτό θα επιτύχω τα όνειρα μου” .
Εγώ προσωπικά είμαι χαρούμενος που έχω πετύχει όλες αυτές τις διακρίσεις και ακόμη που έχω δίπλα μου μια γυναίκα που την αγαπάω και μ’ αγαπάει και ευχαριστώ καθημερινά τον θεό για όσα έχω και προσεύχομαι και για όλους να είναι υγιείς και ευτυχισμένοι, γιατί αυτά είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή”
Οι δεκάδες διακρίσεις, η καταξίωση, η διατήρηση στην κορυφή και τα… best of της καριέρας του
–Μόνο στους Παραολυμπιακούς αγώνες, έχεις κερδίσει 4 μετάλλια, 1 χρυσό 2 ασημένια και 1 χάλκινο. Πως αισθάνθηκες την πρώτη φορά που ανέβηκες στο βάθρο ακούγοντας τον Εθνικό ύμνο;
Γ. Πολυχρονίδης: “Το χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς αγώνες είναι το ψηλότερο που μπορείς να φτάσεις. Όταν καταφέρεις να πετύχεις κάτι τέτοιο αισθάνεσαι την ολοκλήρωση. Δηλαδή εκείνη την στιγμή, ένιωσα σαν Γρηγόρης, ότι έχω “καλύψει” όλο το δρόμο.
Για να φτάσω βέβαια εκεί χρειάστηκαν ώρες, η πορεία μου ήταν μεγάλη, πέρασα και πολλές δυσκολίες και ήττες πέρα από επιτυχίες, αλλά αυτές ήταν που με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα.
Φυσικά από την επόμενη μέρα της κατάκτησης του μεταλλίου, σκοπός μου έγινε και η διατήρηση στην κορυφή, κάτι που με συνοδεύει μέχρι και σήμερα.
-Αν γυρίσουμε τον χρόνο πίσω σε ποια στιγμή θα στεκόσουν ως την κορυφαία σου και ποια θα ήταν η χειρότερη;
Γ. Πολυχρονίδης: Οι κορυφαίες μου στιγμές είναι 3. Θα αναφερθώ σε αυτές χρονολογικά. Η πρώτη είναι το 2004 στην Αθήνα, γιατί τον προηγούμενο μόλις χρόνο είχα βγει 37ος στην πρώτη διοργάνωση που συμμετείχα.
Μπήκα λοιπόν στους Παραολυμπιακούς και βγήκα 6ος. Τεράστιο άλμα όπως καταλαβαίνετε και σε συνδυασμό με την τύχη που είχα να είναι και οι αγώνες στην πόλη μου εκείνη την χρονιά.
Η επόμενη μου κορυφαία στιγμή, βρίσκεται στους Παραολυμπιακούς του Λονδίνου το 2012, εκεί όπου κατέκτησα και το Χρυσό μετάλλιο και ένιωσα όσα σας περιέγραψα και παραπάνω.
Η τρίτη στιγμή χρονολογείται, δύο χρόνια πίσω, το 2018 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, εκεί που είχα αντίπαλο τον παίκτη που με είχε κερδίσει στον τελικό των Παραολυμπιακών στο Ρίο το 2016. Το παιχνίδι δεν πήγαινε καθόλου καλά, καθώς έχανα με πολύ μεγάλη διαφορά, αλλά κατάφερα στο τέλος να κάνω μια τεράστια ανατροπή και να κερδίσω τον αγώνα.
Τότε αισθάνθηκα ένα απίστευτο συναίσθημα, με όλους τους κόπους μου να ανταμείβονται. Γιατί η ήττα που ανέφερα το 2016, μας πείσμωσε, εμένα και την Κατερίνα, η οποία εκτός από σύζυγος μου είναι και η Συνοδός- Αθλήτρια, που έχω στο πλευρό μου και είχαμε ως στόχο να “πάρουμε την ρεβάνς”. Έτσι η νίκη του 2018 μου έδωσε αυτή την τεράστια ηθική ανταμοιβή.
Όσο αφορά την χειρότερη μου στιγμή δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια. Είχα φυσικά και ήττες αρκετές σε όλα αυτά τα χρόνια και σε κρίσιμα παιχνίδια. Κάθε φορά στις ήττες προσπαθώ να βρω τι έκανα λάθος, ώστε να βελτιωθώ και να γίνω καλύτερος.
Η είσοδος στους Παραολυμπιακούς ως σημαιοφόρος και η θέση του ως πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Παραολυμπιονικών
-Στους Παραολυμπιακούς του Ρίο το 2016, μπαίνεις ως σημαιοφόρος της Ελληνικής αποστολής στο στάδιο Μαρακανά. Πως αισθάνεσαι εκείνη την στιγμή;
Γ. Πολυχρονίδης: Πρόκειται για μια απίστευτα τιμητική στιγμή για μένα, είναι κάτι το οποίο δεν το φτάνει καμιά άλλη αθλητική μου διάκριση. Μιλάω για την τιμή που αισθάνθηκα εκείνα τα λεπτά ως ο σημαιοφόρος της Ελληνικής αποστολής.
