Επιμέλεια: Αλέξανδρος Παπαϊωάννου
Το Newn People επιστρέφει με μια ακόμη ιστορία από αυτές που αγαπάμε εμείς και αγαπήσατε και εσείς όπως δείχνουν και τα στατιστικά.
Μια στήλη που αριθμεί 10.000 αναγνώστες δεν χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο για να παρουσιαστεί παρά να “δείξουμε” το τελευταίο… επεισόδιο μας. Από την ιστορία της Ζωής Ανδρικοπούλου θα πάμε σε αυτήν της Σοφίας Υφαντίδου.
Πρωταθλήτρια Ελλάδος αρκετές φορές, συμμετοχή σε δύο Ολυμπιάδες (Λονδίνο 2012 και Ρίο 2016), με ρεκόρ Ολυμπιακών αγώνων το 2012 στο Λονδίνο η Σοφία είναι ο ορισμός του ανθρώπου που γεννήθηκε για να είναι αθλήτρια.
Από τα 11 της στα γήπεδα, εδώ και 25 χρόνια η πορεία και η ζωή της είναι όπως αυτή μιας πρωταθλήτριας. Ασκητική όπως λέει και η ίδια και αυτό την φέρνει στις κορυφαίες επταθλήτριες. Ξημεροβραδιάζεται στο γήπεδο, έχει στερηθεί πολλά, αλλά έχει κερδίσει και άλλα τόσα. Εμπειρίες ζωής που δεν θα ξεχάσει ποτέ όπως η Ολυμπιάδα του Λονδίνου το 2012.
Ας δούμε όμως όπως μας παρουσιάζει η ίδια, πως ξεκίνησε με τον στίβο, τι την “τράβηξε” στο έπταθλο, πως βλέπει τον αθλητισμό και την στήριξη του από το κράτος στην Ελλάδα αλλά και τον στόχο των φετινών Ολυμπιακών και πως προετοιμάζεται γι’ αυτό.
Το… έναυσμα της ενασχόλησης με το έπταθλο, οι δυσκολίες, η προετοιμασία, και οι διαφορές σε αυτήν σε σχέση με τα υπόλοιπα αθλήματα
-Ασχολείσαι από τα 11 σου με τον στίβο και έχεις δοκιμάσει σχεδόν όλα τα αθλήματα του, μια και είσαι κυρίως αθλήτρια επτάθλου αλλά και ακοντίστρια. Τι σε οδήγησε στις συγκεκριμένες επιλογές;
Σ. Υφαντίδου: “Ασχολούμαι λοιπόν από πάρα πολύ μικρή ηλικία. Ξεκίνησα σαν αθλήτρια της αντοχής, στην πορεία προέκυψε το ακόντιο, ουσιαστικά κατά λάθος καθώς μια μέρα ο προπονητής μου με είδε να ρίχνω. Μετά από αυτό άρχισε να με βάζει περισσότερο στα σύνθετα αγωνίσματα, στο πένταθλο εκείνη την εποχή. Πάντα είχα σαν δεύτερο το ακόντιο. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι το άθλημα ουσιαστικά με επέλεξε και όχι το ανάποδο γιατί ποτέ δεν θα μπορούσα να διακριθώ ως ακοντίστρια μόνο καθώς αυτό απαιτεί μεγαλύτερη δύναμη.”
-Ποια η διαφορά στην προετοιμασία για τους αγώνες από ένα από άθλημα σε σχέση με το έπταθλο; Δεν πρόκειται για κάτι πιο σύνθετο και χρονοβόρο;
Σ. Υφαντίδου: “Φυσικά και είναι. Χρειάζεται διπλές προπονήσεις για να δουλέψεις και αν εξαιρέσουμε τα 200 και τα 800μ. τα υπόλοιπα έχουν τεχνικές οι οποίες πρέπει να δουλευτούν. Υπάρχουν μέρες που χρειάζεται να είσαι και 8 ώρες στο γήπεδο γιατί η προπόνηση χρειάζεται να σχετίζεται με τους αγώνες. Γιατί και στα μεγάλα “ραντεβού” μπορεί να δίνεις αγώνες από τις 8 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ κάτι που σημαίνει ότι πρέπει να είσαι από τις 6 στο γήπεδο και μπορεί να φύγεις μέχρι και στις 11 το βράδυ.
