Επιμέλεια: Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου
«Είμαι η Ιωάννα Κριμίλη είμαι 19 χρονών, τον Ιούλιο κλείνω τα 20. Είμαι 1.77 και παίζω ποιντ γκαρ και σούτινγκ Γκαρντ. Ξεκίνησα τον μπάσκετ από όταν ήμουν 7 χρονών στις ακαδημίες του Εργοτελη. Έχω αγωνιστεί στον Εργοτέλη στον ΠΑΟΚ και τώρα στο πανεπιστήμιο του San Francisco.»
Ας ξεκινήσουμε και με μια αναδρομή. Πως βρέθηκες στην Αμερική;
«Ξεκίνησα από τον Εργοτέλη σε μικρή ηλικία. Μια μέρα έχοντας πάει να παρακολουθήσω μια προπόνηση του αδερφού μου ο προπονητής του καθώς με έβλεπε που καθόμουν απέξω μου είπε να μπω και να δοκιμάσω να ”σουτάρω” τη μπάλα! Αυτή η μέρα στάθηκε η αφορμή για να ξεκινήσω το μπάσκετ! Στον Εργοτελη αγωνιζόμουν για 8 χρόνια. Ακολούθησε η μεταγραφή μου στον ΠΑΟΚ όταν τελείωσα την Α’ λυκείου και έμεινα για δυο χρόνια στην ομάδα της Θεσσαλονίκης! Εδώ θα ήθελα να ευχαριστήσω και τις δυο αυτές ομάδες και είμαι πραγματικά ευγνώμων! Στη συνέχεια ήρθε η ομάδα του Σαν Φρανσισκο όπου είμαι τώρα εδώ και δυο χρόνια και είμαι πολύ ευχαριστημένη για την επιλογή αυτή!»
Ζεις πλέον τον αθλητισμό στις ΗΠΑ. Υπάρχει σύγκριση ανάμεσα στον δικό μας ερασιτεχνικό αθλητισμό και αυτό που βιώνεις στην Αμερική;
«Ο αθλητισμός στην Αμερική είναι τελείως επαγγελματικός και θα εξηγήσω το γιατί με ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας ημέρας.Το πρωί που θα ξυπνήσουμε θα βρεθούμε στο γήπεδο κατά τις 9 για βάρη με την ομάδα. Ακολουθούν 30 λεπτά μόνο σουτ, αν έχουμε αγώνες την περίοδο αυτή συνεχίζουμε με το σκαουτινγκ της άλλης ομάδας, η βλέπουμε φάσεις από ματς που παίξαμε και οι προπονητές μας αναλύουν τι κάναμε σωστά και τι λάθος. Μετά ακολουθεί δίωρη η τρίωρη προπόνηση με την ομάδα και μόλις τελειώσουμε έχουμε φυσικοθεραπείες και αποκατάσταση για περίπου μιάμιση ώρα και αργότερα φυσικά έχουμε τα μαθήματα μας και ξεκούραση. Περνάμε παρά πολλές ώρες στο γήπεδο, και οι απαιτήσεις είναι πολλές, πρέπει να είσαι συγκεντρωμένη 100% για να ανταπεξέλθεις. Στην Ελλάδα αγωνιζόμενη στον ΠΑΟΚ στην Α1 γυναικών πήρα μια πρώτη γεύση από επαγγελματικό επίπεδο και ήμουν πολύ τυχερή αλλά οι διάφορες μεταξύ Ελλάδας-ΗΠΑ είναι αρκετά μεγάλες στις υποδομές ,στη λειτουργία των ομάδων!»
Ποσό εύκολη ήταν η προσαρμογή σου στην Αμερική και ποιες είναι οι εντυπώσεις σου που αγωνίζεσαι για αυτή την ομάδα;
«Η προσαρμογή μου στην Αμερική ήταν αρκετά δύσκολη. Όλα ήταν καινούργια για μένα. Γλώσσα, νοοτροπία, τρόπος προπόνησης. Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν να συνηθίσω στην ιδέα ότι θα είμαι τόσο μακρυά από την οικογένεια μου, ότι θα κάνω να τους δω 8 μήνες. Είναι δύσκολο με την διαφορά ώρας, αλλά με καλή διάθεση όλα γίνονται. Νιώθω πολύ τυχερή, γιατί έχω έρθει σε ένα πανεπιστήμιο που με αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή, είναι η δεύτερη οικογένεια μου και οι προπονητές μου καθώς και οι συμπαίκτριες μου με βοήθησαν πολύ να προσαρμοστώ.»
Πόσες ώρες την ημέρα προπονείσαι;
«Συνήθως έχουμε 3 ώρες προπόνηση, 1 ώρα βάρη, και 30 λεπτά σουτ πριν την προπόνηση. Όποτε περίπου 4:30-5 ώρες. Αυτό όμως εξαρτάται, γιατί σε περίοδο αγώνων δεν έχουμε βάρη καθημερινά, και οι ώρες της προπόνησης είναι πιο λίγες.»
