Όταν αφήνεις έναν άνθρωπο, που αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να ακολουθεί το δόγμα Μολυβιάτη, πιστά και απαρέγκλιτα, «είμαστε εδώ και τίποτε δεν πρέπει να κουνηθεί σε σχέση με την Τουρκία, τίποτε δεν πρέπει να γίνει σε καμιά των περιπτώσεων» , είναι φανερό πως θα χάσεις και τα αβγά και τα πασχάλια, όταν ο αντίπαλός σου, όπως τον θεωρείς πια, με τρόπο πανηγυρικό, αποφασίζει ότι χρειάζεται άλλα εργαλεία και άλλες τακτικές, για να παίξει την μπάλα που γνωρίζει, όπως την γνωρίζει.
Και η δυστυχία σου είναι, ότι όντως ξέρει καλή μπάλα.
Εδώ και τρεις βδομάδες, ο Ερντογάν προσπαθεί με κάθε τρόπο, να δείξει ότι είναι αλλιώτικος, να δείξει ότι είναι διαφορετικός, ότι δεν είναι αυτός που τον κατηγορούν, τέλος πάντων.
Δεν ξέρω ποιούς πείθει και πώς αλλά, η διεθνής κοινότητα βλέπει αυτό.
Έναν Ερντογαν, ο οποίος πήγε στη χώρα των Κούρδων, στο Ντιγιάρμπακιρ, το οποίο το αιματοκύλησε στην κυριολεξία πριν τέσσεραχρόνια, και προσβλέποντας στο να γυρίσει τους Κούρδους, στον βαθμό που τους θέλει και το μπορεί, μίλησε για επίλυση του κουρδικού , που πρέπει να βρεθεί κοινή συναινέσει. Και παράλληλα, τα δικαστήρια του, καταδίκασαν τον κούρδο δάσκαλο που δίδασκε στα πιτσιρίκια, στην κουρδική γλώσσα.
Σε λίγο να είστε σίγουροι,οτι θα είναι αυτός, που θα προτείνει το να μιλιέται η κουρδική γλώσσα στα σχολεία και θα είναι αυτός και πάλι, που θα προτείνει ξανά, να αρχίσουν εκπομπές στα κούρδικα, στο τουρκικό ραδιόφωνο.
Ποιόν έχει να φοβηθεί, εξάλλου;
Ο Ερντογαν γνωρίζει πολύ καλά, οτι έχει χάσει το παιχνίδι της οικονομίας πανηγυρικά, δεν καίγεται να κάνει το οτιδήποτε για να το φέρει στα ίσα,
Ξέρει επίσης, ότι έχει χάσει το παιχνίδι του διεθνούς κύρους και μεγαλείου.
Απότυχαν όλες οι κινήσεις του, βρίσκεται σε αυτή την δυσχερή θέση, που θα τον οδηγήσει στις εκλογές, το 2023 λένε όλοι, το 2022 είναι το απολύτως σίγουρο, που πρέπει να προβλέπουμε. Δεν τον συμφέρει η εκατονταετία, από την ίδρυση του τζουμχουριετ, γιατί τότε η σύγκριση με τον Κεμαλ που θέλει να εκθρονίσει από τη θεση του Πατέρα του έθνους, θα είναι συντριπτική σε βάρος του.
Γι αυτό ακριβώς προσβλέποντας σε μιαν εκλογική διαδικασία μέσα στο ‘ 22, προετοιμάζει το έδαφος, χρησιμοποιώντας ως όχημα τον βαρύ εθνικισμό, που κουβαλάει μαζί του ο Μπαχτσελί, ο υπέργηρος σύμμαχος και συμπολεμιστής του, και κανείς δεν καταλαβαίνει μέχρι πού μπορεί να το τραβήξει.
Η πρόσφατη όμως παρουσία του, είχε να κάνει με την υπόθεση του Κυπριακού. Και θα παρακαλούσα πολύ τους γνωστούς αναλυτές, που ορμούν σαν ταύροι σε υαλοπωλείο εναντίον του Ερντογάν, να μας εξηγήσουν και να μετρήσουν επίσης, πόσους έπεισε η αντίδραση του Δένδια, για την παρουσία του Ερντογαν και αυτά που είπε στην Κύπρο.
Σίγουρα οι αποφάσεις του ΟΗΕ για άλλα πράγματα μιλούν και μιλούσαν, αλλά σίγουρα και για ένα σύγχρονο πολιτικό, σε όποιο μήκος και πλάτος τους σύμπαντος και να κινείται, η κραυγή απελπισίας « δεν θα περιμένουμε άλλα 50 χρόνια για να δώσουμε την λύση» , μάλλον βρίσκει ευήκοα ώτα. Γνωρίζουν δε καλά, στους χώρους της διεθνούς πολιτικής, οτι δεν ήταν οι Τούρκοι που απέρριψαν το σύνολο των προτάσεων του ΟΗΕ, για την επίλυση του προβλήματος….
Αυτόν επεδίωξε με νύχια και με δόντια ο Αναστασιάδης, ανοικτά, να στηρίξει στις πρόσφατες εκλογές στην Κύπρο.Αυτόν τώρα ας τον λουστεί , διότι οι πάντες γνωρίζουν, έκτος από τους νεοέλληνες, άνευ μνήμης, πως τον Ντεκτάς, τον γερόλυκο του διχασμού στο νησί, τον ξεδόντιασε ο Ερντογάν. Αυτός τον έστειλε στη σύνταξη. Και η απάντηση των Ελληνοκυπρίων, ήταν το λυγμικό δάκρυ του Τάσσσου, που έκανε όλη την Ευρώπη όχι απλώς να νιώθει κοροϊδευμένη και εξαπατημένη αλλά πλήρως εξοργισμένη από την πολιτική των νεοελλήνων.
Όλα τα υπόλοιπα, ειλικρινά τα ακούω βερεσέ,γιατί ουδεμία σχέση μπορούν να αποκτήσουν ποτέ με την πραγματικότητα. Και θα χαθούν παρα πολλά ακόμη στοιχεία, της αναγκαίας για τη εξομάλυνση πολιτικής, επιμένοντας να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας.
Οι σημερινές ιδιαίτερες συνθήκες και το γράφω έτσι όσο γίνεται πιο έντονα και δεικτικά, στη περιοχή μας ζητάν με τρόπο έντονο και επιβλητικό, να συνεργαστούμε με την Τουρκία, στο επίπεδο οικονομίας, σήμερα, για να μπορεί να υπάρχει και αύριο.
Η πολιτική του Μολυβιάτη, είδαμε πού μας έχει οδηγήσει , Πως μας έχει πετάξει στο καναβάτσο, με κατεβασμένα χέρια. Δεν μπορεί πλέον ο Δένδιας, να διαφεντεύει στη εξωτερική πολιτική της χώρας.
Και αν θέλουμε να δοθεί μια λύση σοβαρή στη γειτονιά μας, για την μετά Ερντογάν εποχή, θα πρέπει να το σκεφτούμε πολύ σοβαρά.
