Μας άρεσαν οι «βαριές» φωνές του Υπουργού των Εξωτερικών κ. Δένδια μέσα στην Τουρκία. Είμαστε χώρα των πανηγυρισμών και των ευφάνταστων νικών. Όχι δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, άλλωστε μετά από χρεοκοπία, οικονομική κρίση και πανδημία, τη χρειαζόμαστε την ανύψωση ηθικού. Αρκεί να μην μένουμε μόνο στην ψυχολογική τόνωση και χάσουμε την ουσία. Γιατί η ουσία είναι που μετράει σε τελική ανάλυση.
Όταν ξεκίνησε η θητεία του Κώστα Σημίτη στην πρωθυπουργία, είναι αλήθεια ότι δεν άρχισε με τους καλύτερους οιωνούς. Η κρίση στα Ίμια έγινε τις πρώτες εβδομάδες της θητείας του, και δεν φάνηκε η χώρα να είναι έτοιμη για μία τέτοια κρίση.
Οι εντυπώσεις, σε αντίθεση με τα χειροκροτήματα στον Δένδια, χάθηκαν. Ωστόσο , τρία χρόνια μετά, η επιμονή, οι συντονισμένες κινήσεις της Κυβέρνησης έφεραν αποτελέσματα.
Ναι το Ελσίνκι και η Συμφωνία του είναι μία μεγάλη ελληνική διπλωματική επιτυχία. Μία επιτυχία όχι μέσα από επιφωνήματα και χειροκροτήματα, αλλά μέσα από δουλειά.
Θυμόμαστε όλοι τις κραυγές υπερηφάνειας μετά τη δυναμική παρουσία Βαρουφάκη με τον «κακό» Ντάισεμπλουμ. Θυμόμαστε όλοι τις κραυγές ευτυχίας και χαράς μετά τη νίκη του όχι στο δημοψήφισμα του 2015. Οι μικρές αυτές νίκες του θυμικού της κοινωνίας δεν είχαν όμως την αντίστοιχη συνέχεια. Ίσα ίσα οδήγησαν μάλλον σε δυσκολότερες θυσίες και ήττες.
Επομένως καλό να δημιουργείται μέσα μας ένα αίσθημα χαράς, αλλά ακόμη καλύτερο η εξωτερική πολιτική να βασίζεται σε στόχευση, σε διπλωματία και κυρίως σε ικανότητες.
Προσωπικά είμαι πιο περήφανος με την πρωτοβουλία των 6, με την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ, με το Ελσίνκι, με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, με την είσοδο της Κύπρου στην Ευρωπαική Ένωση, με το όταν είμαστε κυρίαρχη δύναμη στα Βαλκάνια.
Καλά έκανε ο Δένδιας και έβαλε τις φωνές, αλλά δεν αρκεί.
Από τις φωνές, προτιμώ τα αποτελέσματα
