Διαβάζω πριν λίγο την επιστολή των 56, δηλαδή την επιστολή 56 ανθρώπων που συνδέονται με πολλαπλούς και διαφορετικούς τρόπους με τον χώρο της τέχνης και του πολιτισμού και οι οποίοι τοποθετούνται με την επιστολή τους με έναν ατυχή κατ’ εμέ τρόπο σε παραπάνω από ένα πράγματα, γεγονός που τελικά τους οδηγεί και σε μια μικρή σύγχυση.
Τοποθετούνται, λοιπόν, αφενός υπέρ της διαδικασίας κάθαρσης που ξεκίνησε στο χώρο του θεάτρου και βρίσκει αναφορές και σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, ενώ από την άλλη επισημαίνουν ότι η κρισιμότητα των στιγμών είναι τέτοια που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητεί την επιστημονική επάρκεια, το έργο και το ήθος της Υπουργού Μενδώνη.
Δηλαδή οι 56 έρχονται και συνδέουν αυθαίρετα δύο τελείως διαφορετικά πράγματα: την ανάγκη για κάθαρση που είναι το μόνο βέβαιο και αναγκαίο, και την Λίνα Μενδώνη στη θέση της Υπουργού Πολιτισμού η οποία θέση δεν συνδέεται με το πρόσωπο ούτε κληρονομικά ούτε ελέω Θεού. Το γεγονός μάλιστα ότι είναι αυθαίρετη η σύνδεση το αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι όταν σπεύδουν και συμπληρώνουν τη θέση τους καταλήγοντας στο ότι τελικά θα πρέπει η Δικαιοσύνη να αφεθεί και να επιτελέσει το έργο της.
Αυτή η τελευταία επισήμανση περί Δικαιοσύνης είναι πάντως και η πλέον σημαντική, αυτή που θα πρέπει να βαραίνει στη σκέψη και τη συνείδηση όλων, διότι το κουβάρι για καθεμία από αυτές τις περιπτώσεις που θα διερευνηθούν είτε είναι του Λιγνάδη είτε είναι του Φιλιππίδη είτε είναι του Χαϊκάλη είτε οποιουδήποτε άλλου θα ξετυλιχθεί κατά τρόπο διαφορετικό. Για να μην χαθούμε, πάντως, επιστρέφω στην επιστολή και στα δύο ζητήματα που απασχολούν τους 56.
Για τη διαδικασία κάθαρσης δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος σώφρων ο οποίος να διαφωνεί και να μην τη θέλει. Το θέατρο, η Τέχνη, ο Πολιτισμός, η κοινωνία έχει ανάγκη να σπάσει το απόστημα και να καθαρίσει η μαζεμένη επί χρόνια κόπρος του Αυγεία. Για την Λίνα Μενδώνη, ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι το ίδιο. Ας δεχθούμε ότι η επιστημονική επάρκεια, το έργο και το ήθος της την έφεραν στη θέση της Υπουργού· παρ’ όλ’ αυτά, ως η αρμόδια θεσμική φωνή του Πολιτισμού η Λίνα Μενδώνη έχει ήδη αποτύχει τόσο στην ουσία όσο και στη διαχείριση της υπόθεσης.
Από την επιλογή του Λιγνάδη στη θέση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή και μέχρι την τουλάχιστον ατυχή συνέντευξη τύπου προ ημερών κατά την οποία με πρωτοφανή τρόπο αναφέρθηκε στον Λιγνάδη και στο πως βίωσε την προσωπική… ήττα που υπέστη ή ίδια καθώς ένιωσε θύμα απάτης, όλα είναι ΛΑΘΟΣ. Αν θέλουμε να δούμε ξεκατίνιασμα και μηχανορραφίες έχουμε SURVIVOR, με Παππά, Κονδυλάτο και πάει λέγοντας.
Αν θέλουμε κακή ίντριγκα, μαχαίρια στα θηκάρια και τη Μεσόγειο να φλέγεται έχουμε Master Chef με μαγείρους τύπου Ιωάννη και Ράπτη να ταλαιπωρούν το νευρικό μας σύστημα κατ’ επιλογή. Υπουργό Μενδώνη, όμως, που ως ντεμέκ παραπλανημένη αρσακειάδα δεν ήξερε, δεν μπόρεσε και ο δρακουμέλ Λιγνάδης την εξέθεσε ανεπανόρθωτα δεν θα πάρουμε και ούτε και είμαστε υποχρεωμένοι να την ανεχθούμε ως την πεφωτισμένη και μοναδική λύση στο πρόβλημα της κάθαρσης που είναι θεμελιώδες και απαιτεί από όσες και όσους το χειριστούν να είναι ψύχραιμοι και στοχοπροσηλωμένοι, ικανοί να αντέξουν το βάρος (και) της διαχείρισης μιας τέτοιας πρωτοφανούς πραγματικότητας για την οποία ενδεχομένως να μην ήμασταν προετοιμασμένοι, όμως καλούμαστε να την αντιμετωπίσουμε και θα το κάνουμε.
Άρα και για να κλείσω τον κύκλο: η ανάγκη για κάθαρση όχι απλά υπάρχει, αλλά είναι παραπάνω από επιτακτικό να επιτευχθεί. Από την άλλη πλευρά, η Λίνα Μενδώνη κατάφερε ένα θέμα για το οποίο η ελληνική κοινωνία φάνηκε όλως περιέργως και κατ’ εξαίρεση να ομονοεί από πρώτης αρχής, να το μετατρέψει με προσωπικές της αστοχίες σε μια κακοστημένη μικροκομματική αρένα, αποσπώντας μέρος της προσοχής μας από το μέγιστο προς επίλυση και κάθαρση ζήτημα, στο τεταρτεύουσας σημασίας της προσωπικής της βεντέτας (με τον Λιγνάδη).
Θα κλείσω αφήνοντας το θέμα ανοιχτό ως προς την εξής διάστασή του: η Υπουργός Κεραμέως αποφασίζει ότι η δική της πρόταση για την Παιδεία είναι η καλύτερη, προσπαθώντας να πείσει ότι μέχρι τώρα η κατάσταση στα Πανεπιστήμια είναι μόνο ξέφραγο αμπέλι και λύνεται μόνο με αστυνομική παρουσία…· ή έτσι ή τίποτα. Ο Υπουργός Χρυσοχοϊδης δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Αποφασίζει, διατάζει, ανοίγει-κλείνει εθνικές οδούς. Σιδηρά πυγμή, fair enough (not) Η Υπουργός Μενδώνη εξαπατημένη και με άσχημα αντανακλαστικά μεν, ωστόσο δεμένη στην καρέκλα της, διότι στο κάτω κάτω το μόνο που δήθεν έκανε ήταν μια άστοχη δήλωση. Ο Πρωθυπουργός που είναι; Είναι εδώ; Είναι κάπου εδώ, μαζί μας; Γιατί τελικά δεν θέλω ούτε τους 56 ούτε τη Συμμορία των 11-12 ούτε τον Αλή Μπαμπά και τους 40 κλέφτες.
Έχουμε Πρωθυπουργό και Κυβέρνηση με αρμοδιότητες, πλάνο και υπεύθυνο πολιτικό προσωπικό ή το project του εμβολιασμού να προχωρά και όλα τα υπόλοιπα να ‘χαμε να λέγαμε και να’ χαμε να πούμε, τύπου «ευτυχώς έφυγαν οι άλλοι και ευτυχώς που τώρα είμαστε εμείς»;
