Ντόρος επικρατεί από χθες και συγκεκριμένα από την «επεισοδιακή» συνάντηση σε διπλωματικό επίπεδο του Νίκου Δένδια με τον Τούρκο ομόλογό του στην Άγκυρα.
Δείγμα αυτού αποτελούν όχι μόνο τα ξένα μέσα τα οποία έστρεψαν τα φώτα τους στην συνάντηση αυτή αλλά και η παραδοχή του ΣΥΡΙΖΑ για το τρόπο που διαχειρίστηκε ο Νίκος Δένδιας τη συζήτηση -όχι φυσικά καθολική παραδοχή- ενώ σημείωσε με επίσημη ανακοίνωση η αντίπολίτευση τα μελανά σημεία που εντόπισε.
Και όλα αυτά αποτελούν την «βιτρίνα» όπως θα μπορούσαμε να πούμε, των όσων προέκυψαν ή μάλλον καλύτερα ήταν προγραμματισμένα να προκαλέσουν το ντόρο αυτό. Πάμε όμως να ξετυλίξουμε το κουβάρι των γεγονότων.
Σύμφωνο ΕΕ – Τουρκίας 2016 / Εκλογή Τράμπ
Ας πάμε λοιπόν περίπου 5 χρόνια πίσω και στο Σύμφωνο που υπεγράφη ανάμεσα σε Ευρωπαϊκή Ένωση και Τουρκία εξ’αιτίας των αθρόων προσφυγικών ροών που αντιμετώπιζε η Ευρώπη αλλά και η χώρα μας απο το 2015 κιόλας. Τότε λοιπόν και συγκεκριμένα στις 18 Μαρτίου 2016 ανακοινώθηκε η υπογραφή του συμφώνου προσφυγικών ροών μεταξύ Ευρώπης και Τουρκίας. (Όσοι επιθυμούν μπορούν να μπουν ΕΔΩ για να διαβάσουν αναλυτικά τι προέβλεπε το σύμφωνο αυτό.)
Το Σύμφωνο αυτό τέθηκε σε ισχύ και η Ευρώπη κατάφερε να πατήσει «pause» σε ένα πονοκέφαλο που την ταλάνιζε έντονα τελευταίο διάστημα. Το Νοέμβριο του 2016 με την εκλογή Τράμπ στις ΗΠΑ, αποκτά εκ νέου ένα νέο πονοκέφαλο με τον πρώην Πρόδερο των ΗΠΑ να αρχίζει να αποστρέφεται της Ευρώπης κάτι που ανησυχούσε έντονα όχι τόσο την Ευρώπη αλλά κυρίως την Γερμανία.
Οι καλές σχέσεις που προκύπτουν μετέπειτα του Ερντογάν με τον Τράμπ αρχίζουν να κάνουν πιο έντονη την εμφάνιση πιθανής περιθοριοποίησης της Ευρώπης από τις ΗΠΑ και τον μη έλεγχο της γεφύρωσης σχέσεών της με την Τουρκία.
Τέλος του 2019 η υγειονομική κρίση χτυπά και την Ευρώπη με αποτέλεσμα να είναι νούμερο 1 ζήτημα στην ατζέντα της, ενώ παράλληλα το σύμφωνο για προσφυγικές ροές να μην υλοποιείται βάσει προγραμματισμού.
Εκλογή Μπάιντεντ: Επαναπροσδιορισμός σχέσεων ΗΠΑ-ΕΕ-Τουρκίας
Νοέμβριος 2020. Η εκλογή Μπάιντεν στις ΗΠΑ χαροποιεί την Ευρώπη καθώς οι σχέσεις τους όπως άλλωστε φάνηκε στην πορεία μέχρι σήμερα, αρχισαν και πάλι να καλυτερεύουν σε επίπεδο «εταιρικό» δηλαδή συνεργασίας. Ενώ παράλληλα η Τουρκία χάνει ένα «σύμμαχο» στις ΗΠΑ τον Τράμπ. Αυτό αμέσως φέρνει σε ευνοική θέση την Ευρώπη και συγκεκριμένα το κέντρο αποφάσεων την Γερμανία, η οποία το Μάρτιο του 2021 σπεύδει να επαναπροσδιορίσει το σύμφωνο προσφυγικών ροών.
Ερχόμαστε λοιπόν στο σήμερα και στις επεφημίες της συνάντησης Δένδια-Τσαβούσογλου. Είναι φανερό λοιπόν το γεγονός ότι η ΕΕ και η Γερμανία θέλουν μια επαναπροώθηση του σχεδίου αυτού, μια επαναπροσέγγιση της Τουρκίας κάνοντας την και πάλι «σύμμαχο» εξ’αιτίας της προσφυγικής ροής, χρησιμποιώντας την Ελλάδα ως δούρειο ίππο. Ευρώπη και ΗΠΑ προωθούν τη συνάντηση Δένδια στην Άγκυρα, προωθούν τη στάση αυτή του Έλληνα Υπ. Εξωτερικών με σκοπό να απαιτήσουν από την Τουρκία αυτά που επιθυμούν, βάζοντας στο παιχνίδι τα «θέλω» της Ελλάδας ως μοχλό πίεσης.
Μια άτυπη πάγια εξωτερική πολιτική της Ευρώπης απέναντι στον οθωμανικό λαό της Τουρκίας επί δεκαετίες. Το ερώτημα όμως είναι, η Ελλάδα είναι σύμφωνη ως προς αυτό, και αν ναι, τι θα πρέπει να θα θέσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ως κέρδος δικό της;
Επιμέλεια: Χαραλαμπάκης Θοδωρής
