Η Λίνα Παπαδάκη, δημοσιογράφος στην ΕΡΤ, και πρώην διευθύντρια του Γραφείου Τύπου στο Ποτάμι, μιλά στο Θωμά Μαρκόπουλο και στο NEWN.gr.
Μια γυναίκα που πατά γερά στα πόδια της. Μια εξαιρετικά φρέσκια κυρία μας κάνει την τιμή να μιλά στην Αναστασία και εμένα. Μια δημοσιογράφος τεχνοκρατικών προδιαγραφών. Μια παρουσία που ξεχειλίζει ποιότητα. Αρχικά θα μας πεις τα βασικά για σένα αγαπητή Λίνα!
Είμαι η Λίνα, είμαι δημοσιογράφος και είμαι καλά (!) Πλάκα κάνω με όλα αυτά τα πρωτοφανή που ζούμε. Είμαι λοιπόν η Λίνα Παπαδάκη που γεννήθηκε στο Τολό, ήρθε στην Αθήνα για τη Γαλλική Φιλολογία κι έμεινε δια παντός. Βέβαια, ποτέ μη λες ποτέ και πάντα… Μένω κέντρο, το αγαπώ και πιστεύω ότι όλοι εμείς που ζούμε για πολύ ή για λίγο στην Αθήνα, πρέπει να το ενισχύουμε. Με τη φυσική μας παρουσία, με το να αφήνουμε χρήματα μέσω ψυχαγωγίας και αγοράς. Είμαι δημοσιογράφος που στα 21 μου ξεκίνησα να δουλεύω στα Νέα – τη μεγαλύτερη καθημερινή εφημερίδα της εποχής, και από την τηλεοπτική σεζόν του 2000 δούλεψα με τον Σταύρο Θεοδωράκη στους Πρωταγωνιστές. Αργότερα ήρθε το protagon, ήρθαν περιοδικά και τον Φεβρουάριο του 2014 το Ποτάμι. Ήμουν η διευθύντρια του Γραφείου Τύπου από την αρχή μέχρι το τέλος. Τον Σεπτέμβρη του 2019, εδώ κι έναν χρόνο δηλαδή είμαι στην ΕΡΤ, τον κυριότερο όμιλο μίντια – όπως συνηθίζω να λέω – στην Ελλάδα. Η ΕΡΤ είναι ένας χώρος που η δημιουργία αν την αγαπάς είναι ανεξάντλητη και πολυεπίπεδη. Σκεφτείτε ραδιόφωνα,πλατφόρμες, κανάλια, ERTFLIX, σάιτ, χορωδίες, μουσικά σύνολα και τόσα άλλα! Εσείς, αλήθεια μας βλέπετε;
Μένεις Ελλάδα ή φεύγεις εξωτερικό (θεωρητικά)… και γιατί; Αν πας έξω θα γύριζες ποτέ; Τι θα σου λείψει πιο πολύ από τον τόπο μας;
Δεν έχω μείνει μόνιμα σε άλλη χώρα. Αν έμενα – όπως με ρωτάτε – θα μου έλειπε κυρίως η αίσθηση του «έρχομαι να σας δω» που νιώθω με τους γονείς μου, με τους φίλους μου. Όλα τα άλλα κάπως συνηθίζονται, η αγκαλιά αυτών που αγαπάς και η αίσθηση της ασφάλειας όπως αυτή των ανθρώπων μας, είναι αναντικατάστατες.
Ελληνοτουρκικά, Ανατολ. Μεσόγειος, Λιβύη… θεωρείς ότι πράττει σωστά η Ελλάδα; Νιώθεις ασφαλής και αισιόδοξη;
Είμαι αισιόδοξη. Δεν μου αρέσει το γκρι όταν σε πάει στο μαύρο. Άρα ελπίζω ότι θα βγούμε από όλο αυτό. Όχι εύκολα – όχι γρήγορα αλλά θα βγούμε και σιγά – σιγά θα ξαναβρούμε την πίστη στον εαυτόν μας, στους θεσμούς μας, στην πολιτεία μας. Νιώθω επίσης ασφαλής, με αυξημένα όμως τα ραντάρ. Δηλαδή, μου λείπει η ξεγνοιασιά.
