Σύμφωνα με τον υπουργό Παιδείας, Κυριάκο Πιερρακάκη, οι αλλαγές στις πανελλαδικές είναι ένας γρίφος, όπως γρίφοι ήταν οι απαντήσεις που έγινε το Μαντείο, αλλά πρέπει να προσπαθήσουμε να τον λύσουμε:
«Πρέπει να θυμηθούμε την Ιστορία του Μαντείου των Δελφών, τον χρησμό ότι τα “ξύλινα τείχη” θα σώσουν την Αθήνα από τους Πέρσες. Ορισμένοι το ερμήνευσαν κυριολεκτικά, ο Θεμιστοκλής κατάλαβε ότι επρόκειτο για τα πλοία και έσωσε την παρτίδα και την πατρίδα. Μόνο αν ερμηνεύσουμε τα τείχη ως πλοία, θα έχουμε ως χώρα τις δυνατότητες και το μέλλον που μας αρμόζει. Αν κλειστούμε, η μοίρα μας δεν θα είναι καλή. Πρέπει να το τολμήσουμε και θα προσέθετα ότι δεν έχουμε και τίποτε να χάσουμε», είπε ο υπουργός Παιδείας σε συνέντευξη που παραχώρησε στο Reporter Magazine και αναδημοσιεύουμε ολόκληρη στη συνέχεια/
Πιερρακάκης: Να έχεις την αίσθηση ότι αγαπάς την ευθύνη, όπως λέει ο Καζαντζάκης
Αναλυτικά η συνέντευξη του Κυριάκου Πιερρακάκη στον Άγγελο Κωβαίο, που δημοσιεύθηκε στο Reporter Magazine Δεκεμβρίου 2024
Κύριε υπουργέ, πολλά έχουν ειπωθεί και γίνει για την Ανώτατη Εκπαίδευση θα πρέπει να δοθεί μία έμφαση στις χαμηλότερες βαθμίδες. Να δούμε λίγο τη βαρύτητα της Μέσης βαθμίδας; Υπάρχει μία άποψη ότι η Ανώτατη αφορά ενηλίκους, ενώ το κρίσιμο είναι τι έχει γίνει πιο πριν και ότι το Πανεπιστήμιο ουσιαστικά υποδέχεται τα προβλήματα των χαμηλότερων βαθμίδων. Υπάρχουν περιθώρια μίας πραγματικά μεγάλης μεταρρύθμισης στη Μέση Εκπαίδευση;
«Υπάρχουν και ήδη έχουμε ξεκινήσει να βλέπουμε κομμάτια της, αφενός από τις 11+1 αλλαγές από τις οποίες ξεκινήσαμε την εφετινή σχολική χρονιά, αφετέρου με τις πρόσθετες νομοθετικές πρωτοβουλίες τις οποίες ανακοινώσαμε στο υπουργικό συμβούλιο για τα σχολεία μας, δύο ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα. Πιστεύω βαθιά ότι πρέπει να κάνεις πολλές αλλαγές οι οποίες να καταλήγουν σε κάτι μεγαλύτερο από το ονομαστικό τους άθροισμα. Αυτό είναι πολύ σημαντικότερο από το να ανακοινώνεις μία και μεγάλη τομή, τον έναν και μεγάλο νόμο, ο οποίος να θεωρείς ότι θα τα αλλάξει όλα. Στην πραγματικότητα το υπουργείο Παιδείας, με βάση κάποιες παραμέτρους, είναι το μεγαλύτερο υπουργείο της κυβέρνησης, σίγουρα σε ό,τι αφορά το ανθρώπινο δυναμικό· ακουμπά κάθε ελληνική οικογένεια και υπ’ αυτήν την έννοια για να μπορέσεις να πετύχεις μία μεγάλη ποιοτική αλλαγή πρέπει να παρέμβεις σε εκατοντάδες διαφορετικούς τομείς ταυτόχρονα, εντός του συστήματος εκπαίδευσης. Γι’ αυτό και σας ξεκίνησα την απάντηση στεκόμενος στις 11+1 αλλαγές στην αρχή της χρονιάς.