Συνήθως πρόκειται για αγωνίσματα δύο ημερών οπότε μετά την πρώτη μέρα πας κοιμάσαι για λίγες ώρες στο ξενοδοχείο και την επόμενη το πρωί πρέπει να είσαι πάλι εκεί.”
-Από τα αθλήματα του επτάθλου ποιο είναι αυτό που θα χαρακτήριζες ως πιο δύσκολο και ποιο αυτό που σου αρέσει περισσότερο και το θεωρείς εύκολο και γιατί;
Σ. Υφαντίδου: “Αυτό που με δυσκολεύει περισσότερο είναι τα 800μ. αν και τεχνικά είναι το πιο εύκολο καθώς οι προπονήσεις του είναι μόνο τρέξιμο. Όσο αφορά την τεχνική πιο δύσκολο είναι η σφαίρα και το άλμα εις ύψος.
Το πιο εύκολο και αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι το ακόντιο όπως ανέφερα και παραπάνω και αν και απαιτεί αρκετή τεχνική μου φαίνεται το πιο απλό.”
-Πλέον εδώ και χρόνια είσαι σε κορυφαίο επίπεδο. Τι θύσιες χρειάστηκε να κάνεις για να φτάσεις εκεί και τι θεωρείς πιο δύσκολο. Την προσπάθεια για να φτάσεις στην κορυφή ή το πόσος κόπος χρειάζεται για να διατηρηθείς εκεί;
Σ. Υφαντίδου: “Η αλήθεια είναι ότι όσοι ασχολούνται με τον πρωταθλητισμό κάνουν πάρα πολλές θυσίες, είτε πρόκειται για μια βόλτα με φίλους είτε για μια εκδρομή ή διακοπές. Πρέπει να είσαι προσηλωμένος στο στόχο σου και να είσαι αποφασισμένος να κάνεις τέτοιες θυσίες εάν μπεις στον αθλητισμό με σκοπό να φτάσεις εκεί.
Έτσι και εγώ όταν ήρθαν οι διακρίσεις και αποφάσισα ότι θα ασχοληθώ σοβαρά με αυτό στερήθηκα πολλά από αυτά που σου ανέφερα παραπάνω. Θεωρώ όμως ότι κέρδισα πολλαπλά μέσα από τα ταξίδια που έκανα για τους αγώνες αλλά και τους μεγάλους αγώνες που πήρα μέρος.
Χρειάζεται πολύς κόπος γιατί όλοι θέλουμε να περνάμε καλά, αλλά αν δεν “δώσεις” δεν πρόκειται να πάρεις κιόλας. Και για να κλείσω δεν είναι κάτι που το κάνεις μια φορά και τελείωσε, πρέπει να μπορείς να διατηρηθείς εκεί. Η ζωή που κάνει ένας πρωταθλητής είναι “ασκητική”.
Οι διακρίσεις, οι αναμνήσεις, καλές και κακές και το επίπεδο των Ελλήνων αθλητών σε σύγκριση με το εξωτερικό
-Το… παλμαρέ σου γεμάτο διακρίσεις, 13 φορές πρωταθλήτρια Ελλάδος και συμμετοχή σε δύο Ολυμπιακούς, του Λονδίνου του 2012 και του Ρίο το 2016. Ποια η στιγμή αν είναι μια που θυμάσαι εντονότερα και γιατί;
Σ. Υφαντίδου: “Η στιγμή που θυμάμαι εντονότερα είναι όταν έκανα το όριο για τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2012. Όταν κατάλαβα ότι θα βρισκόμουν στην Ολυμπιάδα του Λονδίνου και η στιγμή που πάτησα το πόδι μου μέσα στο γήπεδο, καθώς ήταν και η πρώτη φορά που μπήκα σε τόσο γεμάτο γήπεδο, με 80.000 φιλάθλους.