Είχες ένα σοβαρό τραυματισμό. Ποσό σου στοίχισε ψυχολογικά;
«Ναι, πέρυσι έσπασα τον αριστερό μου κουντουπιε, και έπρεπε να κάτσω περίπου 8 μήνες εκτός. Ο γιατρός μου μου είχε πει ότι υπήρχε μια μικρή περίπτωση να μην ξανά παίξω μπάσκετ. Είναι δύσκολο χειρουργείο είπε, και τα κόκαλα στον κουντουπιε κάνουν καιρό για να δέσουν. Στην αρχή πάγωσα. Μετά από 2 μέρες που το σκεφτόμουν, είπα στον εαυτό μου ότι θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να γυρίσω ακόμα πιο δυνατή. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα να βλέπω την ομάδα μου να παίζει αγώνες και να μην μπορώ να βοηθήσω. Η δυσκολότερη περίοδος για μένα όμως ήταν όταν ήρθε η ώρα να ξανά μπω στο γήπεδο με την ομάδα μου. Ήταν πολύ παράξενο συναίσθημα. Το σώμα μου πολλές φορές δεν με «άκουγε», δεν ένιωθα όπως πριν. Όμως με πολύ δουλειά και υπομονή, το ξεπέρασα. Δεν θα άλλαζα ποτέ τον τραυματισμό μου. Με έκανε πιο δυνατή, εκτιμώ ακόμα περισσότερο το κάθε λεπτό της προπόνησης, και έμαθα πλέον να ακούω το σώμα μου όταν χρειάζεται ξεκούραση . Είναι δύσκολο για έναν αθλητή να επιστρέψει από έναν σοβαρό τραυματισμό, αλλά με υπομονή και επιμονή θα γυρίσει πιο δυνατός.»
Τι σημαίνει για εσένα ήττα και πως την αντιμετωπίζεις;
«Κάθε ήττα για μένα είναι ένα μάθημα. Είναι πολύ δύσκολο για μένα να χάνει η ομάδα μου, αλλά σιγά σιγά μαθαίνω να το διαχειρίζομαι καλύτερα. Μετά από κάθε ήττα θέλω χρόνο με τον εαυτό μου. Να σκεφτώ τι πήγε λάθος, τι έκανα λάθος, για να μπορέσω να το διορθώσω στον επόμενο αγώνα. Μετά από λίγο που θα ηρεμήσω, βάζω να δω το παιχνίδι. Σταματάω σε κάθε φάση, την βλέπω δυο – τρεις φορές και σκέφτομαι πως μπορούσα να αποφύγω ένα λάθος η να έκανα μια καλύτερη επιλογή. Πονάνε οι ήττες, αλλά την επόμενη μέρα στην προπόνηση δεν χωράνε οι σκέψεις της ήττας. Αυτό πέρασε, ήταν εχθές. Την επόμενη μέρα είμαι συγκεντρωμένη και κοιτάω αμέσως τον επόμενο αγώνα. Πήρα το μάθημα μου από την ήττα, και προχωράω παρακάτω.»
Πως είναι να παίζεις αγώνες με άδειες κερκίδες;
«Το συναίσθημα δεν είναι καθόλου ωραίο! Ο κόσμος δίνει παλμό,ενέργεια και είναι πολύ σημαντικός για την κάθε ομάδα αλλά προέχει η υγεία και μετά όλα τα αλλα. Οποτε υπομονή και σίγουρα θα ξαναβρεθούμε σε γεμάτα γήπεδα!»
Πως νιώθεις που είσαι κορυφαία σούτερ;
«Εννοείται νιώθω πολύ όμορφα, γιατί δουλεύω πολύ καθημερινά, και νιώθω ότι οι κόποι μου έχουν αρχίσει να ανταμείβονται σιγά σιγά. Υπάρχουν παρά πολλές εξαιρετικές σούτερς στην Αμερική, ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος και αυτό με κάνει να θέλω να δουλέψω ακόμα πιο πολύ, να βελτιώνομαι καθημερινά και φυσικά να περνάω καλά μέσα από την προπόνηση.»
Έχεις αγωνιστεί σε μεγάλες ομάδες. Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σου και πως βλέπεις ή θα ήθελες να βλέπεις τον εαυτό σου σε λίγα χρόνια;
«Τα επόμενα χρόνια πρώτα από όλα θα ήθελα να παραμείνω υγιής, να βελτιώνομαι συνεχώς και να πετυχαίνω τους μικρούς στόχους που βάζω καθημερινά. Οι κοντινοί μου στόχοι ανήκουν στο USF, θα ήθελα πολύ να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα στο WCC conference. Αλλά και φυσικά να έρθει η κλήση μου στην εθνική γυναικών, να βοηθήσω κι εγώ στο έργο της εθνικής μας.»
