Είναι και κάποιοι άνθρωποι που στην κυριολεξία, πέρα από τη μεταφορική έννοια της φράσης, χρειάστηκε να υπερπηδήσουν εμπόδια για να αντικρίσουν την άλλη όψη του ονείρου. Η σημερινή μας πρωταγωνίστρια, Παναγιώτα Δόση, ανήκει σε αυτή την κατηγορία και όχι δεν υπερβάλλουμε. Μπορεί να τα έβαλε με τον ουρανό, αλλά το όνειρο της το πέτυχε. Ή τουλάχιστον ένα μέρος αυτού, γιατί εδώ που τα λέμε, τι νόημα έχει να πολεμάς για κάτι που θα ζήσεις μόλις μία φορά στη ζωή σου. Ρητορική ερώτηση, αναμενόμενη η απάντηση. Η Παναγιώτα συνέχισε να πολεμά και οι επιτυχίες του σήμερα της δίνουν θάρρος για το αύριο. Κι όλα αυτά επειδή απλά έμαθε να πηδάει τα εμπόδια της ζωής, με το δικό της ξεχωριστό στυλ.
«Θα πρέπει να κάνω πολλές μα πάρα πολλές μικρές προσπάθειες που κανένας δεν θα δει και δεν θα εκτιμήσει μέχρι να κατορθώσω ίσως κάτι αξιόλογo. Μπροστά από οτιδήποτε αξιόλογο βρίσκεται η προσπάθεια μαζί με κόπο και ιδρώτα.». Τάδε έφη η Παναγιώτα Δόση στην επίσημη σελίδα του ΟΠΑΠ, ο οποίος και την στηρίζει τα τελευταία χρόνια. Από αυτές τις λέξεις καταλαβαίνεις πολλά. Η Παναγιώτα δεν έγινε από τη μία μέρα στην άλλη πρωταθλήτρια στο άλμα εις ύψος. Προσπάθησε, απέτυχε, σηκώθηκε, ξαναπροσπάθησε, πέτυχε. Το συγκεκριμένο μοτίβο της επιτυχίας μπορεί να ακούγεται εύκολο, όμως για να το ακολουθήσεις πρέπει να έχεις αντοχή, ψυχική δύναμη και μπόλικα κότσια!
Τα ρεκόρ και τα επιτεύγματα της, επίσης, δείχνουν πολλά. Μόλις στα 15 της πέτυχε αυτό για το οποίο άλλοι παλεύουν χρόνια. Την καλύτερη εν Ελλάδι επίδοση στην ιστορία του αθλήματος στην κατηγορία U16 με άλμα στο 1.77μ! Ναι, τότε όντως «άγγιξε» τον δικό της ουρανό. Όπως και στην Παγκόσμια Γυμνασιάδα του Μαρόκο λίγους μήνες αργότερα ή στα Διαβαλκανικά πρωταθλήματα, στα οποία πρωταγωνιστεί μέχρι και σήμερα.
Βλέπεις την ταυτότητα της. 20 χρονών. Σκουπίζεις τα μάτια σου ή τα γυαλιά σου, λες δε μπορεί, κάτι βλέπω λάθος. Κι όμως είναι η αλήθεια. Και σας ρωτούμε… Πόσες 20χρονες έχετε δει να «πιάνουν» ένα μέρος της δικής τους κορυφής; Είτε λίγες, είτε πολλές η Παναγιώτα Δόση το έκανε με όπλο της την αγάπη για το άθλημα και την αστείρευτη πηγή ενέργειας που πηγάζει από μέσα της σε κάθε άλμα. Απλά μένεις να την χειροκροτείς.