Τι περιελάμβαναν αυτές; Η “+1” ήταν το πρόγραμμα “Μαριέττα Γιαννάκου” στο οποίο αναφέρθηκε ο Πρωθυπουργός στην ομιλία του στη Βουλή, με την οποία αύξησε τον προϋπολογισμό από τα 250 εκατ. στα 350 εκατ. για την παρέμβαση στα σχολικά κτίρια. Γιατί ναι, αν μία από τις 11 αλλαγές είναι οι διαδραστικοί πίνακες που μπαίνουν σε όλες τις αίθουσες, δεν μπορεί δίπλα να έχεις έναν σοβά που πέφτει. Άρα πρέπει να υπάρξει και μία επένδυση ενός πολύ μεγάλου ποσού για τις σχολικές υποδομές. Μέσα στις 11 αλλαγές υπάρχει και η αλλαγή αντίληψης του μαθήματος της λογοτεχνίας, πώς πρέπει να διδάσκεται η πληροφορική, πώς πρέπει να προσεγγίσεις τον σχολικό επαγγελματικό προσανατολισμό, κ.ά. Επίσης, το νέο θεσμικό πλαίσιο που φέραμε περιλαμβάνει καινοτομίες, όπως τον τρόπο εφαρμογής του διεθνούς Baccalaureate, τον τρόπο με τον οποίο οι διευθυντές των σχολείων θα λειτουργούν πλέον με μεγαλύτερη ενδυνάμωση του ρόλου τους και λιγότερη γραφειοκρατία και γενικά θα έλεγα, είναι πολλές οι παρεμβάσεις που απαιτούνται και πρέπει να γίνουν με πολύ μεγάλη ταχύτητα για να φέρουμε τα σχολεία στον 21ο αιώνα στην πράξη και όχι μόνο ημερολογιακά».
Από όλα αυτά, ποιο πρόβλημα είναι το πιο επείγον στην αντιμετώπισή του; Οι υποδομές, το περιεχόμενο, το ανθρώπινο δυναμικό;
«Πολύ φοβάμαι ότι δεν είναι ένα. Γι’ αυτό ακριβώς λέω ότι πρέπει να κάνουμε πολλά πράγματα μαζί. Δεν θα ήταν εύκολο να προτεραιοποιήσω ένα. Γιατί αν πούμε “οι υποδομές”, θα δει κανείς την ίδια στιγμή τα σε πολλά πεδία τα βιβλία είναι απαρχαιωμένα, όπως στην Πληροφορική και όχι μόνο. Γι’ αυτό αλλάζουν όλα τα βιβλία από τον Σεπτέμβριο του ’26. Πρέπει να μπορέσεις να κάνεις πολλά ταυτόχρονα. Το ίδιο το θεσμικό πλαίσιο κύριε Κωβαίε, αν δει κανείς τι περιλαμβάνει ο νόμος με τον οποίο λειτουργούν σήμερα τα σχολεία, σε ιδιαίτερα θεμελιώδη βαθμό είναι ο νόμος του 1985, δια χειρός Απόστολου Κακλαμάνη. Άρα θέλει μία αλλαγή και το θεσμικό λογισμικό των σχολείων. Και σίγουρα, επειδή πολλοί καθηγητές μας λένε ότι ταλαιπωρούνται από τη γραφειοκρατία και ειδικά οι διευθυντές των σχολείων, πρέπει κάπως να αφαιρέσουμε τη γραφειοκρατία από τις πλάτες τους, ώστε να μπορέσουν να αφοσιωθούν στα εκπαιδευτικά τους καθήκοντα. Αλλά κάνοντας ένα βήμα πίσω, αν με ρωτάτε τι ήδη έχουμε κάνει, σίγουρα ο νέος κανονισμός λειτουργίας που ισχύει από τις αρχές του έτους και περιλαμβάνει αυτό που πήρε, αν θέλετε τα περισσότερα πρωτοσέλιδα, που ήταν η απαγόρευση εμφανούς κατοχής και χρήσης κινητών τηλεφώνων, βλέπουμε ότι λειτουργεί στα σχολεία.
Το 86% της κοινής γνώμης έχει αγκαλιάσει την απαγόρευση χρήσης κινητών στο σχολείο, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είχε να κάνει με το πώς μπορούν να έχουν εργαλεία στα χέρια τους οι εκπαιδευτικοί, για να διαχειριστούν τα φαινόμενα του bullying ή της σχολικής βίας, για να μπορέσυν να οργανώσουν καλύτερα το μάθημά τους. Αν έπρεπε να σταχυολογήσω κάτι, το πιο σημαντικό ήταν αυτό: Τα εργαλεία που έχουν οι εκπαιδευτικοί στα χέρια τους, αυτό που ξεκινήσαμε από τον Σεπτέμβριο. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να υποτιμήσω όλα τα υπόλοιπα τα οποία έχουν δρομολογηθεί, πολύ απλά πρέπει να τα κάνουμε όλα πάρα πολύ γρήγορα».