-Εδώ και περίπου ένα χρόνο είσαι και πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Παραολυμπιονικών. Πως αισθάνεσαι πλέον βλέποντας τα πράγματα και από αυτήν την θέση;
Γ. Πολυχρονίδης: “Πρόκειται για κάτι που ενεργοποιήσαμε εκ νέου, μαζί με άλλους Έλληνες Παραολυμπιονίκες. Το θεωρώ σαν υποχρέωση μας, μέσω αυτού του θεσμικού προσώπου, να προβάλλουμε το τι σημαίνει αθλητισμός και μάλιστα ατόμων με αναπηρία και να δείξουμε όλα τα οφέλη μέσω αυτού. Έχουμε υποχρέωση να φέρνουμε νέα παιδιά στον αθλητισμό.
Και φυσικά να συνδράμουμε στην καλυτέρευση των συνθηκών, άθλησης και προπόνησης. Ο Σύλλογος λοιπόν αυτός μας βοηθάει ώστε να προβάλλεται, αυτή η προσπάθεια.”
Η βοήθεια του Ελληνικού κράτους στους Παραολυμπιονίκες, τα στηρίγματα του Γρηγόρη αλλά και οι επόμενοι στόχοι του
–Υπάρχουν αρκετές φωνές ανθρώπων που ζητούν περισσότερη “προσοχή” από το Ελληνικό κράτος προς τους Παραολυμπιονίκες, ανθρώπους όπως εσύ, που φέρνουν τεράστιες διακρίσεις, αλλά νιώθουν περιθωριοποιημένοι. Ποια η άποψη σου πάνω στο θέμα;
Γ. Πολυχρονίδης: “Πρόκειται για μια αλήθεια. Οι Παραολυμπιακοί στερούνται προβολής, σε σχέση με τα υπόλοιπα αθλήματα όπως είπαμε και στην αρχή. Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν αυτή η προσπάθεια να στηρίζεται από το Ελληνικό κράτος. Κάτι που τα τελευταία χρόνια γίνεται όλο και περισσότερο είναι η αλήθεια.
Ένα πολύ σημαντικό βήμα που γίνεται τελευταία είναι ότι έχει εγκριθεί και προχωράει στην ανέγερση το πρώτο Παραολυμπιακό κέντρο στην Αθήνα. Θα πρόκειται για εγκατάσταση που θα καλύψει ένα μεγάλο μέρος των αναγκών που υπάρχουν.
Είμαστε σε μια φάση που υπάρχει και κάποια οικονομική στήριξη, αλλά θα πρέπει να μεγαλώσει καθώς χρειάζεται να αγοραστεί εξοπλισμός για τα αθλήματα και φάρμακα. Το ίδιο σημαντική φυσικά είναι και η προβολή στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Θεωρώ τρομερά σημαντικό αυτό που κάνουμε εμείς σήμερα και θα πρέπει να γίνεται από όλα τα μέσα με μεγαλύτερη συχνότητα.
Για να μάθει ο κόσμος το Παραολυμπιακό κίνημα και να το δυναμώσει. Για να καταλάβει η κοινωνία και ο καθένας και να παραδειγματιστούν από την προσπάθεια μας και να πουν ότι αυτό το μικρό πρόβλημα που μου προέκυψε σήμερα εγώ θα γίνω δυνατότερος και θα το ξεπεράσω.”
-Τέλος αν θέλεις να μας αναφέρεις, την ομάδα σου, τους ανθρώπους δηλαδή που στέκονται δίπλα σου και σε βοηθούν στην πορεία σου όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και τα σχέδια σου για το μέλλον.
Γ. Πολυχρονίδης: “Είναι αρκετοί αυτοί που με έχουν βοηθήσει τα τελευταία χρόνια αλλά επειδή δεν μπορώ να τους αναφέρω όλους, θα αναφέρω την “κορυφή”. η οποία είναι η γυναίκα μου η Κατερίνα, με την οποία αγωνιζόμαστε μαζί, ο πατέρας μου που αγωνιζόμουν μαζί και είναι και ο άνθρωπος που φτιάχνει τον εξοπλισμό μου, ο νονός μου που βοηθάει τον πατέρα μου με τον εξοπλισμό και φυσικά και οι χορηγοί μου με πρώτη την Allianz που βρίσκεται πάντα δίπλα μου και καλύπτει ότι χρειαστώ για την πορεία μου.
Τέλος και ο Δήμος Περιστερίου που ουσιαστικά εκεί έχουμε τον χώρο της προπόνησης, καθώς υπήρχαν χρονιές που δεν είχα που να προπονηθώ!
Όσο αφορά τους στόχους μου είναι η κατάκτηση του Χρυσού στους Παραολυμπιακούς του Τόκιο το καλοκαίρι και όπως είπα και πριν, η διατήρηση μου στις επιτυχίες καθώς δεν περνάει σε καμία περίπτωση η ιδέα του να αποσυρθώ. “
Επιμέλεια βίντεο: Θοδωρής Χαραλαμπάκης
Να ευχαριστήσουμε λοιπόν για άλλη μια φορά από καρδιάς τον Γρηγόρη Πολυχρονίδη που μας έκανε την τιμή να βρίσκεται στην στήλη μας, το #NewnPeople και φυσικά να του ευχηθούμε κάθε επιτυχία στην καριέρα του και μόνο χαρές και υγεία στην ζωή του!
Εμείς ανανεώνουμε το ραντεβού μας για την επόμενη εβδομάδα, μέχρι τότε μείνετε συντονισμένοι στο Newn.gr.