Χαρακτηριστικά θυμάμαι, στο πρώτο άθλημα, στα εμπόδια ένιωθες σαν να υπάρχει κάποιος δίπλα στο αυτί σου και να τσιρίζει. Είναι κάτι που το… ζω και ανατριχιάζω ακόμη και τώρα.
Στην ίδια Ολυμπιάδα επίσης όταν έκανα το Ολυμπιακό ρεκόρ στο ακόντιο, είναι μια στιγμή που θυμάμαι μέχρι και σήμερα, εκεί που όλο το στάδιο είχε σηκωθεί και χειροκροτούσε εμένα. Αυτές τις δύο στιγμές δεν θα τις ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, είναι οι πιο σημαντικές στιγμές στην καριέρα μου. “
-Αντίστοιχα ποια θα ήταν αυτή που θα ήθελες να μην συμβεί, ή την θεωρείς χειρότερη σου στην μέχρι τώρα καριέρα σου;
Σ. Υφαντίδου: ” Εδώ θα χρειαστεί να πάμε στην επόμενη Ολυμπιάδα, στο Ρίο το 2016. Μετά το… όνειρο που έζησα στους προηγούμενους Ολυμπιακούς αγώνες και μετά από τέσσερα χρόνια προετοιμασίας με τον προπονητή μου κ. Κυριάκο Μηνά, για αυτούς, τελικά για λόγους υγείας δεν τα κατάφερε να παραστεί.
Ήταν μεγάλο πλήγμα για εμένα γιατί μαζί σχεδιάζαμε τα πάντα, και ο άνθρωπος που τέσσερα χρόνια κάναμε όνειρα για την Ολυμπιάδα του 2016 και ήταν δίπλα μου, δεν μπόρεσε τελικά να είναι μαζί μου εκεί. Λίγο πριν λοιπόν ο προπονητής μου αρρώστησε και ήταν κάτι πολύ δύσκολο να το διαχειριστώ και εγώ.
Έπρεπε να κάνω μόνη μου προπόνηση, μόνη μου να διεκδικήσω το όριο, ήταν κάπως διαφορετικά τότε και έπρεπε να είμαι μέσα στις “32” στο ranking και φυσικά είχα και το άγχος της υγείας του. Τελικά πήγα μόνη μου αλλά δεν έκανα αυτό που ήθελα γιατί το μυαλό μου ήταν στην Ελλάδα.
Οπότε για μένα πρόκειται απλά για μια συμμετοχή στους Ολυμπιακούς, είναι συναισθήματα που τα έζησα και δεν θέλω να τα θυμάμαι.”
-Σε σχέση με τους αθλητές του εξωτερικού σε τι επίπεδο θεωρείς βρίσκονται οι Έλληνες αθλητές από όσα έχεις δει και που πιστεύεις οφείλεται αυτό;
Σ. Υφαντίδου: ” Οι Έλληνες αθλητές θεωρώ ότι βρίσκονται σε πολύ καλό επίπεδο σε σχέση με τους αθλητές του εξωτερικού και σύμφωνα με τις συνθήκες που προπονούνται. Τα οφέλη τους είναι πολύ λίγα σε σχέση με τους αθλητές εκτός Ελλάδος και αυτά που δίνουν είναι πολύ περισσότερα.
Δεν είναι μόνο τα οικονομικά οφέλη, τα οποία είναι πραγματικά λιγοστά καθώς ορισμένοι αθλητές δεν εργάζονται για να μπορούν να είναι αφοσιωμένοι στον πρωταθλητισμό και όσοι δουλεύουν παράλληλα για να μπορούν να επιβιώσουν δεν μπορούν να δώσουν το 100% στις προπονήσεις τους.
Κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει μια ουσιαστική βοήθεια στους αθλητές αυτούς και κυρίως στα νέα παιδιά γιατί είναι το μέλλον του αθλητισμού μας.