Μία ερώτηση γενική, αλλά έχει να κάνει με αυτά που λέτε. Μπορούμε να πούμε ότι σήμερα το σχολείο, δημοτικό και γυμνάσιο, διδάσκει αξίες στα παιδιά;
«Μπορούμε να το πούμε 100%. Το ερώτημα είναι ποιες αξίες διδάσκει».
Προφανώς.
«Εγώ θα έλεγα ότι υπάρχει μία μετατόπιση μέσα στο χρόνο γενικά, διότι το σχολείο γίνεται ένας πολλαπλασιαστής των θεμελιωδών χαρακτηριστικών της κουλτούρας της χώρας μας. Αυτά που ακούμε στην οικογένεια, σε συντριπτικό βαθμό είναι αυτά που θα ακούσουμε και στο σχολείο με ένα πολλαπλασιαστικό περιεχόμενο. Το ερώτημα είναι πώς μπορούμε να ενισχύσουμε κάποιες δεξιότητες και κάποιες αξίες, διότι αυτά πάνε μαζί, όπως λένε στα μαθηματικά είναι τα αξιώματα και τα θεωρήματα. Οι αξίες γεννούν δεξιότητες και τρόπους συμπεριφοράς και σκέψης. Πώς μπορούμε λοιπόν σκεπτόμενοι ποιες θα είναι οι προκλήσεις του αιώνα που διανύουμε, ειδικά προς τα μέσα του αιώνα, να κάνουμε τις αναγκαίες αλλαγές ώστε να εφοδιάσουμε τα παιδιά μας με όσο το δυνατόν περισσότερες δεξιότητες και με ένα σωστό αξιακό πλαίσιο, για να μπορέσουν να διαχειριστούν τα προβλήματα που θα έχουν μπροστά τους.
Για να το πω πολύ απλά, στην γενιά πριν από τη δική μου, αρκούσε το ένα πτυχίο για να έχεις μία καριέρα και να βγεις στη σύνταξη. Στη δική μου γενιά αυτό έγινε μεταπτυχιακό. Η γενιά των παιδιών που ξεκινούν τώρα το δημοτικό θα έχει τελείως διαφορετική αγορά εργασίας και τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής από τις προηγούμενες. Θα κάνουν κατά πάσα πιθανότητα περισσότερες από μία καριέρες, θα χρειαστεί να πάρουν κάποιες πάγιες δεξιότητες στην αρχή και μετά τα ξέρουν ότι θα πρέπει να επανεπιμορφώνονται διαρκώς και αυτό σημαίνει ότι η μετατόπιση θα γίνει από τα κλασικού τύπου πτυχία, που θα προσφέρουν τις πάγιες δεξιότητες, περισσότερο σε έναν εμπλουτισμό δεξιοτήτων στη διάρκεια ολόκληρης της ζωής. Αν δούμε αυτόν τον καμβά, αυτό συμβαίνει επειδή από τη μία έχεις τεχνολογική επιτάχυνση, σε λίγο θα την μετράμε σε διάστημα μηνών. Από την άλλη, έχεις το προσδόκιμο ζωής. Στην προηγούμενη γενιά υπήρχε ένα προσδόκιμο 60 ετών για να κάνεις καριέρα στη ζωή σου. Αυτό αυξάνεται διαρκώς και για τα σημερινά παιδιά μπορεί και ξεπεράσει τα 100. Άρα το σχολείο πρέπει να γίνει γεννήτρια των λεγόμενων ήπιων δεξιοτήτων…»