Δίπλα της πάντα, ο πατέρας της, κύριος Θεόδωρος Δόσης. Εκεί για να την καθοδηγεί, μα κυρίως να χαμογελά από περηφάνια. Για τους αριθμούς της καλύτερα να μας τα πει η ίδια παρακάτω. Νομίζω, τόσο καιρό, έχετε καταλάβει ότι σε αυτή τη στήλη, τα νούμερα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Η ιστορία πίσω από την επιτυχία, η δύναμη του ονείρου και η σημασία της άθλησης είναι στοιχεία που ανήκουν ψηλότερα στην δική μας δημοσιογραφική πυραμίδα. Παναγιώτα, σε ευχαριστούμε εκ των προτέρων για όσα μας δίδαξες, για αυτό το πάθος που ξεχειλίζει σε κάθε σου προσπάθεια και για την τυφλή αφοσίωση στον στόχο. Μας δίνεις κίνητρο να πηδήξουμε κι εμείς πάνω από τη μπάρα της ζωής. Κι ας μην πάρουμε το μετάλλιο. Όπως λες κι εσύ, θα χρειαστεί να κάνουμε πολλές μικρές προσπάθειες μέχρι να πετύχουμε κάτι αξιόλογο, αλλά στο τέλος θα βγούμε κερδισμένοι, με μαθηματική ακρίβεια.
Πάμε λοιπόν να γνωρίσουμε καλύτερα την Παναγιώτα Δόση, αθλήτρια του άλματος εις ύψους, ετών 20. Last but not least, για στη στήλη του Newn People και τη χρονιά 2020-21…
Συνέντευξη στον Γιώργο Τσαρουχά
Για τα προβλήματα της πανδημίας και τις επιπτώσεις που άφησε πίσω της στην ίδια, μας είπε:
Π.Δ: Ευτυχώς και δυστυχώς (μαζί) τα γήπεδα στην 2 η καραντίνα ήταν ανοιχτά. Και το λέω με αυτόν τον τρόπο διότι εγώ ήμουν από τους λίγους «ευνοημένους». Το δικαίωμα στον πρωταθλητισμό, εν μέρει, καλύφθηκε για κάποιους. Από την άλλη πλευρά όμως το δικαίωμα των μικρών παιδιών να τρέξουν, να πηδήξουν , να πετάξουν αντικείμενα, να γελάσουν και να τσακωθούν «κλειδώθηκε» στα σπίτια. Κάθε φορά που το σκέφτομαι με θλίβει πάρα πολύ, καθώς παράλληλα θυμάμαι τον εαυτό μου στις μικρές ηλικίες και τι ήταν αυτό που με κράταγε μέσα στα γήπεδα. Τώρα όσον αφορά την 1 η καραντίνα, τα πράγματα ήταν δυσκολότερα και πραγματικά χαίρομαι που μένω στην εξοχή και μπόρεσα να καλυφθώ κάπως από προπόνηση.
Σχετικά με τους αγώνες και φέτος και πέρυσι ακυρώθηκαν αρκετά πρωταθλήματα διεθνούς επιπέδου.. αυτό πρακτικά φέρνει τους πρωταθλητές μας σε αρκετά δυσχερή θέση. Βλέπετε, όσοι αποφασίζουν για την τύχη αυτών των δρώμενων συνήθως δεν έχουν περάσει από την θέση μας και δεν κατανοούν πως είναι να πηγαίνουν χαμένοι οι κόποι ολόκληρων και χρόνιων προσπαθειών.
Παρά το νεαρό της ηλικίας σου, ξεκίνησες από νωρίς τον πρωταθλητισμό. Κολύμπησες στα βαθιά και μέχρι τώρα όχι απλά επιπλέεις, αλλά το κάνεις και με στυλ. Πόσο δύσκολη ήταν αυτή η προσαρμογή στις απαιτήσεις του πρωταθλητισμού, τι σου στέρησε και τι σου χάρισε ανά τα χρόνια;
Π.Δ: Ο αθλητισμός θα έλεγα πως είναι μικρόβιο. Γενικώς αν το κολλήσεις δύσκολα ξεφεύγεις από την «γλύκα» του. Παρόλα αυτά από πολύ μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να μην μπορεί να σταθεί πουθενά και να είναι υπερδραστήριος. Για εμένα το να βρω έναν τρόπο να μπω μέσα στα γήπεδα και να είμαι στο πόδι όλη την μέρα ήταν, είναι και θα είναι όνειρο ζωής. Μέσα σε όλα αυτά όμως είχα και την τύχη να έχω τον πατέρα μου και προπονητή μου, ο οποίος φρόντισε να με καθοδηγήσει στα σωστά πλαίσια τις κατάλληλες στιγμές. Και κάπως έτσι ήρθε και ο πρωταθλητισμός. Του οφείλω πολλά!