Πλέον τα παιδιά αυτά χρειάζονται ένα κίνητρο για να μπορέσει να τους “κερδίσει” ο αθλητισμός και να κάνουν τις θυσίες που απαιτούνται ώστε να κάνουν και πορεία πρωταθλητισμού. Ακόμα και στην αρχή να μπεις σε κάποιες ειδικές κατηγορίες και να παίρνεις κάποια χρήματα, όπως εγώ, δεν φτάνουν για να καλύψεις τα έξοδα σου.”
Η ομοσπονδία, οι άνθρωποι-στηρίγματα στη ζωή της και ο μεγάλος στόχος της Ολυμπιάδας του Τόκιο
-Στο άθλημα το δικό σου και γενικά στα αθλήματα του Στίβου θεωρείς ότι η ομοσπονδία και το κράτος βρίσκεται κοντά στους αθλητές και τους στηρίζει όσο πρέπει ή θα μπορούσε και περισσότερο;
Σ. Υφαντίδου: “Η ομοσπονδία για να μπορέσει να στηρίξει τους αθλητές πρέπει να έχει και έσοδα από το κράτος. Στις τελευταίες εξελίξεις με τις ομοσπονδίες τα νέα, μόνο ευχάριστα δεν είναι. Κόβονται επιχορηγήσεις και χρήματα από όλα τα αθλήματα και όλα αυτά καταλήγουν σαν μια “αλυσίδα” στο να την πληρώσουν οι αθλητές.”
-Ένας πρωταθλητής χρειάζεται και την στήριξη των δικών του ανθρώπων. Εσύ ποιους θα ήθελες να ευχαριστήσεις αν σου δινόταν αυτή η ευκαιρία;
Σ. Υφαντίδου: “Αρχικά τους γονείς μου γιατί ήταν αυτοί που με στήριξαν στα πρώτα μου βήματα και σεβάστηκαν την επιλογή μου. Και κυρίως μου κάλυψαν τα έξοδα, στον εξοπλισμό που χρειαζόμουν, τα ρούχα και τα παπούτσια, καθώς στο ξεκίνημα δεν μπορούσα να τα καλύψω εγώ.
Μετά έρχεται ο προπονητής μου που είναι δίπλα μου 25 χρόνια αλλά και ο σύλλογος μου. Χάριν σε όλους αυτούς λοιπόν κατάφερα να φτάσω στο επίπεδο που είμαι σήμερα και θέλω να τους ευχαριστήσω γι’ αυτό.”
-Τέλος ποιοι είναι οι προσωπικοί σου στόχοι βραχυπρόθεσμοι και μακροπρόθεσμοι;
Σ. Υφαντίδου: “Πλέον οι στόχοι μου είναι κυρίως βραχυπρόθεσμοι. Επόμενος μεγάλος στόχος είναι να καταφέρω να πάρω την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς αγώνες. Τώρα έχω τους Πανελλήνιους αγώνες στην Νάξο και έπειτα κάποιο μίτινγκ στο εξωτερικό, ή στην Πολωνία ή στην Γερμανία μέσα στον Ιούνιο. Όλα θα εξαρτηθούν από τον πρώτο αγώνα και ανάλογα θα ακολουθήσει ο προγραμματισμός με τους υπόλοιπους αγώνες. Ο πιο μεγάλος μου στόχος είναι όμως η Ολυμπιάδα του Τόκιο.”
Σοφία, ευχαριστούμε για όλα όσα μας είπες και μας δίδαξες με την ιστορία σου και σου ευχόμαστε από καρδιάς να πετύχεις τον στόχο της συμμετοχής στους Ολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο και να εκπροσωπήσεις την Ελλάδα φέρνοντας επιτυχίες, όπως κάνεις πάντα άλλωστε.
Όσο για το Newn People, ανανεώνει το διαδικτυακό του “ραντεβού” για την επόμενη βδομάδα με μια νέα πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία.