Λέγοντας αυτό, είναι προφανής η ανάγκη διασύνδεσης της ανώτατης βαθμίδας με την αγορά. Μήπως όμως είναι πιο επείγον να υπάρχει, αφενός, μία επαρκής στοιχειώδης μόρφωση, δηλαδή γραφή, ανάγνωση αριθμητική/μαθηματικά, αλλά να δοθεί και μία έμφαση στην τεχνική εκπαίδευση, όπου έχουμε και σοβαρά ελλείμματα στην αγορά εργασίας;
«Σίγουρα στην τεχνική εκπαίδευση θα πρέπει να υπάρξει μεγαλύτερη έμφαση, θα φτάσω εκεί, αλλά πρέπει να δούμε το ίδιο το πρόβλημα του σχολείου. Η ερώτηση που τίθεται από τους περισσότερους υπουργούς Παιδείας σε κάθε συνάντηση που κάνουμε, είναι “πώς θα σχεδιάσουμε ένα πρόγραμμα στα σχολεία, ένα σχολικό σύστημα, το οποίο θα εκπαιδεύσει τα παιδιά που είναι πέντε, έξι ετών και μπαίνουν τώρα σε αυτό, ώστε να 18 τους να αντεπεξέλθουν σε έναν κόσμο που ακόμη δεν υπάρχει”;
Ο κόσμος αλλάζει πάρα πολύ, ποιες θα είναι οι δεξιότητες που θα πρέπει να πάρουν τα παιδιά στο μεσοδιάστημα; Η σχετικά ασφαλής επένδυση θεωρείται ότι είναι να στοχεύσεις σε αυτό που είπαμε νωρίτερα, στις ήπιες δεξιότητες. Το να μάθεις να δουλεύσεις σε ομάδες θα είναι πάντα χρήσιμο, το να μάθεις να παρουσιάζεις τη δουλειά σου, επίσης. Το να μάθεις να σκέφτεσαι αλγοριθμικά. λογικά, όχι κατ’ ανάγκη να γνωρίζεις τη γλώσσα προγραμματισμού Perl ή την Python, αλλά να ξέρεις πώς λειτουργεί ο προγραμματισμός και ποια είναι η αλγοριθμική σκέψη. Και σίγουρα, επειδή μιλάμε για αξίες, το στοίχημα για εμένα θα είναι να εμφυσήσουμε στα παιδιά την αίσθηση του ανήκειν και η αίσθηση ότι πρέπει να παρεμβαίνεις εσύ ο ίδιος στον τόπο σου, στη χώρα σου, να είχες την αίσθηση ότι αγαπάς την ευθύνη, όπως λέει ο Καζαντζάκης. Αυτό δεν το κατακτήσαμε τις προηγούμενες δεκαετίες όσο θα έπρεπε, άλλοι το έχουν κατορθώσει σε μεγαλύτερο βαθμό. Το βλέπει κανείς στις παγκόσμιες έρευνες αξιών, είναι το λεγόμενο κοινωνικό κεφάλαιο, που διδάσκονται στις Πολιτικές Επιστήμες. Και σίγουρα, αυτό που περιγράφουμε ως εθελοντισμό, αλλά εγώ θα σας το πω με την ευρύτερη έννοια, το κοινωνικό κεφάλαιο, πρέπει να δούμε πώς θα μπορέσουμε να επενδύσουμε σε αυτό δια του σχολείου, με παρεμβάσεις.
’Ηδη φέτος αναπτύξαμε τις λεγόμενες “δράσεις ενεργού πολίτη”, με περιβαλλοντική πτυχή, αλλά όχι μόνο και γι’ αυτό θα υπάρχει, πέρα από τον κλασικό έλεγχο που δίνουμε στο σχολείο, ένα δεύτερο χαρτί που θα παίρνει κάθε μαθητής, με τις δράσεις αυτές στις οποίες συμμετείχε. Ακριβώς για να τονιστεί η μεγάλη και θεμελιώδης σημασία τους, είτε είναι μία αιμοδοσία, είτε να παρέμβεις σε μία αναδάσωση, ή οτιδήποτε με τέτοια πτυχή. Το σχολείο πρέπει να σου διδάσκει αυτόν τον τρόπο σκέψης».