Σίγουρα οι καθημερινές θυσίες είναι πάρα πολλές, αλλά παρόλα αυτά γίνονται με μεγάλη χαρά όταν αγαπάς αυτό που κάνεις και καταλήγεις να μην τις αντιλαμβάνεσαι. Στα δύσκολα τις σκέφτεσαι και σου περνάν από το μυαλό, όμως αυτές είναι που σε δυναμώνουν και σε κάνουν να μην το βάζεις κάτω.
Το άλμα εις ύψος θεωρείται ένα από τα πιο απαιτητικά αθλήματα του στίβου. Ωστόσο στην Ελλάδα είναι κάπως υποβαθμισμένο. Εσένα τι σε τράβηξε σε αυτό; Ως η πλέον ειδικός, θα θέλαμε αν γίνεται να μας πεις λίγα λόγια για τις ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες του αθλήματος.
Π.Δ: Το άλμα εις ύψος είναι ένα αγώνισμα του στίβου πολύ εντυπωσιακό. Καταφέρνει κανείς να υπερνικά την βαρύτητα χωρίς να χρησιμοποιεί άλλα μέσα, πέρα από το ίδιο του το σώμα. Εμένα ο μπαμπάς μου ήταν αθλητής της εθνικής ομάδας στο άλμα εις ύψος στην ηλικία μου, οπότε άκουγα πολλά και όμορφα πράγματα για το αγώνισμα από μικρή. Μέχρι που κάποια στιγμή «έκανε το λάθος» και άνοιξε την τηλεόραση σε τελικό παγκοσμίου πρωταθλήματος γυναικών, όταν ήμουν γύρω στα 6 χρονών. Από τότε κόλλησα και ζήταγα να με βάλει στον χώρο του στίβου. Εντάξει, με το πέρασμα του χρόνου έδειχναν και οι κινητικές μου δυνατότητες ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι καλό. Εκείνος όμως περίμενε αρκετά ώστε να καταφέρει να με εν-τάξει στην κατάλληλη περίοδο για εμένα και ηλικιακά και ψυχολογικά στους αθλητικούς χώρους.
Τα μετάλλια πολλά, οι προσδοκίες για το μέλλον ακόμα περισσότερες. Ποιοι είναι οι μεγάλοι σου στόχοι στον αθλητισμό και ποιες στιγμές θα ξεχώριζες από τη μέχρι τώρα πορεία σου;
Π.Δ: Για εμένα ξεκάθαρα δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από το να μπορώ να αντιπροσωπεύω την χώρα μου σε διεθνείς διοργανώσεις. Το να μπορώ να φοράω το εθνόσημο στο στήθος μου και να αντικατοπτρίζω τους κόπους μου σε κάτι τόσο όμορφο και ισχυρό για την πατρίδα μου, είναι η μεγαλύτερη δόξα και τιμή.
Θα έλεγα πως θέλω να φτάσω εκεί όπου δεν μπορώ! Να βρω τα όρια του εαυτού μου και να τα ξεπεράσω. Μόνη μου όμως και υγιής. Κάθε στόχος που έχω στο μυαλό μου θέλω να εκπληρωθεί καθαρά και μόνο με δική μου προσπάθεια. Από μικρό παιδί ποτέ δεν μου άρεσε να με παινεύουν για κάτι που δεν είναι 100% δικό μου. Μαζί με τους ανθρώπους που με στηρίζουν και με αγαπούν στο πλευρό μου, πιστεύω μπορώ να πετύχω τους στόχους μου!