Είσαι ευαίσθητο και κοινωνικοποιημένο άτομο σε ότι αφορά κοινωνικά, πολιτικά, διεθνή, περιβαλλοντικά ζητήματα, θέματα γύρω από τα ζωάκια, κλπ;
Δεν ήμουν ποτέ, ούτε τώρα φυσικά της μόδας των κινημάτων. Ο χαρακτήρας μας είναι ένα σύνολο πραγμάτων. Αγαπώ για παράδειγμα τα ζώα δεν σημαίνει ότι πρέπει να ´μαι αγενής με τους ανθρώπους. Ή κάνω ανακύκλωση δεν σημαίνει ότι βάζω φρένο στην ανάπτυξη. Όλα στη ζωή μας, είναι θέμα αισθητικής και κοινωνικής κουλτούρας και γιατί όχι και πολιτικής.
Ποιο το παράπονο σου από την γενιά σου; Τι σε ενοχλεί; Βλέπεις σημάδια βελτίωσης; Που εντοπίζεις το πρόβλημα, τι προτείνεις;
Η γενιά μου δεν γκάζωσε για να ξεπεράσει τους γονείς της. Δεν βοήθησαν βέβαια και οι καταστάσεις, κρίση παγκόσμια εδώ και 15 περίπου χρόνια. Δεν βοήθησε και ο χαρακτήρας μας – είμαστε καλοζωιστές. Δεν βοήθησε και το μυαλό μας. Είμαστε πάντα νέοι και ελαφρώς ανώριμοι. Αυτή είναι μία πρώτη, επιπόλαιη ανάγνωση. Η αλήθεια είναι ότι από το δημοτικό διαχειριζόμαστε πλήθος γνώσης που ακόμα την ταξινομούμε. Δουλεύουμε πολύ χωρίς Σαββατοκύριακα σε μεγάλο ποσοστό. Άνδρες – γυναίκες. Προσπαθούμε να οραματιζόμαστε την παγκοσμιοποίηση όπως την θεωρούσαμε στα 20 μας. Όλοι ίσοι Ευρωπαίοι, όλοι ίσες ευκαιρίες, αγκαλιά να ακούμε Μανού Τσάο. Και μετά ήρθε η άνοιξη! Παρόλες όμως τις πιέσεις, τις συνειδητοποιήσει, τις αυταπάτες, αγαπάμε τις αλλαγές βαδίζουμε μπροστά και ρισκάρουμε. Τώρα, τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε, θα σας απαντήσω προσεχώς.
Πως βιώνεις την οικονομική και κοινωνική κρίση που περνά η πατρίδα μας εδώ και 12-13 χρόνια; Εργασιακά, μα και σαν άτομο στην καθημερινότητα.
Κάθε χρόνο μαθαίνουμε να ζούμε με λιγότερα. Και τώρα αναμένουμε να διαμορφωθεί η μετά – κορονοϊού εποχή. Είμαστε σε μια παγκόσμια αναμονή. Προσωπικά, προσπαθώ να φτιάχνω τη μέρα στα μέτρα μου. C’est la vie. Οπότε ζούμε και προσπαθούμε να ζούμε με ομορφιά και χαρά. Απ´ όπου κι όπως αυτή προέρχεται.
Πως βίωσες και βιώνεις τον covid 19 και τα αποτελέσματα του;
Έμαθα την κουζίνα στο σπίτι, πέρασα γιορτές χωρίς κόσμο, φιλιά κι αγκαλιές και φυσικά ήρθε στη ζωή μου το Εrtflix! Ήταν ένα τεστ αντοχών και συναισθημάτων.
Σου δίνω ένα τζίνι με 3 ευχές… ποιες ευχές κάνεις;
1. Το επόμενο καλοκαίρι να μας αποζημιώσει. 2. Να ´χουμε φως μέσα μας, γύρω μας, πάνω μας. Να μας κατευθύνει αυτό. 3. Και τέλος, ο κλάδος μας να μην πονάει τόσο. Η δημοσιογραφία και όσοι εργάζονται πλησίον αυτής, περνάει δύσκολα πολλά χρόνια τώρα. Άλλοτε φωναχτά, συχνότερα βουβά.
Μια θετική – ελπιδοφόρα σκέψη σου για το αύριο; Ποιο είναι το προσωπικό σου μότο; Η φράση που σε παρακινεί, αν θες. Κάτι φωτεινό.
Φως παντού – μότο και ευχή μαζί. Σας ευχαριστώ πολύ. Καλή μας σεζόν.
Εμείς σε ευχαριστούμε αγαπητή Λίνα. Υγεία και επιτυχίες ευχόμαστε!
Η συνέντευξη δόθηκε στον Μαρκόπουλο Χ. Θωμά. Eπιμέλεια υλικού συνέντευξης από την νεαρά κυρία, Νικολοπούλου Αναστασία