Ποια είναι η φιλοσοφία του νομοσχεδίου που παρουσιάσατε προ ημερών;
«Από τη μία έχουμε μία δωρεά του Ιδρύματος Ωνάση με τα 21 δημόσια σχολεία που θα έχουν μια λογική αντίστοιχη με τον τρόπο λειτουργίας του Ωνάσειου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου. Επί της ουσίας μία σύμπραξη του κράτους με ένα κοινωφελές ίδρυμα. Έχουμε δει ότι τα πρότυπα και πειραματικά σχολεία πετυχαίνουν, ειδικά τα πρότυπα έχουν τις υψηλότερες επιδόσεις στις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Πολύς κόσμος επιδιώκει να πάνε τα παιδιά του στα πρότυπα σχολεία, άρα θέλουμε κι εμείς να αυξήσουμε την κλίμακα αυτών των σχολείων στο βαθμό που είναι εφικτό. Και με τη σύμπραξη ενός σπουδαίου κοινωφελούς ιδρύματος, θα μπορέσουμε να στηρίξουμε αυτήν την επιλογή. Τα «Ωνάσεια Σχολεία» θα έχουν μια λογική προτύπου αλλά σε αυτά θα λειτουργήσει ένα άλλο θεσμικό πλαίσιο, με στόχο να υπάρξουν και περαιτέρω καινοτόμες εκπαιδευτικές πολιτικές, οι οποίες θα αναπτυχθούν και μεγαλύτερες ευελιξίες σε σχέση με το κλασικό πρόγραμμα του δημοσίου».
Γίνεται ακόμη μία συζήτηση στην Ελλάδα για το θέμα-ταμπού των αρχαίων Ελληνικών, πώς πρέπει να διδάσκονται ή και αν πρέπει. Η ερώτηση είναι η εξής: Διδάσκεται στο σχολείο η Οδύσσεια ή ο Οιδίπους Τύραννος. Κανένα παιδί όμως τελικά δεν μαθαίνει το περιεχόμενο των ίδιων των έργων, την ιδέα και την αξία τους. Τα παιδιά στο εξωτερικό τα κατέχουν πολύ καλύτερα. Αυτό το δίλημμα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά με κάποιον τρόπο;
«Αυτό πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Αν μου λέγατε “ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στο ωρολόγιο πρόγραμμα;” θα έλεγα ότι είναι ακριβώς η ερώτησή σας. Πιστεύω ότι παίζει πολύ μεγαλύτερο ρόλο το πώς κάνεις κάτι, παρά το τι ακριβώς κάνεις. Γιατί σε όλα τα αντικείμενα και σε όλα τα μαθήματα, περισσότερο από το αν θα διδάσκεται δυο ώρες παραπάνω το ένα ή το άλλο, εντέλει είναι πολύ πιο σημαντικό τι θα σου μείνει από αυτό. Ειδικά σε ό,τι αφορά τα Αρχαία Ελληνικά, δεν σας κρύβω ότι αυτό είναι κάτι που συνάντησα κι εγώ. Στα χρόνια που έζησα στις ΗΠΑ ως μεταπτυχιακός σπουδαστής, αισθάνθηκα ότι ο όγκος των πληροφοριών που έμαθα για την αρχαία Ελλάδα ήταν ο ίδιος με αυτόν που είχα μάθει στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, για να μην πω μεγαλύτερος. Αυτό κάτι δείχνει και νομίζω ότι γι’ αυτό γενικά ευθύνεται μία κουλτούρα περισσότερο, παρά ένας τρόπος διδασκαλίας. Είναι η κουλτούρα της απομνημόνευσης, η οποία ξεκινάει από τις Πανελλαδικές Εξετάσεις και μοχλεύεται προς τα πίσω σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Δεν είναι κατ΄ανάγκη αυτό το πνεύμα των Πανελλαδικών, εμείς το έχουμε καταστήσει να είναι. Ακόμη και αν τα θέματα εξετάζουν την κρίση των μαθητών, ο τρόπος προετοιμασίας είναι αυτός που στην πληροφορική περιγράφουμε ως brute force, δηλαδή να λύσεις όσο το δυνατόν περισσότερες ασκήσεις, με όσο το δυνατόν ευρύτερο αντικείμενο, ώστε στην πραγματικότητα να καταλήγεις να απομνημονεύεις μορφότυπους ασκήσεων και τελικά, ακόμη και αν ένα σύστημα επιχειρεί να ελέγξει την κρίση σου, εσύ να το έχεις σπάσει και να το έχεις αποκωδικοποιήσει με όρους απομνημόνευσης. Αυτό έχει θεμελιωθεί εδώ και δεκαετίες και είναι πάρα πολύ δύσκολο να το σπάσεις».