Υπήρξε στιγμή που να ένιωσες ότι το όνειρο σου σβήνει; Αν ναι, τι έκανες για να αφήσεις πίσω σου αυτές τις σκέψεις;
Π.Δ: Υπήρχε στιγμή, ναι, και πάντα θα υπάρχει. Λέω συνεχώς στον πατέρα μου, πως ο στίβος είναι πολύ «ακριβός» και δεν αναφέρομαι μόνο στο υλιστικό κομμάτι. Κοστίζει ψυχικά, γιατί κανείς δεν σου εγγυάται ότι επειδή δούλεψες θα έχεις και αποτέλεσμα και ειδικά σε ένα αγώνισμα όπως το ύψος. Αστάθμητοι παράγοντες όπως π.χ. ένας τραυματισμός αποτελούν μεγάλα σταυροδρόμια στο ταξίδι και στους κόπους σου και πρέπει να φανείς δυνατός για να τα αντιμετωπίσεις.
Προφανώς βέβαια και οι άνθρωποι που θα συναντήσεις στο δρόμο σου δεν θα θέλουν πάντα το καλό σου και εκεί είναι που πρέπει να σταθείς ακόμα πιο δυνατός. Για αυτό και κάπου εδώ είμαι δύο φορές ευγνώμων για τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου.
Ο πατέρας σου είναι ταυτόχρονα και προπονητής σου. Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σου έχει δώσει και πόσο σημαντικό είναι για σένα το γεγονός ότι έχεις κάποιον δικό σου άνθρωπο να σε στηρίζει και προπονεί την ίδια στιγμή;
Π.Δ: Ο πατέρας μου είναι ο μόνος λόγος που συνεχίζω και κάνω πρωταθλητισμό σήμερα. Όπως είπα και παραπάνω του οφείλω τα πάντα. Η σχέση γονέα- προπονητή και παιδιού-αθλητή είναι μία ευλογία που λίγοι άνθρωποι έχουν την δυνατότητα να ζήσουν. Κάθε δύσκολη στιγμή μου μού την έκανε εύκολη και ήταν μαζί μου σε κάθε εμπόδιο που βρήκα μπροστά μου για να το λυγίσει. Τον ευχαριστώ για όλα και ελπίζω να αξιωθούμε να ζήσουμε μαζί πολλές όμορφες στιγμές ακόμα…
Η Ολυμπιάδα, είναι μέσα στα κοντινά σου πλάνα;
Π.Δ: Η Ολυμπιάδα είναι ένα στοιχειωμένο και βαθιά ριζωμένο όνειρο μέσα σε κάθε αθλητή. Είναι και για εμένα, από την πρώτη μέρα που πάτησα στο γήπεδο και δεν το κρύβω ότι παλεύω καθημερινά για αυτό. Όμως, πριν το κάνω πραγματικότητα προτιμώ να το προστατεύσω και να το φυλάω μόνο για μένα όσο καλύτερα μπορώ.
Πως νιώθεις κάθε φορά λίγο πριν το τελικό άλμα. Συναισθήματα, σκέψεις, κάτι που δεν αφήνεις ποτέ πίσω σου πριν τον αγώνα;
Π.Δ: Λίγο πριν το τελικό άλμα είμαι εγώ και ο πήχης. Αιώνιοι φίλοι και εχθροί. Μαζί στις προπονήσεις, μαζί και στους αγώνες. Δεν βλέπω άλλες αντιπάλους. Πρέπει να συγκεντρωθώ για να τον υπερνικήσω. Άλλωστε δεν είναι κάτι άγνωστο για μία υψίστρια ο πήχης και το άλμα, καθώς μάλλον την περισσότερη μέρα είμαι στον αέρα, παρά στο δάπεδο. Αυτό που πάντα έχω μαζί μου είναι το σταυρουδάκι στο λαιμό μου. Μου δίνει δύναμη και μου το αγόρασε ο μπαμπάς μου.
