Είναι πλέον εμπειρικά τεκμηριωμένο ότι οι κάλπες στην Ελλάδα είναι πια ντεμοντέ. Από την έντονη πολιτικοποίηση των μεταπολιτευτικών χρόνων και τη μαζική κομματικοποίηση της δεκαετίας του 1980 και του 1990, η ελληνική κοινωνία πέρασε στην αποπολιτικοποίηση της αμέριμνης δεκαετίας του 2000 όταν όλα έμοιαζαν παραδεισένια και εγγυημένα και αμέσως μετά στην οργισμένη απόρριψη των κομμάτων που είχαν εγγυηθεί τον αιώνιο παράδεισο. Και έφτασε σήμερα, μια δεκαετία μετά την αγανάκτηση των πλατειών, να εκτιμά την αποχή από τα κοινά περισσότερο από τη συμμετοχή της.
Η ιδιότητα του κομματικού στελέχους είναι πλέον ελκυστική μόνο στους γηραιότερους που ονειρεύονται την επιστροφή στην «κανονικότητα» των πελατειακών δικτύων και στους ολίγους στρατευμένους των κομμάτων που ψάχνουν επαγγελματική αποκατάσταση εντός των κομματικών γραφείων. Για τους υπόλοιπους, η ιδιότητα γεννά καχυποψία. Ακόμα και το άνοιγμα μιας συζήτησης για την πολιτική στον φιλικό σου περίγυρο αντιμετωπίζεται επιφυλακτικά, σχεδόν ως ένδειξη της επικείμενης απόκτησης της ιδιότητας του κομματικού στελέχους.
Πώς φτάσαμε αλήθεια ως εδώ και πώς μπορούμε να αποκαταστήσουμε την τιμή της πολιτικής συμμετοχής; Οι ερωτήσεις μοιάζουν βαριές, αλλά δεν είναι. Η παραμικρή ενασχόληση με την πολιτική έγινε συνώνυμη της ιδιοτέλειας, όταν αποκαλύφθηκαν οι μικρές ή μεγάλες πολυτέλειες που αποκτούσαν αιφνιδίως οι ζωές των ανθρώπων μετά από την ένταξή τους στις γραμμές ενός κόμματος.
Η διεκδίκηση δημόσιων αξιωμάτων έγινε συνώνυμη της οικογενειοκρατίας, όταν αποκαλύφθηκαν τα συμβόλαια μεταβίβασης βουλευτικών εδρών από τον πατέρα στον γιο και στην κόρη. Οι απλές τοποθετήσεις σε ένα πολιτικό ζήτημα έγιναν συνώνυμες του φανατισμού, όταν τα κόμματα γέμισαν τον κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης με «μαύρους λογαριασμούς» που βρίζουν χυδαία τον αντίπαλο, αλλά και τον οποιονδήποτε αντιτίθεται στη γραμμή του αφεντικού τους, κάτω από τις αναρτήσεις τους.
Δε χωρά καμία απορία λοιπόν στο γιατί η πολιτική στην Ελλάδα είναι σήμερα απωθητική. Υπό αυτές τις συνθήκες, η αποχή από οποιαδήποτε πολιτική δράση, ακόμα και από τη συμμετοχή σε μια συζήτηση, ακούγεται ως ο μόνος δρόμος να διασφαλίσεις την εικόνα του αμόλυντου, του ανιδιοτελούς ή του αντικειμενικού πολίτη.
Δεν είναι όμως μεγάλο κρίμα να παραδίδουμε αμαχητί τη δημόσια ζωή, τις προτεραιότητες και τους κανόνες της κοινής μας συμβίωσης στους ιδιοτελείς και στους στρατευμένους; Είναι.
Πώς όμως να ρίξουμε τα καλά οχυρωμένα φρούρια της κομματικής εξουσίας; Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι αυτό που θα λέγαμε η «κερκόπορτα» του απαξιωμένου πολιτικού συστήματος της χώρας μας. Είναι ο δρόμος με τον οποίο θα μπορούσαμε να αποκαταστήσουμε τη χαμένη τιμή της πολιτικής συμμετοχής.
Άνθρωποι και κινήσεις δομημένες «από τα κάτω» μπορούν να αλλάξουν την καθημερινότητα στις γειτονιές και στους δήμους και μαζί να αλλάξουν τη δικαιολογημένη εικόνα μας για την πολιτική, χωρίς μάλιστα να χρειαστεί να εμπλακούν στα κομματικά γρανάζια. Ας δώσουμε μια ευκαιρία στην πολιτική συμμετοχή μας.
Πηγή: https://myportal.gr/i-chameni-timi-tis-politikis-symmetochis/