Πώς μπορεί κανείς να το σπάσει όμως;
«Εδώ έρχεται να παίξει ένα θετικό ρόλο η τεχνολογία. Για παράδειγμα, ο διαδραστικός πίνακας αυτό θέλουμε να κάνει. Σε ένα μάθημα Ιστορίας όπου ένας καθηγητής θα διδάσκει κάτι για μία μάχη, να δείξει ενδεχομένως ένα ντοκιμαντέρ του National Geographic και να οπτικοποιήσει το θέμα του. Σε κάθε αντικείμενο το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής έχει προτείνει ένα στοχευμένο βίντεο ή μία στοχευμένη μουσική, νομίζω ότι ο διαδραστικός πίνακας μπορεί να βοηθήσει πολύ στο πώς θα εισαχθούν οι τέχνες στα σχολεία. Σε ό,τι αφορά την αρχαία Ελλάδα υπάρχουν κείμενα μετάφρασης και πρωτότυπα. Το πρωτότυπο είναι χρήσιμο για να μπορέσεις να μάθεις τη γλώσσα. Και όντως, αν επενδύσεις στα αρχαία ελληνικά, σε βοηθούν να μιλήσεις καλύτερα τα νέα ελληνικά. Αυτό είναι σίγουρα κάτι που πρέπει να κρατήσουμε, αλλά πρέπει να βρούμε έναν καλύτερο τρόπο να το κάνουμε. Νομίζω όμως είναι κρίμα να έχουμε περάσει από το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και να μην ξέρουμε, έστω με κωδικοποιημένο τρόπο, τη βασική πλοκή των αρχαίες κωμωδιών και τραγωδιών. Είναι κάτι που με ενδιαφέρει και προσωπικά πάρα πολύ και θέλω να δούμε πώς, μέσω του προγράμματος σπουδών και μέσω του διαδραστικού πίνακα και με τις νέες τεχνολογίες, θα μπορέσουμε να δώσουμε λύση και αυτό και είμαι αισιόδοξος ότι θα το πετύχουμε».
Νομίζω ότι δεν προσέχθηκε όσο θα έπρεπε στην ομιλία σας στον προϋπολογισμό αυτό το «παράθυρο» για τη διασύνδεση του διεθνούς απολυτηρίου με την Ανώτατη Εκπαίδευση. Αυτό είναι ένα βήμα, ώστε όταν ωριμάσουν οι συνθήκες να αλλάξει και το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ;
«Ξεκάθαρα ναι! Το θέμα είναι ότι δεν θέλουμε να κάνουμε τίποτε βεβιασμένα, θέλουμε η παρέμβαση να είναι προϊόν διαλόγου και ώριμης σκέψης. Δεν θέλουμε να πέσουμε στην παγίδα, ότι κάνουμε μία ακόμη αλλαγή στο σύστημα, απλώς για να την κάνουμε. Κάθε βήμα πρέπει να είναι στέρεο και να κινείται προς έναν ευρύτερο στόχο. Στον προϋπολογισμό θυμήθηκα ένα ρητό: Timeo hominem unius libri (“να φοβάσαι τον άνθρωπο του ενός βιβλίου”). Δεν μπορεί να έχουμε τη μία και μοναδική αλήθεια, η οποία δεν αλλάζει με κανέναν τρόπο επί 60 χρόνια. Για να θυμηθούμε τη φυσική, έτσι ενεργοποιούνται οι νόμοι της εντροπίας και το σύστημα παύει να λειτουργεί καλά. Έχουμε μία πραγματικότητα: Θα εφαρμοστεί το διεθνές απολυτήριο (ΙΒ) για πρώτη φορά σε δημόσια σχολεία. Είναι ψηφισμένο από το 1995 και εφαρμόστηκε μόνο σε ιδιωτικά σχολεία, λιγότερα από 20. Σημειώστε ότι παγκοσμίως τα μισά σχολεία που εφαρμόζουν το IB είναι δημόσια. Αν δεν υπήρχε ένας μηχανισμός πρόσβασης στο δημόσιο σύστημα, που θα οδηγούσε τους φοιτητές; Στο εξωτερικό και σε μη κρατικά πανεπιστήμια.