Το συναίσθημα του να εκπροσωπείς την πατρίδα σου είναι τόσο δυνατό όσο φανταζόμαστε;
Π.Δ: Το συναίσθημα αυτό είναι για εμένα ευλογία. Θα συνεχίσω να υπομένω 1000 λύπες και 1 χαρά μόνο και μόνο γιατί μία και μοναδική χαρά με τα γαλανόλευκα. Η ανατριχίλα που σου προσφέρει το να «πολεμάς» για την πατρίδα σου είναι κάτι το μοναδικό!
Θεωρείς ότι η Ομοσπονδία στηρίζει όπως είθισται εσάς τους νέους αθλητές; Οι εγκαταστάσεις βοηθούν στην προετοιμασία σας;
Π.Δ: Σίγουρα δεν είμαι στην θέση της ομοσπονδίας και σίγουρα αυτό δεν μου δίνει το δικαίωμα να τεθώ υπέρ ή κατά της. Αυτό όμως που ξέρω και βλέπω, γιατί έχω ταξιδέψει αρκετά λόγω του στίβου, είναι ότι ενώ είμαστε η χώρα από όπου ξεκίνησε ο αθλητικός πολιτισμός, δεν τον αντιμετωπίζουμε με την αξία που θα του έπρεπε.
Έχει μέλλον η Ελλάδα στο άλμα εις ύψος; Πιστεύεις, πέραν από εσένα, μπορούμε να ελπίζουμε σε κάποιον άλλον για ανάλογες επιτυχίες στο μέλλον;
Π.Δ: Η Ελλάδα όπως και κάθε ευρωπαϊκή χώρα έχει μέλλον στο άλμα εις ύψος. Αρκεί μόνο να βρεθούν στον δρόμο των μικρών παιδιών άνθρωποι που αγαπούν το λειτούργημα του προπονητή και «διψούν» για την ανάπτυξη του αθλητικού ιδεώδους. Όσον αφορά την έλλειψη αθλητικού υλικού και εγκαταστάσεων αυτό είναι κάτι που αντιμετωπίζουμε μέχρι και σήμερα όλοι οι αθλητές στην Ελλάδα και που είναι «στο χέρι των υπεύθυνων», αν όντως θέλουν και ενδιαφέρονται, να βοηθήσουν.
Τι σου δίνει το μεγαλύτερο κίνητρο να συνεχίσεις κι αν θα ήθελες να μας περιγράψεις για το αν η 7χρονη Παναγιώτα φανταζόταν ότι σε λίγα χρόνια θα φτάσει σε αυτό το επίπεδο…
Π.Δ: Η 7χρονη Παναγιώτα σίγουρα και ποτέ δεν φανταζόταν ότι θα μπορούσε να τα καταφέρει. Θυμάμαι τον εαυτό μου στα σχολικά πρωταθλήματα του δημοτικού να προσπαθεί να μοιάσει στα παιδιά, τα οποία λόγω γρηγορότερης βιολογικής ανάπτυξης τα καταφέρνανε καλύτερα. Όταν είσαι μικρός θες όλα να γίνουν άμεσα και εκεί έρχεται ένα καλό οικογενειακό πλαίσιο να σε συνεφέρει και να σε υποστηρίξει. Ο αγωνιστικός αθλητισμός είναι δύσκολο να σε «κρατήσει» όταν είσαι μικρός, καθώς πρέπει να σταθείς τυχερός και να παίρνεις και μερικές μικρές νίκες- δόξες για να χαίρεσαι. Εδώ κάπου πρέπει να τονίσω πως είμαι υπέρ στην ανάπτυξη και του ανταγωνισμού στις παιδικές ηλικίες. Αν πούμε πως μπαίνουμε στον αγωνιστικό χώρο και δεν θέλουμε να κερδίσουμε θα είναι μεγάλο ψέμα. Είναι στη φύση του ανθρώπου να κυνηγάει να είναι ο καλύτερος και αυτό πρέπει και οφείλει να αναπτυχθεί στους μικρούς μας φίλους.
