Ύστερα από ένα μεγάλο σχετικά διάστημα αποχής, επανέρχομαι με ένα άρθρο για την τοπική αυτοδιοίκηση, με την οποία ασχολούμαι, καθότι αποτελεί την εγγύτερη μορφή εξουσίας στον πολίτη. Ας μη δαιμονοποιούμε τις λέξεις και δη εκείνες τις οποίες θα έπρεπε να γνωρίζουμε καλά, προκειμένου να μπορούμε, μέσα από την κατανόησή τους, να κατευθύνουμε αναλόγως τα αιτήματα, τις ανάγκες και τις ανησυχίες μας. Σε μια πολυεπίπεδη διακυβέρνηση και σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα, που ελάχιστα εκπαιδεύει τους πολίτες, να είναι πολίτες και όχι καλά χειραγωγούμενη μάζα, είναι δύσκολο κανείς να αντιληφθεί την εκάστοτε εξουσία και τις αρμοδιότητές της. Ερχόμενος στο ζήτημα του άρθρου, δίνεται η ευκαιρία την περίοδο αυτή, περίπου ενάμιση χρόνο από την αρχή της πανδημίας και δύο χρόνια από την εκλογική διαδικασία, να γίνει μια κριτική προσέγγιση στα όσα κυρίως δεν έγιναν. Όπως συνηθίζω να λέω, η πολιτική δεν έχει ανάγκη από χειροκροτητές, αλλά από ανθρώπους που ανιχνεύουν τα προβλήματα, κάνουν κριτική και προτείνουν τις όποιες λύσεις, ανεξαρτήτως αν είναι αποδεκτές ή όχι.
Το ζήτημα του σημερινού άρθρου είναι μια πρώτη κριτική ματιά, των ζητημάτων του Δήμου Θέρμης, καθώς και ζητήματα που χρήζουν βελτίωσης. Καταρχάς, είναι ιδιαίτερα ευχάριστο το γεγονός, ότι το τελευταίο διάστημα στο Δήμο Θέρμης έχουν ανθίσει αποφασιστικά οι εθελοντικές ομάδες των πολιτών. Αντιλαμβανόμενοι την αξία της φροντίδας του τόπου όπου διαβιούν, προσφέρουν τα μέγιστα, καθώς την ποιότητα ζωής του Δήμου δεν μπορούν να την καλύψουν τα οκτάμηνα των ανθρώπων που φροντίζουν τον τόπο μας. Μάλιστα, η ενεργοποίηση των νέων, η οποία έχει ανάγκη εσαεί τη στήριξη και την ώθηση του δήμου, είναι το πλέον ενθαρρυντικό σημείο ανάπτυξης πολιτικής κουλτούρας στους νέους. Όσο θεωρητικό κι αν ακούγεται, η ενεργοποίηση των πολιτών και η ενθάρρυνση των δράσεών τους, είναι πραγματικό επίτευγμα για έναν δήμο ο οποίος δεν διαθέτει χαρακτηριστικά ενός κλασικού αστικού περιβάλλοντος.
Ωστόσο, η περίοδος της πανδημίας ήταν και είναι ένα πεδίο στο οποίο χρήζει ταχύτητας και προσαρμοστικότητας, ενώ είναι και μια χρυσή ευκαιρία να προλάβει κανείς όσα δεν μπορεί συνήθως. Το ένα ζήτημα αφορά έργα ανάπτυξης σε συνάρτηση με έργα υποδομής, δηλαδή ασφαλτοστρώσεις σε σχέση με αποχέτευση, 5G, οπτικές ίνες και φυσικό αέριο. Εν μέσω των περιοριστικών μέτρων, υπήρχε ακόμη, η δυνατότητα δυναμικής λύσης σοβαρών κυκλοφοριακών ζητημάτων όπως για παράδειγμα ο κεντρικός δρόμος του Ν. Ρυσίου, ο οποίος κυριαρχείται από σημαντική δυσκολία διέλευσης. Πέραν αυτών, ένα επιπλέον ζήτημα, αφορά τον εκσυγχρονισμό των ηλεκτρονικών υπηρεσιών, δίνοντας στον δημότη περισσότερες ευκαιρίες και δυνατότητες εξ αποστάσεως διεκπεραίωσης προσωπικών του υποθέσεων. Ένα παράδειγμα ανάγκης ηλεκτρονικού εκσυγχρονισμού αποτελεί η αποστολή του λογαριασμού του νερού ή των διδάκτρων του πολιτιστικού μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και η πληρωμή αυτών μέσω ειδικής πλατφόρμας. Συν τοις άλλοις η ανανέωση των βιβλίων από τη δανειστική βιβλιοθήκη να ακολουθεί τα πρότυπα των πανεπιστημιακών βιβλιοθηκών και να υλοποιείται ηλεκτρονικά.
Η πανδημία, έτσι όπως εξελίχτηκε και με βάση τις κυβερνητικές κατευθύνσεις, ώθησε ή θα έπρεπε να ωθήσει τους περισσότερους δήμους σε περισσότερη κοινωνική πολιτική. Η ανάγκη δημοτικών ιατρείων και φαρμακείων, μονάδων στήριξης ατόμων με αναπηρία, ειδών πρώτης ανάγκης, ρουχισμού και τεχνολογικών μέσων σε άπορους δημότες είναι επιτακτική πλέον. Πιστεύω ότι με κυβερνήσεις που ρίχνουν τις ευθύνες στους πολίτες για τα δεινά της χώρας, η αυτοδιοίκηση θα πρέπει να γίνει το στήριγμα των πολιτών και να αναλάβει ευθύνες που δεν της αναλογούν.