Θα ήταν εύλογη η κριτική ότι εισάγουμε αυτό το σύστημα στα δημόσια σχολεία, με στόχο να στείλουμε περισσότερους φοιτητές στο εξωτερικό, ενώ επιδιώκουμε να κάνουμε την Ελλάδα περιφερειακό κέντρο εκπαίδευσης, από τη μία· από την άλλη, μία κριτική θα μπορούσε να είναι ότι αυτό οδηγεί στο μη κρατικό σύστημα και όχι στο κρατικό και άρα δημιουργεί ζητήματα ανισότητας ευκαιριών. Οφείλουμε λοιπόν να ανοίξουμε, θα έλεγα, τις πύλες των δημόσιων πανεπιστημίων, με έναν τρόπο πολύ διακριτικό στην αρχή, από το ’28 – ’29 κι έπειτα, για έναν μικρό αριθμό, ο οποίος θα είναι επιπλέον των εισακτέων με Πανελλαδικές Εξετάσεις. Θα σας έλεγα ότι δεν ανακαλύπτουμε τον τροχό, γιατί σε όλον τον υπόλοιπο πλανήτη, με αυτό το πιστοποιητικό μπορείς να μπεις στα Πανεπιστήμια, μόνο στην Ελλάδα δεν μπορείς. Έχουμε θεμελιωμένα σύνορα στο εκπαιδευτικό μας σύστημα και κλειστές πύλες! Η εντολή που λάβαμε εγώ και η ομάδα μου από τον Πρωθυπουργό, ήταν να αλλάξουμε τους όρους του παιχνιδιού. Υπάρχει ένα κεκτημένο στις Πανελλαδικές Εξετάσεις, η διαφάνεια και η διασφάλιση της δικαιοσύνης ως προς αυτές. Αυτό είναι και το μόνο όμως. Υπάρχουν ερωτήματα όπως: Το μέλλον ενός παιδιού θα κριθεί από μία εξέταση σε τέσσερα μαθήματα και μόνο; Ή το ερώτημα της μέσης οικογένειας: Γιατί χρειάζεται να δαπανώ τόσα χρήματα για φροντιστήρια; Είναι δύσκολη η άσκηση να σπάσεις το γρίφο των Πανελλαδικών, αλλά θα σας έλεγα ότι πρέπει να το επιχειρήσουμε, γιατί δεν μπορούμε να έχουμε ένα σύστημα πρόσβασης του 1964 αυτούσιο εν έτει 2025. Πρέπει να σκεφτούμε πρωτότυπα και δημιουργήσουμε μία πολυτυπία στο σύστημα μας, ανοίγοντας τις πύλες. Πρέπει να θυμηθούμε την Ιστορία του Μαντείου των Δελφών, τον χρησμό ότι τα “ξύλινα τείχη” θα σώσουν την Αθήνα από τους Πέρσες. Ορισμένοι το ερμήνευσαν κυριολεκτικά, ο Θεμιστοκλής κατάλαβε ότι επρόκειτο για τα πλοία και έσωσε την παρτίδα και την πατρίδα. Μόνο αν ερμηνεύσουμε τα τείχη ως πλοία, θα έχουμε ως χώρα τις δυνατότητες και το μέλλον που μας αρμόζει. Αν κλειστούμε, η μοίρα μας δεν θα είναι καλή. Πρέπει να το τολμήσουμε και θα προσέθετα ότι δεν έχουμε και τίποτε να χάσουμε».
Είστε υπουργός Παιδείας, αλλά και Θρησκευμάτων. Περιγράψατε μείζονες προτεραιότητες για τη μία αρμοδιότητα. Πού δίνετε έμφαση ως προς τη δεύτερη;
«Υπάρχει μία πολιτική με εθνικό χρώμα, που θα πρέπει να στηριχθεί κατά τη γνώμη μου από όλες τις πτέρυγες της Βουλής και έχει να κάνει με τη στήριξη των πρεσβυγενών Πατριαρχείων (σ.σ. Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων) και της Ιεράς Μονής Σινά. Είναι μία παράμετρος θρησκευτική, αλλά και εθνική και γεωπολιτική. Ακριβώς γι’ αυτό, η κυβέρνηση ανακοίνωσε πρόσφατα ότι θα δημιουργήσει οργανικές θέσεις στα Πατριαρχεία, ώστε να μπορέσει να στηρίξει και τον απόδημο Ελληνισμό και τα ίδια τα Πατριαρχεία, συνολικά, για τους κρίσιμους λόγους που σας ανέφερα»,
Πηγή: Alfavita.gr