Στους επερχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες, ποιοι πιστεύεις ότι θα ξεχωρίσουν (από την ελληνική αποστολή και όχι μόνο).
Π.Δ: Στους επερχόμενους Ολυμπιακούς εύχομαι κάθε αθλητής να δει τον εαυτό του όπως ποθεί. Το να μπορεί να βρίσκεται εκεί είναι ήδη από μόνο του ένας άθλος και ένα επίτευγμα , το οποίο αξίζει να καταχειροκροτηθεί. Όσοι δεν τα καταφέρουμε όμως σε αυτήν την Ολυμπιάδα, να είστε σίγουροι πως δώσαμε και θα συνεχίσουμε να δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό και με το παραπάνω. Έτσι κι αλλιώς η μισή μαγεία είναι στην προσπάθεια του να τα καταφέρεις!
Τέλος, ποια είναι τα μεγαλύτερα στηρίγματα σου; Σε ποιους οφείλεις το μεγαλύτερο “ευχαριστώ”;
Π.Δ: «Το μεγαλύτερο ευχαριστώ, το οφείλω στον μπαμπά μου, που με ανέχεται όσο κυκλοθυμική και περίεργη και αν είμαι στην προπόνηση. Το είπα και παραπάνω, του οφείλω τα πάντα, ό,τι ήμουν, ό,τι είμαι και ό,τι θα γίνω… Από εκεί και πέρα ο αδερφός μου και συναθλητής μου με σιγοντάρει πάρα πολύ στην προπόνηση και με στηρίζει ψυχικά, με λίγα λόγια είναι για εμένα το μεγαλύτερο δώρο. Σε λίγο καιρό θα παίρνετε συνέντευξη από αυτόν, για αυτό προσέχετε τον (γέλια)! Και βέβαια πάντα πίσω μένει μια μαμά αφανής ήρωας, να σε φροντίζει, να σου μιλάει όμορφα και να εξισορροπεί τις εντάσεις, να είναι η καλύτερή σου φίλη. Ευχαριστώ την οικογένεια μου για όλα!
Θα ήμουν άδικη ωστόσο αν σε αυτό το σημείο δεν ανέφερα την δεύτερη οικογένεια μου, τον ΟΠΑΠ, που αγκάλιασε την αθλητική μου προσπάθεια από την πολύ αρχή, δίνοντας μου ευκαιρίες και «ανοίγοντας μου δρόμους», που από μόνη μου δεν θα τα είχα καταφέρει. Ένα μεγάλο ευχαριστώ και εκεί λοιπόν και κυρίως εκεί!»
Η στήλη του #NewnPeople κλείνει μία πορεία γεμάτη λαμπερές προσωπικότητες, αμέτρητα συναισθήματα και (ελπίζουμε) διδάγματα που μας έκαναν όλους να πιστέψουμε λίγο παραπάνω στις δυνατότητες μας. Μετά το «ποδαρικό» της Σοφίας Λιοδάκη (πρωταθλήτρια ποδηλασίας) πίσω στον Νοέμβριο, ακολούθησαν άλλες 19 προσωπικότητες γεμάτες ελπίδα για το σήμερα και το μέλλον του ελληνικού αθλητισμού. 17 διαφορετικά αθλήματα που δεν είχαν αγκαλιαστεί τόσο από τον κόσμο στη χώρα μας μεταφέρθηκαν στις οθόνες σας μέσα από το Newn.gr και εσείς το ανταμείψατε με χιλιάδες προβολές, καθώς περισσότεροι από 11.000 διαφορετικοί αναγνώστες ξεφύλλισαν έστω για μία φορά κάποια σελίδα – ιστορία αυτής της στήλης.
Σας ευχαριστούμε και ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων λέμε απλά «εις το επανιδείν…».
